بریده‌هایی از کتاب غریزه وصلی؛ نسخه‎ی کامل

دایی هم چون چیزی یادش نیامد، الکی گفت: «ولی بچه تیزیه... همه چیزِ زود مفهمه» آقاجان گفت: «مثلا زلزله بیاد زودتر از بقیه مفهمه ها؟ حیوانا همه اینجوری‌ان»

بحث راجع به موارد منفیِ قدرت بود اما برای اینکه قدرت بعد از آزادی مرا بخاطر جریان زلیخا با خاک یکسان نکند، سعی کردم موضوعش پیش خانواده آقای اشرفی مختومه نشود و گفتم: «ولی قدرت به اون بدی‌یَم که فکر مکنین نیست...» همه به من نگاه کردند اما هیچ نکته مثبتی از قدرت یادم نیامد.

اکبر! خا محسن عقلش نمرسه، تو چرا؟ اگه آقاش بفهمه مدانی چکارت مکنه؟» در حالیکه سرم را پایین انداختم، زیر لب به دایی گفتم: «سوراخ سوراخت مکنه» اما مامان خطاب به من هم ادامه داد: «محسن! خا هر بی‌عقلی که داییت کرد تویَم باید بیفتی دنبالش؟»

معلوم بود زن‌دایی هم به دایی گرسنگی داده چون روی گاز، دنبال قابلمه غذا بود. من و دایی در حالیکه نگران نتیجه گفتگوی مامان و زندایی بودیم، با شکمی گرسنه داشتیم با هم هماهنگ می‌کردیم تا چه بگوییم. دایی اصرار داشت حرفی از فیلم به میان نیاوریم. به او گفتم تا جایی که ممکن است و حتی کار به سخت‌ترین شکنجه‌ها هم برسد، دوام خواهم آورد و چیزی نخواهم گفت اما اگر قرار باشد فردا شب هم شام نان و ماست باشد، همین امشب همه چیز را خواهم گفت.

قدمی جلوتر آمد و گفت «تو مثل پسر خودمی» خوشحال شدم که شاید قسم‌ها تاثیر خودش را گذاشته است و مرا مثل پسرش دوست دارد. الکی و از ترس گفتم «خواهش مکنم افتخاره» ولی چند ثانیه بعد فهمیدم دارد به خودش برای مجوز تنبیه فیزیکیِ من فتوا می‌دهد.

با خودم گفتم ولش کن خودش تا فردا دلش تنگ می‌شود و منت کشی خواهد کرد و اگر نکرد، دو روز دیگر با یک ساندویچ او را راضی خواهم کرد و سه روز دیگر شاید با نصف ساندویچ و اصلا حتی شاید چهار روز دیگر فقط با یک خیار شور.

سعی کردم اتفاق‌های افتاده را کلا فراموش کنم اما ظاهرا این اتفاق‌ها بودند که اصلا دوست نداشتند مرا فراموش کنند

از بی‌بی پرسیدم: «پیر بود یا جوان؟» بی‌بی هم یک جواب کاملا واضح داد و دراز کشید: «ها!»

- نه پول ندارم - خا پس فرض کن این چای زیره‌یه! خوشگلی یا رقصت قشنگه که بهت مجانی چای بدم؟ چون از جواب آقای آجری ناراحت شده بودم، با همان بی‌حالی گفتم: خوشگل که نیستم ولی ببین رقصم چی قشنگه در حالی که از بی‌حالی داشتم می‌مردم فقط برای اینکه تلافی‌اش را سر آقای آجری دربیاورم، مثل بی‌بی بدون آهنگ شروع کردم به رقصیدن. البته بی‌بی کردی رقصید اما من به احترام دختر همسایه‌مان که کوچ کرده بودند جنوب بندری رقصیدم. هنوز چند لرزش بیشتر به خودم نداده بودم که کسی با دستش به در کوبید. آقای ایزانلو ناظم دبیرستان بود. - میمون بیا دفتر

توی ساندویچی، قدرت پلنگ در حالیکه به خوردن من جوری نگاه می‌کرد که انگار از قحطی فرار کرده‌ام و از نگاهش «چی خبرته» و «نفس هم بکش» می‌بارید، خوراک بندری‌اش را جوری در سه لقمه بلعید که من تازه فهمیدم فرار کردن از قحطی یعنی چه.

تا چند لحظه پیش احساس می‌کردم قدرت مثل یک آدم آهنی است که می‌توانم به قدرتش متکی باشم اما فهمیدم متاسفانه به آدم آهنی بیشتر می‌شود حرف حالی کرد تا به قدرت.

قدرت گفت: من تا لطف یکی رِ جبران نکنم خوابم نمبره. یادت باشه هر مشکلی که داشتی روی من حساب کن. به خاطر بوی پیازداغی که توی کوچه پیچیده بود و پاهای هر گرسنه‌ای را شل می‌کرد، خواستم بگویم من آدم ارزانی هستم و با یک ساندویچ هم می‌شود مرا خرید و سوای رفع مشکلاتِ معده، اصلا نیازی به حل سایر مشکلات نیست اما برای اینکه بیشتر شرمنده شود، دوباره با تاکید بیشتر گفتم: «خواهش عمو قدرت. خداییش کاری نکردم. اون مراد کمیته‌ای خیلی هوای منِ داره.»

- فکر کرده کیه؟ اصلا هم قشنگ نبود. - ها بابا.... ما یک قوم و خویش تو تهران داریم دو به قدِ این قشنگه. تازه این دماغش شبیه اره‌ماهی بود. - تو که جد اندر جد از پلیس راه بجنورد اون ور تر نرفتین قوم و خویش تهرانیت کجا بود؟ - عمدا به تو نگفتم.... راستی من که دیگه از همه دخترا قهرم آمده دیگه به هیچ دختری نگاه نمکنم. - نه جان ما همچین کاری نکن. اگه دخترا بشنون تو دیگه بهشان نگاه نمکنی و از غصه خودکشی کنن کی جوابِ دخترای مردمِ مده؟

فرصت مناسبی بود که هم همسر آینده خود را انتخاب کنیم و هم از الان به دخترهایی که در آرزوی خوشبختی بودند کمک کنیم تا در آینده گول ظاهر ما را نخورند و هیچوقت ما را به عنوان همسر آینده خود نکنند!

صد در صد به خودش مطمئن بود که به کسی چیزی نخواهد گفت اما دویست درصد هم مطمئن بود که به قرص بودن دهان من و دایی نمی‌تواند مطمئن باشد!

سعی کردم اتفاق‌های افتاده را کلا فراموش کنم اما ظاهرا این اتفاق‌ها بودند که اصلا دوست نداشتند مرا فراموش کنند

نفر بعدی دایی بود که بعد از اینکه آرایشگر کلی روی او کار کرد و مواد مختلفی به صورت و موهایش زد، هیچ تغییری در قیافه‌اش ایجاد نشد و به طور عملی نشان داد حاصل صفر در هر عددی باز هم صفر است

زنگ تعطیلی که خورد همه داشتیم با خوشی از مهد علم و دانش فرار می‌کردیم

چای داغ را که به سرعت خوردیم و برای روز قیامت تمرین کردیم تا برای قیر داغ آماده باشیم و تمام عضوهای مسیر دهان تا معده را به سزای اعمال‌شان رساندیم، فوری رفتیم

مولکول پیری که شبیه بی‌بی مولکول‌هاست، به من فحش می‌دهد «خا جانِمّرگ کمتر بخور جا نداریم ارتعاش کنیم» و بعد برای بقیه مولکول‌های جوان خالی‌بندی می‌کند که «قدیم‌زمان ارتعاش مکردیم به قدِ منبع آب، مثل الان نبود که نتانیم تکان بخوریم که» و بعد با بقیه مولکول‌های پیر از خاطرات ارتعاشات زمان قدیم با هم حرف می‌زنند... به خاطر پرخوری و نرسیدن اکسیژن کافی، داشتم خیال‌بافی‌های علمی-کاچّگی می‌کردم اما