بریده‌هایی از کتاب حاج قاسم سلام

آنچه یک فرد را خوشبخت یا بدبخت می‌کند آگاهی یا ناآگاهی است.

اگر خدا را خالی از همه آرزوها و خیالات صدا بزنی، او حتماً جوابت را می‌دهد.

انسان وقتی خدا را بی‌پرده می‌بیند که مرگ دست روی شانه‌اش گذاشته باشد.

اول معرفت و شناخت پیدا کنید، بعد هم آزاد باشید.

ظرفیت آدم‌ها با هم متفاوت است. بعضی دوستدار حفظ وضع موجودند و بعضی دنبال برهم‌زدن آن و ساختن جهانی جدید.

دو نفر هر چقدر هم از نظر ظاهری خوب باشند، اما وقتی روح‌شان شبیه هم نباشد نمی‌توانند در کنار هم زندگی خوبی داشته باشند. همترازی، هماهنگی و همفکری رمز زندگی سالم است.

کلمات، جادوی عجیبی در خود دارند. گاهی اوقات می‌توانی با کنار هم چیدن چند کلمه، جنگی جهانی به راه بیندازی و بعضی وقت‌ها با تغییر چینش همان کلمات، خواننده را درگیر یک عشق سوزان کنی و بیشتر ما آدم‌ها از جادوی تأثیر کلمات بی‌خبریم.

بازی دنیا آدم را پیر می‌کند و «شهادت» آدمی را جوان نگه می‌دارد و جاودانه می‌کند.

آدم‌ها میان فقر و غنا در رفت‌وآمد هستند. وقتی پولدار می‌شوند اکثراً خدا را فراموش می‌کنند و سرکشی می‌کنند و زمانی که فقیر می‌شوند عموماً مأیوس می‌شوند و پشت به دعا و تضرع می‌کنند.

«حیا» چیز خوبی است. آدم‌ها، با حیا مرزهای روح خود را برای دیگران تعیین می‌کنند و با حیا به دیگران اعلام می‌کنند که «باید» ها و «نباید» هایی دارند. حیا آدم‌ها را نوک پا و پاورچین از کنار گودآب‌های زندگی عبور می‌دهد، بی‌آنکه سیاهی به پیراهن روح‌شان شتک کند.

روزی در این کشور عیار مرام و مردانگی با قیصرها و فردین‌ها سنجیده می‌شد و جامعه پر شده بود از بی‌مرامی‌ها و نامردمی‌ها تا؛ امام آمد و انقلاب شد. جوان‌ها عاشق امام و شبیه امام شدند. امام یک «نه» بزرگ به تمام تبعیض‌ها و ظلم‌ها در سراسر جهان بود. امام مرجع تقلید جوان‌ها بود؛ تقلیدی که به صفحات رساله شرعیه محدود نمی‌شد؛ بلکه تمام زندگی جوان‌ها را در بر می‌گرفت. جوان‌ها از امام یاد گرفتند که برای ساختن دنیای جدید به یک عشق خالص و یک نه بزرگ به همه دنیای تاریک و تبعیض نیاز است و این کار را کردند.