بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

«حقیقت در این دوران، دیگر مرگ‌آور نیست، زیرا پادزهرهای زیادی برای آن تدارک دیده شده است.»

آخرین پاداش یک مرده، این است که دیگر نخواهد مرد.

پزشکان زیادی همین عقیده را دارند، ولی چه کسی به خود حق می‌دهد برای دیگران تصمیم بگیرد؟ این کار، حمله به استقلال بیمار است.»

بروئر پیشتر نیز با چنین افرادی مواجه شده بود که بسیار خطرناک بودند و به گونه‌ای رفتار می‌کردند که انگار بهبود یافته‌اند. حتی از میزان افسردگی آنها کاسته می‌شد و می‌توانستند لبخند بزنند، بخورند، و بخوابند. البته بهبود آنها مفهومی جز یافتن راهی از ناامیدی به‌سوی مرگ نداشت.

با تخلیه بار الکتریکی اضافی مغز با استفاده از شیوه تصفیه اضطراب، نشانه‌ها به طور کامل و به صورت ناگهانی محو می‌شوند.

«اهداف؟ اهداف در فرهنگ ما و در فضا شناور هستند. می‌توان آنها را استنشاق کرد. من هم مثل هر پسر دیگری با استنشاق آنها رشد کردم. همه ما می‌خواستیم از محله کلیمیان برویم، پیشرفت کنیم و به موفقیت، ثروت و احترام برسیم. همه این را می‌خواستیم! اهداف عمده را انتخاب نکردیم. آنها وجود داشتند. اهداف دوران من، مردم و خانواده بودند.»

یاد بگیرید که از زندگی ممنون باشید و با شجاعت بگویید: "خودم این زندگی را انتخاب کردم." روح انسان خارج از انتخاب او شکل نمی‌گیرد!»

اگر خداوند را می‌کشید، باید معبد را هم به عنوان پناهگاه، به فراموشی بسپارید.»

می‌خواهید پرواز کنید، ولی این کار را نباید با پرواز شروع کرد. اول باید چگونگی راه رفتن را یاد بگیرید. اولین کار برای راه رفتن، این است که اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد دیگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از دیگران، بسیار آسانتر از اطاعت از خویشتن است.»

نمی‌دانم چرا ترس، شبها به سراغ انسان می‌آید. بیست سال نادان بودم، ولی امروز می‌دانم که ترس، در تاریکی ایجاد نمی‌شود، بلکه مانند ستارگان، همیشه حضور دارد، ولی در نور روز، به چشم نمی‌آید.»