بریده‌هایی از کتاب بیست و هشت روز تمام

نه اینکه تا به این لحظه خواسته باشم، من هنوز خیلی جوان بودم. ولی به‌جز این نوزاد که تا لحظهٔ مرگ همراهی‌اش می‌کردم، دیگر هیچ کودکی را در آغوش نمی‌گرفتم. به بچه‌های خودم دل نمی‌بستم. آیا این بدترین ویژگی مردن است: اینکه آدم آینده نداشته باشد؟

«یکی از افسران اس‌اس. خیلی خوش‌چهره بود، به همین دلیل یهودیان به او لقب عروسک را داده بودند. عروسک از سر لذت هر روز به تعدادی از یهودیان شلیک می‌کرد. یا آن‌ها را تا سرحد مرگ شلاق می‌زد.»

او سرفه می‌کرد، چون هنوز فکر می‌کرد که خاکستر جنازه‌های سوزانده‌شده داخل ریه‌هایش است. او می‌خواست خاکستر را از بدنش دفع کند، ولی این کار عملی نبود، هرقدر هم که هن‌هن و سرفه می‌کرد. جنازه‌ها داخل ریه‌اش نبودند؛ بلکه در سرش بودند.

ناگهان جمعیت، مثل دریای سرخ برای موسی، از وسط شکافته شد و چرخش باتوم‌ها در هوا خاتمه یافت. سکوتی پر از وحشت حاکم شد، چون درِ ساختمان باز شد، ولی موسی و یارانش از ساختمان بیرون نیامدند؛ بلکه درست برعکس سربازان اس‌اس خارج شدند.

مردارخوار ساک را از روی زمین برداشت و آن را به دستم داد. با سلاح‌ها از بانک خارج شدم. بدون اینکه یک زلوتی پرداخت کرده باشم. بدون اینکه با باتوم ضربه‌ای خورده باشم. کسی برنده است که کمتر بترسد. حالا متوجه این موضوع شدم. آلمانی‌ها به همین دلیل بر یهودیان چیره شده بودند. تا این لحظه. ولی ما دیگر ترس نداشتیم.

ارتفاع نردبان به دومترونیم می‌رسید، بنابراین باید بقیهٔ یک متر را خودم از حصار بالا می‌رفتم. با دست مجروحم. بفرما، چه عالی! چه خوب که حداقل باران بند آمد. وقتی آدم در چنین موقعیتی قرار بگیرد، قدر هرگونه کمکی، هر چند کوچک، را خوب می‌داند.

«درضمن خود من داستان برگزیده را وارد دنیای ۷۷۷ جزیره کردم.» هانا پرسید: «یعنی... اصلاً برگزیده‌ای وجود ندارد؟» «آفرین، دختر باهوش.» «ولی برای چه؟» «اگر موجوداتی که ساکن قلمرو سلطنتی من هستند، باور کنند که دختری با در دست داشتن سه آینهٔ جادویی می‌تواند آن‌ها را نجات بدهد، هیچ‌وقت خودشان دست به اسلحه نمی‌برند.» «پس تمام این‌ها دروغ بود...» اصلاً نمی‌توانستم باور کنم. ظالم با خوشحالی گفت: «دومین سلاح بُرنده یک ظالم، دروغ‌هایش است.» هانا پرسید: «و بُرنده‌ترین؟» «ترس.»

دیوانه‌کننده است که آدم چه زود می‌تواند دوباره امیدوار شود.

تو می‌خواهی چطور انسانی باشی؟

تشویقمان می‌کرد و ما را تبدیل کرده بود به چیزی بسیار بزرگ‌تر از آنچه که در واقع بودیم.

«حداقل سعی‌اش را می‌کند. این خیلی بیشتر از آن چیزی است که اکثر ما بتوانیم دربارهٔ خودمان بگوییم.»

«هرکسی آزاد است تصمیم بگیرد می‌خواهد چطور انسانی باشد.»

اغلب وقتی ترس وجودم را فرا می‌گیرد، سطح چیزی را لمس می‌کنم تا آرام شوم: سطح فلزات، سنگ، پارچه - فرقی نمی‌کند، مهم این است که متوجه شوم غیر از ترسم، چیز دیگری هم در دنیا وجود دارد.

«تا زمانی‌که آدم می‌تواند به‌نحوی مبارزه کند، اجازه ندارد خودکشی کند. مرگشان بی‌منطق بود.»

«آدم همیشه حق انتخاب دارد و می‌تواند تصمیم بگیرد.»

کسی برنده است که کمتر بترسد. حالا متوجه این موضوع شدم. آلمانی‌ها به همین دلیل بر یهودیان چیره شده بودند

دیگر به وجود خدا باور نداشتم، ولی قسمتی از وجودم هنوز می‌خواست به او امید ببندد.

دیوانه‌کننده است که آدم چه زود می‌تواند دوباره امیدوار شود.

آیا مگر با کسی ازدواج کردن، به‌قصد نجات جانش، عالی‌ترین شکل عشق نیست؟

دنیا را مطابق میل و ارادهٔ خود ساختن، حتماً باید چیز فوق‌العاده‌ای باشد، حتی اگر این اتفاق فقط در عالم تخیل بیفتد.