بریده‌هایی از کتاب بیست و هشت روز تمام

«به این فکر کنید که حتی اگر دوران سختی داشته باشیم و سخت‌تر از این هم بشود... نه، اصلاً فکر کنید حتی اگر سخت‌ترین دوران را داشته باشیم: کودکان آینده هستند.»

گتو هنوز نتوانسته بود تمام ما را خرد کند.

وقتی چیز هیجان‌انگیزی را تجربه می‌کنیم، احساسات مربوط به آن گاهی خیلی بعدتر معلوم می‌شوند؛ وقتی آدم به آرامش می‌رسد.

گفت: «وقتی خدا به داد مردم نرسد، به جادو اعتقاد پیدا می‌کنند.»

دیوانه‌کننده است که آدم چه زود می‌تواند دوباره امیدوار شود

مرگ میخال، از تعداد عشاق دنیا یک نفر کم شده بود و میریام هم دیگر هرگز نمی‌توانست استاد دانشگاه شود. چه تعداد انسان که او دیگر نمی‌توانست آموزششان بدهد و با صدای خوشش آن‌ها را به وجد بیاورد. چه تعداد ترانه‌هایی که دیگر خوانده نمی‌شدند. چه تعداد داستان‌هایی که هانا دیگر نمی‌توانست تعریف کند. چه تعداد رؤیا. چه تعداد عشق. برای همیشه از دست رفته بودند.

حالا متوجه شدم که وقتی مرگ نزدیک شود، خیال هیچ‌کس آسوده نمی‌ماند.

از ما به این شکل یا به اشکال مشابه تقدیر کردند. البته در هیچ کجا درج نشد که پس از پایان عملیات، چقدر حالم بد شد، یا میخال دیگر نمی‌توانست عشق بورزد و میریام دیگر نمی‌توانست آواز بخواند. در تاریخ قهرمانان برای ثبت چنین نکاتی جایی وجود نداشت.

کسی برنده است که کمتر بترسد. حالا متوجه این موضوع شدم. آلمانی‌ها به همین دلیل بر یهودیان چیره شده بودند. تا این لحظه. ولی ما دیگر ترس نداشتیم. چون مرده بودیم.

دنیا را مطابق میل و ارادهٔ خود ساختن، حتماً باید چیز فوق‌العاده‌ای باشد، حتی اگر این اتفاق فقط در عالم تخیل بیفتد.