بریده‌هایی از کتاب نشانه هایی از ماورا

وقتی آدم خدا را دارد از مخلوق او نمی‌ترسد

سرک کشیدن به دنیایی که توانایی دیدنش به تو داده نشده، ممنوع.

تقدیم به تار زندگیم پدرم تقدیم به پود زندگیم مادرم

زندگی پس از مرگ را ساخته‌اند تا به وسیله‌ی آن بتوانند بازماندگان را آرام کنند و آنها به امید آن که شخص مرده را روزی دوباره خواهند دید، کم کم با مسئله کنار بیایند و این دروغ شیرینی است که ذهن هر دردمندی که عزیزی را از دست داده آن را با رغبت می‌بلعد و گمان می‌کنم این گونه شد که ما زندگی پس از مرگ را باور کردیم.

علم تنها فکر می‌کند که می‌داند.

من دلبسته‌ی روحی شده بودم که سعی داشتم برایش وجود روح را انکار کنم

خدایا، سلام، می‌دانم بنده‌ی خوبی برایت نبوده‌ام، حتما گناهان زیادی هم مرتکب شده‌ام، اما تو هم خدای بزرگ و مهربان من هستی، فکر می‌کنم وقتی از من بپرسی توشه‌ی آخرت چه داری؟ مجبور شوم سرم را پایین بیاندازم. اگر امکانش هست، این را از من نپرس

در آن لحظات حس می‌کردم خطر از خون درون رگهایم به من نزدیکتر است

مرگ پایان دردناکی برای اطرافیان شخص متوفی است، پایانی که کوهی از وجود داشتن را در یک لحظه تبدیل به گودالی از وجود نداشتن می‌کند. مسلما اگر بازماندگان بخواهند با این مسئله کنار بیایند، کار راحتی نخواهد بود و در بسیاری از موارد زندگی آنها را فلج خواهد کرد، من معتقدم زندگی پس از مرگ را ساخته‌اند تا به وسیله‌ی آن بتوانند بازماندگان را آرام کنند و آنها به امید آن که شخص مرده را روزی دوباره خواهند دید، کم کم با مسئله کنار بیایند و این دروغ شیرینی است که ذهن هر دردمندی که عزیزی را از دست داده آن را با رغبت می‌بلعد و گمان می‌کنم این گونه شد که ما زندگی پس از مرگ را باور کردیم.

وقتی دوباره جلوی باجه‌ی نگهبانی بیمارستان رسیدم چهره‌ای بی نهایت شبیه به مادرم در شیشه‌ی جلوی اتاق نگهبانی توجهم را جلب کرد. زنی که در حال اشک ریختن بود اما آن تنها انعکاس تصویر خودم بود.