بریده‌هایی از کتاب نشانه هایی از ماورا

این دستی که در دست من است، دست چه کسی است؟

بهاره الان مدتهاست که مستاجر خاک شده است.

توان درکش را نداشتم.

اگر نفرین‌ها مجبور باشند

من معتقدم زندگی پس از مرگ را ساخته‌اند تا به وسیله‌ی آن بتوانند بازماندگان را آرام کنند و آنها به امید آن که شخص مرده را روزی دوباره خواهند دید، کم کم با مسئله کنار بیایند و این دروغ شیرینی است که ذهن هر دردمندی که عزیزی را از دست داده آن را با رغبت می‌بلعد و گمان می‌کنم این گونه شد که ما زندگی پس از مرگ را باور کردیم.

اگر این طور هم به قضیه نگاه کنیم باز هم درگیر یک پارادوکس (قضیه‌ای که به ظاهر تناقض داشته باشد) دیگر می‌شویم و آن این که ما درست در لحظه‌ی تولد مرده‌ایم! چرا که صفر مرگ درست در جاییست که صفر تولد قرار دارد.

بارها این فکر به سراغم می‌آمد که واقعا وجود ما چه تاثیری در این دنیا دارد

زندگی و زنده بودن جزئی از وجود ماست. جزئی مثل صدای سرفه‌‌‌هایمان، یا آب بینی ما، اما هرگز درباره‌ی این‌‌‌ها بحث نمی‌کنیم، برایشان ارزش قائل نمی‌شویم فلسفه نمی‌بافیم فقط از کنارشان عبور می‌کنیم در حالی که این‌‌‌ها هم منحصر به فرد هستند