بریده‌هایی از کتاب برای N

آنچه برای یک آدم موفق نیاز است، پنج درصد استعداد و نودوپنج درصد تلاش است؛ آدمی که استعداد خود را صیقل می‌دهد و در هر زمینه‌ای مستقیم به سمت چالش‌ها می‌رود

می‌گویند که دوران دانشجویی «تعطیلات تابستانی عمر آدم» است

دوست داشتن واقعی به شکلی است که حتی اگر آن را به ادبیات ارتقا ندهیم نیز هر کسی آن را ببیند می‌فهمد که آن دوست داشتن است.

«بگذار تصویر زیبای او را در حافظه‌ام حک کنم، بگذار لطافت پوست او را برای همیشه به خاطر بسپارم.»

آدم هر چقدر هم که به یک جای بلند و دور برود، دنیای واقعی‌ای که در آن قرار دارد، تغییری نمی‌کند.

به‌نظر من روابط آدم‌ها با یکدیگر جمع و تفریق است. کسی که حرکت آدم را کُند کند و او را عقب نگه دارد، و کسی که او را به یک جای روشن می‌برد، کسی که او را به یک جای بلند می‌رساند.»

روابط آدم‌ها با یکدیگر جمع و تفریق است. کسی که حرکت آدم را کُند کند و او را عقب نگه دارد، و کسی که او را به یک جای روشن می‌برد، کسی که او را به یک جای بلند می‌رساند

زندگی نمایش‌گونه‌ای که رنگ سرنوشت بر آن خورده بود، فقط در ادبیات می‌توانست وجود داشته باشد. اگر زندگی در دنیای واقعی فقط محدود به حضور در یک اتاق در ساختمانی قدیمی از دوران گذشته بود، آن هم بدون ارتباط با کسی و فقط کاغذ سفید را مخاطب قرار دادن، همین کافی بود. زندگی من، همراه شعله‌ها سوخته بود. اگر می‌توانستم آن را به ادبیات ارتقا دهم، دیگر حسرتی نداشتم...

«اگر می‌خواهی دوست داشتن را در زندگی گذشته‌ات بیابی، کافی است که حقیقت را به ادبیات ارتقا دهی. برای این کار به یک سناریو نیاز است. حتی اگر خود آدم بنویسد و تأکید کند که این روایت عشق است، اگر خود خواننده نتواند در آن عشق را حس کند، آن‌وقت نه در داستان، و نه در واقعیت، دوست داشتن و عشقی وجود نخواهد داشت.»

برای اتفاقی که رخ داده است، هر چقدر هم که دلیل بیاوریم، واقعیت تغییر نمی‌کند، ولی چرا بااین‌وجود، آدم‌ها همیشه به‌عنوان انگیزهٔ کار و یا مثلاً علل اتفاق، به دنبال دلیل آن هستند؟