بریده‌هایی از کتاب کافه کاتارسیس

زندگی مایعی بی‌معنی است که فواره می‌زند از زمان

نگو از ما گذشته است آب از سر ما گذشته‌است ما درختان تبر دیده‌ایم ما صندلی‌ها، نیمکت‌ها ما تخت‌ها، کتابخانه‌ها ما اجتماع چکش خوردهٔ چوب‌ها همه اشکال دیگر جنگلیم رنج‌ها ما را تغییر داده‌اند

تنها یک دریچه می‌فهمد رو به کوچ بودن یعنی چه؟

اشتباهی سر زده است از من؟ سپیده‌دم، اشتباهی سر زده است از من؟

آب پشتِ سر سیلاب نریز نیا به تشییعِ آبشار من آن کسی نیستم که حدس می‌زنی آینهٔ شکسته‌ات تصویرم را مخدوش نشان می‌دهد

از سال‌های سپری‌شده‌ای که هنوز دست رویمان بلند می‌کنند مگر خبر ندارید؟

آسمان را از روی سینه‌ام بردارید و برگردانیدم به زبان اصلی به باد

چه کاری از دست کوچ برمی‌آید برای درخت‌هایی که در خطرند؟ کاش تبر برادری کند

کجایید احساساتِ ممنوع نجات‌دهنده؟

رفیق سفر و حضرم، حضرت تبر رویت را به سمتم برگردان برگردان مرا به پیش از آگاهی سبزِ سیر تو چه می‌دانی از پشتِ پردهٔ پنجره‌ها؟ تو چه می‌دانی چرا چراغ‌ها غریبی می‌کنند با این کوچه؟

رستگاری است گریستن و رفتنی که تغییرت می‌دهد تا ماندنِ بیهوده تحریفت نکرده باشد

زندگی می‌کنی و درخت به درخت تبرتری زندگی می‌کنی بی‌حتی یک کف دست فردا

باید کاری کرد منظرهٔ افتاده بر دریاچه را بر می‌دارم می‌گذارم سر جایش تنها یک دریچه می‌فهمد رو به کوچ بودن یعنی چه؟

دریا، در ازدحام موج‌ها گم شده‌است

ما پل‌هایی بوده‌ایم رویِ یک رود فرصتی کوتاه تا رنگین‌کمان از ما عبور کند؟

آیا ماهی که با تمام گودال‌ها گرم گرفته نمی‌داند ماهی‌های من به آب رفتن عادت دارند؟

از دریچه کوچه پیداست و کودکان _ این خط فاصله‌های بین حوادث_ تاب بسته‌اند بر دو تاریکی

صدف‌ها رویای براقی ندارند از ما گذشته است آفتاب باید به دانه برگردیم به هویتِ شکل نگرفته‌یِ شکوفه‌های هلو و جهان جیره‌بندی پنجره‌ها را رها کنیم

بنزها، جادّه‌ها را سر می‌کشند دوچرخه‌ها اندوه را آهسته‌تر پا می‌زنند کاش این چراغ‌های قرمز می‌توانستند تاریکی را نگه دارند

هیچ چیز مهمی وجود نداشت که به خاطرش لب‌ها را به تعویق بیندازیم