بریده‌هایی از کتاب کافه کاتارسیس

رستگاری است گریستن و رفتنی که تغییرت می‌دهد تا ماندنِ بیهوده تحریفت نکرده باشد

زندگی می‌کنی و درخت به درخت تبرتری زندگی می‌کنی بی‌حتی یک کف دست فردا

باید کاری کرد منظرهٔ افتاده بر دریاچه را بر می‌دارم می‌گذارم سر جایش تنها یک دریچه می‌فهمد رو به کوچ بودن یعنی چه؟

دریا، در ازدحام موج‌ها گم شده‌است

ما پل‌هایی بوده‌ایم رویِ یک رود فرصتی کوتاه تا رنگین‌کمان از ما عبور کند؟

آیا ماهی که با تمام گودال‌ها گرم گرفته نمی‌داند ماهی‌های من به آب رفتن عادت دارند؟

از دریچه کوچه پیداست و کودکان _ این خط فاصله‌های بین حوادث_ تاب بسته‌اند بر دو تاریکی

صدف‌ها رویای براقی ندارند از ما گذشته است آفتاب باید به دانه برگردیم به هویتِ شکل نگرفته‌یِ شکوفه‌های هلو و جهان جیره‌بندی پنجره‌ها را رها کنیم

بنزها، جادّه‌ها را سر می‌کشند دوچرخه‌ها اندوه را آهسته‌تر پا می‌زنند کاش این چراغ‌های قرمز می‌توانستند تاریکی را نگه دارند

هیچ چیز مهمی وجود نداشت که به خاطرش لب‌ها را به تعویق بیندازیم