بریده‌هایی از کتاب اقتصاددان مخفی

می‌دانیم که قدرت ناشی از کمیابی است.

اگر می‌خواهید خرید کنید، سعی نکنید فروشگاه ارزانی پیدا کنید،. تلاش کنید ارزان خرید کنید. اغلب مواقع، محصولات مشابه، یکسان قیمت‌گذاری می‌شوند. یک سفر پرهزینه برای خرید، نتیجه خریداری بی‌دقت محصولات با حاشیه سود بالاست تا اینکه نتیجه پرسه زدن در فروشگاهی با "ارزش بد" باشد. زیرا قیمت‌گذاری مختلف بیشتر از تفاوت‌های قیمتی نشأت می‌گیرد تا تفاوت ارزشی که ممکن است بین یک مغازه و مغازه دیگر وجود داشته باشد.

در این کتاب آموختیم: با قدرت کمیابی و فساد مبارزه کنیم؛ اثرات خارجی را تصحیح کنیم؛ برای به حداکثررساندن اطلاعات تلاش کنیم؛ مشوق‌های مناسب را ایجاد کنیم؛ با کشورهای دیگر تعامل کنیم؛ و مهم‌تر از همه، نظام بازاری را که بسیاری از این کارها را همزمان انجام می‌دهد، در آغوش بگیریم.

بازارها بدون نهادهای حمایتی، خوب کار نمی‌کنند: در یک اقتصاد بازار، مردم به بانک‌ها برای دریافت وام‌های تجاری، قوانین ناظر بر قراردادها، برای حل و فصل مناقشات و اطمینان از اینکه سود آنها مصادره نخواهد شد، نیاز دارند. این نهادها را نمی‌توان یک‌شبه ایجاد کرد.

مانکور اولسون نشان داد که دزدسالاری در راس کشور، مانع از رشد کشورهای فقیر می‌شود. وجود یک دزد به‌عنوان رئیس‌جمهور لزوما کشور را به سرنوشت بدی دچار نمی‌کند؛ رئیس‌جمهور ممکن است ترجیح بدهد، اقتصاد را رونق داده و سپس یک تکه بزرگ‌تر از آن را بردارد. اما به‌طور کلی، غارت گسترده خواهد بود، به این دلیل که یا دیکتاتور به مدت تصدی حکومت خود اطمینان ندارد، یا باید به دیگران اجازه دزدی دهد، تا همچنان حمایت آنان را حفظ کند. سپس با حرکت به سمت پایین از هرم ثروت، توسعه عقیم می‌شود، زیرا قوانین و مقررات جامعه، پروژه‌ها یا کسب‌وکارها را تشویق نمی‌کنند که خود نوعی کالای عمومی هستند. کارآفرینان کسب‌وکارهای رسمی را ایجاد نمی‌کنند (انجام آن بسیار دشوار است) و بنابراین مالیات نمی‌پردازند؛ مقامات رسمی خواهان پروژه‌های مسخره‌ای برای ایجاد اعتبار یا ثروتمند کردن شخصی خود می‌شوند و کودکان مدرسه‌رو خود را به زحمت نمی‌اندازند تا شایستگی‌های جدیدی را به‌دست آورند.

هر پروژه‌ای به احتمال فراوان در صورتی موفق می‌شود که افرادی که از موفقیت آن سود می‌برند، همان افرادی باشند که وجود آن را امکان‌پذیر می‌کنند.

گوگل، مصداق زنده این است که نفر اول بودن در اینترنت، هیچ امتیازی محسوب نمی‌شود. آنچه مهم است، بهترین بودن است. گوگل خیلی دیر وارد بازی شد، زمانی که به نظر می‌رسید یاهو خود را به‌عنوان پادشاه تمام موتورهای جستجوی اینترنتی، اثبات کرده است، به‌طوری‌که نام آن مترادف با جستجوی اینترنتی بود. سؤالی که درباره گوگل وجود دارد این است که شرکتی که در یک گاراژ ایجاد شده، چگونه می‌تواند جای رقبا را اشغال کند؟ در بستر اینترنت، هر شرکت داوطلب رقابت با دیگران است. فضای وب قدرت کمیابی را از بین می‌برد.

در این کتاب آموختیم: با قدرت کمیابی و فساد مبارزه کنیم؛ اثرات خارجی را تصحیح کنیم؛ برای به حداکثررساندن اطلاعات تلاش کنیم؛ مشوق‌های مناسب را ایجاد کنیم؛ با کشورهای دیگر تعامل کنیم؛ و مهم‌تر از همه، نظام بازاری را که بسیاری از این کارها را همزمان انجام می‌دهد، در آغوش بگیریم.

بیایید به گراهام بیلی و شرکت مشاوره مدیریت او در اواخر سال ۱۹۹۸ برگردیم. ایده ضمنی داستان او این بود: مهم نیست که شما قدرت کمیابی دارید یا نه؛ مهم نیست که کسی در جهان بتواند مشابه کاری را که شما انجام می‌دهید انجام دهد. مهم این است که شما برای اولین بار آن را ایجاد کنید. این یک دیدگاه گلد-راش (هجوم مردم به ناحیه‌ای که در آن طلا کشف شده) است- اولین نفر حق تقدم دارد. اگر این دسته از شرکت‌های اینترنتی بتوانند جای پای خود را در اینترنت محکم کنند، سایر شرکت‌ها ورود به بازار و بیرون راندن آنها را غیرممکن می‌بینند.

مشهورترین اقتصاددان قرن بیستم، جان مینارد کینز، بورس را به مسابقه احمقانه روزنامه‌ای تشبیه کرد که در آن از خوانندگان دعوت شده بود، چند چهره زیبا از صد عکس موجود در روزنامه را انتخاب کنند. برنده خواننده‌ای بود که عکس دخترانی را که تصویرشان بیشتر مورد پسند افکار عمومی است انتخاب کرده بود.