بریده‌هایی از کتاب آشپزی برای پیکاسو

وقتی یه تصمیمی گرفته می‌شه، یکی می‌بَره، یکی می‌بازه. برای همین همیشه کدورت باقی می‌مونه.

او شبیه به بندبازی روی طناب، بی‌پروا بود و درست می‌دانست کِی دست‌به‌کار شود و کِی به هرآنچه که به دست آورده زمان بدهد.

«اول از همه، هیچ دورهٔ دقیقی از این زن پیکاسو یا اون زنش وجود نداره. زن‌هایی که در زندگی پیکاسو بودند تداخل‌های زمانی زیادی باهم داشتند-پیکاسو مدام اونها رو توی آب‌نمک می‌خوابونده و به جون همدیگه می‌نداخته تا حسادتشون رو تحریک کنه.»

با فضلهٔ کفتر یه کودِ عالی درست می‌کردن! کفترخونه‌ها از دوران امپراتوری روم به بعد نشانِ تشخص بودن. وقتی ارزش یه عمارت اربابی رو حساب می‌کردن، اینکه چقدر فضلهٔ کفتر اونجا درست شده رو هم مد نظر می‌گرفتن!

اگرچه لوک جوان بود، اما رنج‌هایی که کشیده بود او را صاحب نوعی بینش فکری عمیق و استقامت کرده بود؛ نوعی ذکاوتِ مردانه در او بود که می‌دانست نباید زمان را با حسادت‌های احمقانه و مسائل بی‌اهمیت تلف کند.

اعتمادبه‌نفس زیادی را در صدای زیبای مردانه‌اش حس کرد، گرچه حالا بَم‌تر و رساتر بود، انگار که آن صدا از سوی یک کشتی مقاوم می‌آمد که دریا را فتح کرده بود.

او اسم پیکاسو را طوری گفت که انگار او مثل ماه باشکوه و دور از دسترس است.

«نون یعنی آرد-آب-نمک. جادو در سادگیه. اما فریب نخورین. شما نمی‌تونین در زمان و تلاش قناعت کنین.»

بعضی از نکات تازهٔ گیج‌کننده در دورهٔ آشپزی فرانسوی حالا جای خود را به این واقعیت داده بود که اگر تحمل گرما را نداری، از آشپزخانه برو بیرون.

ببین، تو نمی‌تونی همه‌چیز رو توی خودت نگه داری. عزیز دلم، وقتی با آدم‌های دیگه رابطه برقرار می‌کنی، باید تا اندازه‌ای بده‌بستون وجود داشته باشه. اطلاعات شخصی مثل گردش پول می‌مونه. چیزی رو معامله می‌کنی تا چیزی رو به‌دست بیاری. گیل مشکلاتش رو به من گفت، منم مال تو رو بهش گفتم.

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.

هنگامی‌که فکر وحشتناکی به ذهنش خطور کرد هِق‌هِق‌کنان گفت: دیگر هیچ‌وقت هیچ اتفاق شگفت‌انگیزی دوباره در زندگی من نمی‌افتد.

او حس کرد که تابه‌حال در تمام زندگی‌اش در درون جسمش محبوس بوده است؛ اما حالا انگار دست‌هایش را تا بی‌نهایت باز کرده بود و می‌خواست همهٔ لذت‌هایی را که دیده بود در آغوش بگیرد-آسمان فراخ، خورشید سوزان، دریای موّاج و مرغ‌های دریایی او را صدا می‌کردند.

خداوند واقعاً تنها هنرمندِ متفاوته. اون زرافه، فیل و گربه رو خلق کرده. سبک واقعی نداره. اون فقط به امتحان‌کردن چیزهای دیگه ادامه می‌ده.

به‌طرز شگفت‌آوری در مورد همه‌چیز تنها این توانایی جدید و اعتمادبه‌نفس عالی را حس می‌کرد.

او حسی شبیه به ثروتمندبودن را داشت اما پی برد فقط پول نیست که آن حس را ایجاد می‌کند بلکه چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

آینده و سرنوشتش، زیبایی و جذابیتش، حتی سخاوتمندی جهان همه ناگهان امکان‌پذیر به‌نظر می‌رسید، همه‌چیز در مقابلش گسترده شده بود و سرشار بود از فرصت‌های شگفت‌انگیز همچون مواهب بهشتی.

یک اصطلاحی هست به نام «تِروا» که همان خاک، آب و هواست که درختِ مو، سبزیجات، پرنده یا حیوان وقتی‌که رشد می‌کند پاهایش را روی آن می‌گذارد. اگر تو همان درخت مو یا دانه را به یک کشور دیگر ببری، زیر نور خورشیدِ یک سرزمین دیگر، اصلاً همان مزه را نمی‌دهد.

یه تخم‌مرغ کاملاً تازه، خیلی قشنگ می‌شکنه و هیچ‌وقت نباید پوست تخم‌مرغ خردوخاکشیر بشه، مگه اینکه یه آدم کاملاً ناشی باشین.

«البته می‌گن که همهٔ سرآشپزهای خوب تقریباً دیوونه‌ان.»