بریده‌هایی از کتاب خود ناشناخته؛ فرد در جامعه امروزی

اگر در دین‌ها ترس از خدا وجود دارد، در دولت‌های دیکتاتوری که رهبران آنها خود را جانشین قدرت خدایی می‌دانند رعب و وحشت را پایه فرمانروایی خویشتن قرار داده‌اند.

یک رخ دیگری از دولت‌پرستی و اجتماع افراد به شکل توده‌های انبوه به دور یک رهبر، رهبری که حرف آخر با اوست و جز او کسی پشیزی ارزش ندارد فاشیزم است. ریبن‌ترپ (درباره هیتلر) چنین می‌گفت: «همیشه حق با رهبر است.» (۳۱) موسولینی می‌گفت: «همه چیز برای دولت. چیزی خارج از دولت و برخلاف دولت نباید باشد» و باز می‌گفت: «ما جسد گندیده «آزادی» را در گور کرده‌ایم.»

«قدرت به سوی فساد روی دارد، قدرت مطلق به سوی فساد مطلق است»

«دولت‌ها هدف دیگری ندارند جز اینکه به وسیله وضع مالیات‌ها هر روز بیشتر مردم را آنچنان بینوا و بی‌چیز گردانند که فقط گرفتار مایحتاج روزمره خود بوده و توانایی و فرصت مخالفت و توطئه برضد دولت‌ها را نداشته باشند»

دولت‌ها خود را چنان نشان می‌دهند که گویا وجود خارجی داشته و همه‌چیز را آنها انجام می‌دهند. در حقیقت دولت چیزی انجام نمی‌دهد، بلکه نام دولت سرپوشی است بر روی مقاصد عده‌ای که آن دستگاه را در دست دارند.

هنوز مردمی که عاشق آزادی و دوستدار حق و حقیقت و علاقه‌مند به انسان و انسانیت هستند تأمینی برای زندگی خود ندارند.

دیکتاتورها و تورانیان (جباران) میل دارند که همه مردم مساوی باشند و آن هم نه اینکه سرفراز و مساوی بلکه پست و مساوی. و اگر اطرافیان آنها هم قدرتی دارند نباید به شکل شخصیت قدرتمند باشند، بلکه به شکل نوکران قدرتمند باشند. شخصیت باید از میان برود. همه بی شخصیت باشند کسی نباشد که سرش به تنش بیرزد.

«قدرت به سوی فساد روی دارد، قدرت مطلق به سوی فساد مطلق است» . (۳)

هنوز مردم دنیا به خصوص آنها که قدرت اجرایی در دست دارند آن‌قدر سرگرم افسانه‌ای که خود برای خود ساخته‌اند می‌باشند که نمی‌توانند متوجه باشند که این انبوه ساختن توده‌ها، این بی‌اعتنایی به تربیت روحی و معنوی افراد مردم، چه آشی برای آنها خواهد پخت. تنها امیدی که می‌توان داشت باز به همان شیفتگان راه آزادی، به همان عاشقان حق و حقیقت ـ آنهایی که از دروغ متنفرند ـ می‌باشد.

مردم با دلخوشی به سازمان‌دادن‌ها و اعتقاد بر این که فقط ــ آری فقط ــ کارهای دسته‌جمعی و توده‌ای نوشداروی همه دردهاست، پرداخته؛ بدون اینکه کمترین توجهی به این حقیقت و واقعیت داشته باشند که هر اندازه قدرت این اجتماعات بیشتر شود برای سجایا و اخلاق بیشتر خطرناک است. نیرویی که از یک توده و اجتماعی که از خود چیزی ندارد، چون به حرکت درآید خواه‌ناخواه دارای یک جلودار، یک بلندگو، خواهد شد و همین که او پیش افتاد، او بنا به حساب‌هایی که پیش خود می‌کند خود را رهبر، منجی، پیشوا قلمداد کرده و در موقع موقعش از هیچ کاری رویگردان نیست.