بریده‌هایی از کتاب خود ناشناخته؛ فرد در جامعه امروزی

وقتی هم که دیکتاتور بر گرده مردم سوار شد دیگر آن سخنان پیشین از یادش می‌رود. آن سخنان برای موقعی بوده که در کلبه خود زندگی می‌کرده است. «آنطوری که آدمی در یک کلبه محقر فکر می‌کند در کاخ‌های عالی فکر نمی‌کند.»

دیکتاتورها و تورانیان (جباران) میل دارند که همه مردم مساوی باشند و آن هم نه اینکه سرفراز و مساوی بلکه پست و مساوی. و اگر اطرافیان آنها هم قدرتی دارند نباید به شکل شخصیت قدرتمند باشند، بلکه به شکل نوکران قدرتمند باشند. شخصیت باید از میان برود. همه بی شخصیت باشند کسی نباشد که سرش به تنش بیرزد.

سپردن قدرت به دست یک نفر و یا چند نفر خطر بسیار دارد و نتیجه‌ای جز فساد به بر نخواهد داشت. به‌طوری که همیشه می‌گفته‌اند: «قدرت به سوی فساد روی دارد، قدرت مطلق به سوی فساد مطلق است»

«دولت‌ها هدف دیگری ندارند جز اینکه به وسیله وضع مالیات‌ها هر روز بیشتر مردم را آنچنان بینوا و بی‌چیز گردانند که فقط گرفتار مایحتاج روزمره خود بوده و توانایی و فرصت مخالفت و توطئه برضد دولت‌ها را نداشته باشند» .

هیتلر می‌گفت: «تنها وسیله‌ای که می‌تواند به آسانی بر عقل و خردمندی چیره گردد وحشت و ترور است» . (۳۳) و باز می‌گفت: «عامل باورکردن یک دروغی بسته به بزرگی و کوچکی آن می‌باشد... بنابراین توده‌های انبوه مردم خیلی آسانتر دروغ‌های بزرگ را باور می‌کنند تا دروغ‌های کوچک» (۳۴) بدبختانه و یا خوشبختانه فاشیزم بی‌باک‌تر از کمونیزم بوده و هست: «اهمیتی ندارد که فتح کنیم یا نه، برای اینکه ملتی را به عظمت رساند باید او را به میدان جنگ فرستاد. گو اینکه از این کار دست و پای آن را در پوست گردو بگذاریم.

رهبری که حرف آخر با اوست و جز او کسی پشیزی ارزش ندارد فاشیزم است.

ضروری‌ترین چیزها در اصلاح جامعه انتقاد و خرده‌گیری از خود است.

هزاران هزار صفر را که کنارِ هم بگذاری نتیجه همان صفر یعنی هیچ است. آری، همه چیز بستگی به ارزش افرادی دارد که دور هم جمع شده و آن چیز را ساخته‌اند. اما کوته‌فکری که عادت عصر ما شده و سرنوشت ما را تعیین می‌کند باعث آن شده است که ما فقط به انبوهی افراد و سازمان‌های توده‌ای و تلمبار فکر می‌کنیم و فقط عاملی اصلی و مهم که می‌شناسیم عدد است.

«به مرد نیک و مرد شریر اختیار بدهیم که هرچه خواستند بکنند. سپس اعمال آنها را در نظر بگیریم و ببینیم شهوت آنها را به کجا خواهد کشانید. دیری نمی‌گذرد که به آدم خوب در همان طریقی که مرد شریر طی طریق کرده است برخورد می‌کنیم که به طبیعت از «خوی تجاوز به دیگری که در همه افراد بشر طبیعی است و به‌عنوان خیر آن را دنبال می‌کند و فقط به زور قانون از آن می‌توان جلوگیری کرد» در آن گمراه شده است»

مرا نه خوش‌بینی بیش از اندازه تحریک می‌کند و نه عشق به آرمان‌های عالی. بلکه همه حواس من متوجه خوشبختی و سرنوشت فرد فرد انسان‌ها است.