بریده‌هایی از کتاب نکته‌های داغ برای بچه‌های عصبانی

خشم هشدار می‌دهد چه زمانی ممکن است خشونت یا پرخاشگری اتفاق بیفتد. خشم علت پرخاشگری نیست، اما معمولاً با پرخاشگری همراه است. پرخاشگری یک انتخاب است. اگر از آن دسته آدم‌ها هستید که وقتی خشمگین می‌شوند رفتارهای خشن دارند، مهم است بدانید که خشم‌تان سعی می‌کند چیزی را بهتان بگوید. به خشم به چشم آژیر خطر نگاه کنید. زمانی که حس می‌کنید در حال عصبانی شدن هستید، این واقعیت را بپذیرید که ممکن است پرخاشگر شوید. بنابراین چیزی که اهمیت دارد این است که زیرک باشید، به کسی آسیب نرسانید، به‌خودتان صدمه نزنید یا خودتان را در دردسر جدی نیندازید. در این کتاب راه‌های زیادی برای جلوگیری از انفجارتان وجود دارد.

هنری وارد بیچر می‌گوید: «حرفی که یک آدم عصبانی می‌زند، فراموش نمی‌شود.»

خشم باعث می‌شود بفهمید به ارزش‌هایتان بی‌احترامی شده است. علاوه‌براین، خشم می‌گوید به چه چیزهایی معتقدید و این خیلی مهم است.

بیش‌تر آدم‌ها توجه نمی‌کنند که تمام حروف کلمهٔ «حرکت» (motion) در کلمهٔ «احساس» (emotion) وجود دارد. احساسات گوناگون دلیل حرکت‌مان هستند و منجر به رفتارهای گوناگون ما می‌شوند. بنابراین خشم گاهی هم مفید است.

عصبانی بودن لذت بردن از زندگی را برایتان خیلی دشوار می‌کند. چیزی که از آن مطمئنم این است آدم‌هایی که راستی‌راستی عصبانی‌اند، زندگی شادی ندارند.

م هرجا دستور دیدی، عصبانیت همان‌جاست

آدم باهوشی که فکر کنم مارک تواین باشد، گفته: «کسی که کتاب می‌خواند از کسی که کتاب نمی‌خواند بهتر است!» آفرین مارک (یا هر کس دیگری که این حرف را زده)! عجب چیزی گفته! واقعاً تشویق لازم دارد!

باورها و فکرهای منطقی (درست) را از باورها و فکرهای غیرمنطقی (غلط) تشخیص بدهید. فکرهای غیرمنطقی را به فکرهای منطقی تبدیل کنید.

نیستیم. پس وقتی از بدرفتاری دیگران ناراحت می‌شوم چه‌کار می‌کنم؟... آرزو می‌کنم! (البته مثل دخترک داستان جادوگر شهر اُز پاشنه‌های کفشم را سه‌بار به هم نمی‌زنم... دست‌کم در جمع این کار را نمی‌کنم!) به‌جای این‌که به آدم‌ها دستور بدهم درست رفتار کنند، آرزو می‌کنم و دعا می‌کنم و امید دارم که آن‌ها با من بهتر رفتار کنند، ولی عصبانی نمی‌شوم. عصبانی شدن اوضاع را عوض نمی‌کند، ولی روزم را خراب می‌کند و به بدنم آسیب می‌زند. پس من زیاد عصبانی نمی‌شوم و اگر هم شدم، نمی‌گذارم عصبانیتم زیاد طول بکشد.

عصبانیت همیشه باعث هدر دادن وقت و انرژی می‌شود و هیچ‌وقت نتیجهٔ مثبتی ندارد. عصبانی بودن باعث می‌شود کارهای زیادی انجام بدهیم که فقط انرژی‌مان را تلف می‌کند؛ حال این‌که به این انرژی برای زندگی کردن و تلاش کردن و زنده ماندن احتیاج داریم.

ما همیشه با خودمان حرف می‌زنیم. خیلی وقت‌ها خودمان حواس‌مان نیست که این کار را می‌کنیم، درست مثل نفس کشیدن. تمامِ روز نفس می‌کشیم، اما هرگز به آن فکر نمی‌کنیم.

هیچ کاری برای انجام دادن ندارید و حوصله‌تان بدجوری سر رفته و خواندن این کتاب را به بیرون بردن کیسهٔ آشغال یا رفتن به دندان‌پزشکی ترجیح می‌دهید.

به این فکر کنید که عصبانیت چه چیزهایی بهتان داده است؟ برایتان دوستان بیش‌تری پیدا کرده؟ کسی برای آن بهتان پولی داده؟ کمک کرده با آدم جالبی دوست شوید؟ کسی بهتان گفته: «فکر می‌کنم تو خیلی باحالی، چون همیشه عصبانی هستی؟» چون زود عصبانی می‌شوید، کسی بهتان پیتزای مجانی داده؟ عصبانیت به‌جز این‌که شما را به دردسر بیندازد، چه فایده‌ای داشته؟

خشم لزوماً بد نیست. مهم این است که با خشم چه می‌کنیم. خشم گاهی مشکلات زیادی ایجاد می‌کند، اما ممکن است در موقعیت‌های خاصی کمک‌کننده هم باشد.

اگر از قُلدرها متنفر نبودید، از آن دانش‌آموز دفاع نمی‌کردید. بنابراین این‌که قُلدرها بچه‌های کوچک را اذیت کنند، با ارزش‌های شخصی‌تان مخالف است و ممکن است به آن اعتراض کنید یا واکنشی نشان دهید. کمک کردن به دیگران همیشه ارزشمند است. بیش‌تر آدم‌ها توجه نمی‌کنند که تمام حروف کلمهٔ «حرکت» (motion) در کلمهٔ «احساس» (emotion) وجود دارد. احساسات گوناگون دلیل حرکت‌مان هستند و منجر به رفتارهای گوناگون ما می‌شوند. بنابراین خشم گاهی هم مفید است. به دلایل دیگری که باعث می‌شود خشم مفید باشد، فکر کنید و آن‌ها را بنویسید:

هر چند وقت یک‌بار باید کاری انجام دهیم که خودمان را خوشحال می‌کند. انگار بهمان دستور داده‌اند حواس‌مان به خودمان نباشد. فکر می‌کنیم باید صبح تا شب کار کنیم تا از خستگی بی‌هوش شویم. این اشتباه است! به خودتان اجازه دهید کاری را بکنید که خیلی دوستش دارید. شما لیاقت این جایزه را دارید!

«حرفی که یک آدم عصبانی می‌زند، فراموش نمی‌شود.» وقتی کسی واقعاً از کوره درمی‌رود، ممکن است حرف‌هایی بزند که از فکرش می‌گذرند. هیچ‌وقت برای فکرهایتان توی دردسر نمی‌افتید، اما همین که آن فکرها را به زبان آوردید، دیگران تا مدت‌ها از آن‌ها علیه شما استفاده می‌کنند. نگذارید قبل از این‌که مغزتان به‌کار بیفتد، دهان‌تان کار خودش را بکند.

وقتی عصبانی‌ام، باید عصبانیتم را نشان بدهم. کنترل کردن عصبانیت هیچ خوب نیست، بهتر است آن را بیرون بریزم. کسی که از دستش عصبانی‌ام، باید عذاب بکشد. آدم‌ها و چیزهای دیگر عصبانی‌ام می‌کنند. اگر این فکرها را قبول دارید، یعنی برایتان بسیار دشوار است که خشم‌تان را مدیریت کنید. همهٔ این فکرها اشتباه‌اند، ولی بسیاری از مردم بهشان معتقدند.

خشم یک احساس است. احساسی که معمولاً به بدن علامت می‌دهد: «بیدار شو، ما باید کاری بکنیم. ممکن است خطر در پیش باشد!» بعد از این است که اگر به واکنش فیزیکی نیاز باشد، بدن مواد شیمیایی خاصی را وارد جریان خون می‌کند تا آماده شود. این مواد شیمیایی شما را هشیارتر می‌کند، برای دویدن یا جنگیدن آماده می‌کند و کمک‌تان می‌کند از عهدهٔ چیزی که در حال اتفاق افتادن است بربیایید و این چیز خوبی است.

خشم علت پرخاشگری نیست، اما معمولاً با پرخاشگری همراه است. پرخاشگری یک انتخاب است. اگر از آن دسته آدم‌ها هستید که وقتی خشمگین می‌شوند رفتارهای خشن دارند، مهم است بدانید که خشم‌تان سعی می‌کند چیزی را بهتان بگوید. به خشم به چشم آژیر خطر نگاه کنید. زمانی که حس می‌کنید در حال عصبانی شدن هستید، این واقعیت را بپذیرید که ممکن است پرخاشگر شوید. بنابراین چیزی که اهمیت دارد این است که زیرک باشید، به کسی آسیب نرسانید، به‌خودتان صدمه نزنید یا خودتان را در دردسر جدی نیندازید.