بریده‌هایی از کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید

بدن دقیقاً می‌داند چه چیزی نیاز دارد و هرگز محرومیت‌ها را فراموش نمی‌کند. محرومیت یا خلأ، چشم انتظار پر شدن، در بدن باقی می‌ماند.

عقیدهٔ راسخ من، بنابر بررسی‌های متعدد، این است که پیروی از یک هنجار رفتاریِ خاصِ دیرینه -فرمان چهارم (احترام به پدر و مادر)- اغلب ما را از قبول احساسات واقعی‌مان باز می‌دارد و در نتیجه، بهای اجرای این فرمان را با ابتلا به بیماری‌های مختلف جسمی می‌پردازیم. کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید مملو است از مثال‌هایی که این فرضیه را تأیید می‌کند. اما تمرکز من محدود به بیان زندگی‌نامهٔ افراد ذکرشده در این کتاب نیست، بلکه بیش‌تر، رابطهٔ این افراد با پدر و مادرشان را بررسی کرده‌ام؛ پدر و مادری که هر یک مسئول آزاررسانی و اِعمال خشونت خاصی به فرزندانشان بوده‌اند.

ما تا زمانی که احساس ناتوانی مطلق می‌کنیم، به نفرت ورزیدن ادامه می‌دهیم.

مادرش می‌خواست پسرش همان‌طور که خود او نیاز دارد باشد؛ وابسته و مطیع. البته مارسل گهگاهی در مقابل دخالت‌های مادرش ایستادگی می‌کرد، و در عین حال، خاضعانه و گاهی هم ملتمسانه، به خاطر نافرمانی‌اش از مادرش عذرخواهی می‌کرد، زیرا می‌ترسید عشق و توجه او را از دست بدهد. گرچه او در تمام طول زندگی‌اش در جست‌وجوی عشق مادرش بود، هم‌زمان مجبور بود در درونش خود را از سلطه و کنترل دائمی او دور کند تا بتواند از خودش در مقابل عشق

مسلم است که ما دیگر مانند داستان ابراهیم و اسماعیل، دختران و پسران خود را در پیشگاه خداوند قربانی نمی‌کنیم؛ در عوض پس از تولد و در طول تربیتشان در وجود آنها این ضرورت را تزریق می‌کنیم که ما را دوست داشته باشند، به ما عزت و احترام بگذارند، با تمام توان، خواسته‌های ما را برآورند و خلاصه، هر آنچه پدر و مادرمان از ما دریغ کرده‌اند به ما بدهند. ما این را نجابت و اخلاق می‌نامیم. کودکان به‌ندرت در این مورد حق انتخاب دارند. آنها در تمام زندگی به خود فشار می‌آورند تا چیزی را به والدینشان ارائه کنند که نه در اختیار دارند و نه از آن اطلاعی دارند، زیرا آن را دریافت نکرده‌اند؛ آنها عشق اصیل و بدون قید و شرط را تجربه نکرده‌اند؛ عشقی که هدفش فقط تأمین رضایت دریافت‌کننده (یعنی پدر و مادر) نیست

افرادی که باور دارند تنها باید چیزهای مجاز را درک کنند و مدام تمام تلاش خود را به کار می‌گیرند تا چیزهای ممنوع را درک نکنند، در نهایت بیمار می‌شوند -وگرنه، هیجاناتی را که خود از پذیرشش سر باز زده‌اند، به فرزندانشان منتقل می‌کنند و در نتیجه، فرزندانشان مجبور به پرداخت بهای آن می‌شوند.

افرادی که در کودکی آزار دیده‌اند تنها زمانی می‌توانند فرمان چهارم از ده فرمان را انجام دهند که از احساسات واقعی خود فاصله بگیرند و آنها را به‌شدت سرکوب کنند. این افراد نمی‌توانند پدر و مادر خود را دوست داشته باشند و به آنها احترام بگذارند، زیرا هنوز ناخودآگاه از آنها می‌ترسند؛ آنها هر قدر هم تلاش کنند نمی‌توانند رابطه‌ای راحت و مطمئن با والدین خود برقرار کنند.

"نیازی نیست به پدر و مادرت احترام بگذاری و عشق بورزی. آنها به تو آزار رساندند. نیازی نیست خودت را مجبور کنی احساسی را نشان بدهی که در وجود تو نیست. رفتار اجباری و وانمود کردن، هرگز هیچ سودی نداشته است. در مورد تو، حتی می‌تواند مخرب هم باشد؛ بدنت بهای آن را خواهد پرداخت."

من هیچ کس را نمی‌شناسم که از علائم بیماری روانی رنج ببرد و برای درمان به درمانگر مراجعه کند، بی‌اینکه در کودکی دست‌کم کتک خورده باشد یا تحقیر شده باشد. من چنین رفتارها (کتک زدن و تحقیر کودک) را آزار می‌نامم؛ اگرچه برای هزاران سال، والدین از آن به عنوان یک روش تربیتی مشروع استفاده کرده‌اند. شاید این چیزی جز برداشت من از این مسأله نباشد، اما در این مورد، این برداشت قطعی است.

فکر کنند من خوانندگانم را علیه "والدین شرورشان" می‌شورانم. ولی امیدوارم خوانندگانی که از آگاهی روان‌شناسی بیش‌تری برخوردارند، عبارت "والدینی که ناخودآگاه رفتارهای مخربی را تکرار می‌کنند" را نادیده نگیرند.

بلوغ واقعی یعنی انکار نکردن واقعیت. یعنی فهمیدن رنج‌های فروخورده و پذیرش آگاهانه و درک کردن داستان ذخیره شده در بدن به جای سرکوب آن. اینکه پس از بلوغ واقعی، ارتباط با والدین می‌تواند حفظ شود یا خیر، بستگی به شرایط هر فرد دارد. آنچه مطلقاً ضروری است، پایان دادن به وابستگی مخربی است که فرد با والدین درونی‌شدهٔ دوران کودکی‌اش دارد. این وابستگی، اگرچه نامش را عشق می‌گذاریم، بی‌شک هرگز شایستهٔ این نام نیست و از ترکیبات مختلفی تشکیل شده است مانند قدردانی، دلسوزی، توقع، انکار، توهم، اطاعت و ترس از تنبیه شدن.

ما باید احساسات اصیل را جدی بگیریم؛ احساساتی که از زمان کودکی سرکوب شده‌اند، اما همچنان به سختی خود را در سرداب روح زنده نگه می‌دارند.

به هر حال، ما اگر متوجه وقاحت‌های پدر و مادرمان بشویم، چه اتفاقی می‌افتد؟ و چه بر سر این شخصیت‌های والدگونه می‌آید، اگر اعمال قدرت آنها دیگر تأثیری نداشته باشد؟

آشکار است که کلیساها و دولت‌ها علاقهٔ زیادی دارند جلو این بلوغ را بگیرند و افراد را به والدینشان وابسته نگه دارند. آنچه در نظر گرفته نمی‌شود بهایی است که بدن باید به خاطر آن بپردازد.

خشونت والدین همیشه بر جسم کودک نیست (گرچه نود درصد از جمعیت جهان در کودکی کتک می‌خورند). این خشونت گونه‌های مختلف دارد، از جمله نبود مهربانی و ارتباط خوب، غفلت از نیازهای نوزاد، عذاب‌های روحی او، تنبیهات بی‌رحمانه، سوءاستفادهٔ جنسی، سوءاستفاده از مهر و محبت بی‌قیدوشرط کودک، اخاذی عاطفی، تخریب شخصیت، و انواع بیشمار دیگری از روش‌های اعمال قدرت. این سیاهه را پایانی نیست. بدترین چیز این است که کودک مجبور می‌شود یاد بگیرد این رفتارها را "عادی" تلقی کند؛ چون رفتار دیگری نمی‌شناسد. کودکان همیشه مشتاقانه والدینشان را دوست دارند؛ حتی اگر آنها هزار بلا سرشان بیاورند.

بیش از صد سال پیش، زیگموند فروید با انداختن کل تقصیر بر گردن کودک و معاف کردن والدین، از اصول اخلاقی غالب تبعیت کرد.

نگاه به زندگی گذشتهٔ خودم، از اراده، شکیبایی و سرسختی که خود واقعی من در مقابل فشارهای بیرونی و درونی نشان داده و پیروز شده، حیرت‌زده می‌شوم. و همچنان به پیروزی خود بی‌کمک درمانگران ادامه می‌دهد؛ زیرا من برای خود واقعی‌ام، شاهد آگاه شده‌ام.

اوایل، اگر کسی می‌گفت من در کودکی مورد بدرفتاری و خشونت قرار گرفته‌ام، صریحاً چنین "گستاخی" را رد می‌کردم. اما امروز قطع به یقین می‌دانم که خودم در کودکی، سال‌ها مورد خشونت روانی قرار گرفته‌ام. همیشه رؤیاها و نقاشی‌ها و به‌خصوص پیغام‌های بدنم این را به من هشدار می‌دادند، اما در بزرگسالی مدت‌ها از پذیرش این واقعیت امتناع می‌ورزیدم. مثل بسیاری دیگر از مردم فکر می‌کردم: "من؟ من هرگز کتک نخوردم. آن چند سیلی که خوردم چیز خاصی نبود. و من مادرم را خیلی اذیت کردم."

در نهایت، بدن شورش خواهد کرد.

بعضی دیدگاه‌های رایج و پذیرفته‌شده، مدت‌هاست که با تحقیقات علمی ابطال‌شده؛ دیدگاه‌هایی مثل بخشیدن تأثیری سودمند دارد