بریده‌هایی از کتاب فرجام؛ مجموعه غزل

چه‌قدر ممنونم از شما که این‌جایید!

دیوانه‌ام که حالت آرامشم فقط وضعیتِ مکالمهٔ مهربان توست...

بانو ببین در آینهٔ چشم‌های من زیبایی‌ات به قدر تمام جهان شده شاید دوباره شاخهٔ سبزی جوانه زد از این بهارِ تا گلِ آخر خزان شده... باشد قبول می‌کنم این شهر کوچک است این عشق هم برای خودش داستان شده فردا هزار پنجره را باز می‌کند عشقی که بال‌وپر زده رنگین‌کمان شده... عشقی که بر زبان تمام پرنده‌ها زیباترین ترانهٔ سبز جهان شده

پس از من یاد یک انسان همیشه با تو خواهد بود غمِ یک روحِ سرگردان، همیشه با تو خواهد بود اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان، همیشه با تو خواهد بود گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود

برقص! جنس تو از چیست؟ شعر؟ الکل؟ زن؟ چه شد که فاصلهٔ من شروع شد از من؟ چه‌قدر زندگی‌ام نقطه‌چین شد از رفتن... چه‌قدر نقطهٔ پایان ادامه پیدا کرد...

پس از من یاد یک انسان همیشه با تو خواهد بود غمِ یک روحِ سرگردان، همیشه با تو خواهد بود اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان، همیشه با تو خواهد بود گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود تو دستم را نوازش کرده بودی بعد از این حتماً تبِ یک عشق بی‌پایان، همیشه با تو خواهد بود

از بس که حرص می‌خورم از چشم خوردنت حتا دلم به آینه هم بدگمان شده

دوباره دیدنت ای جان در جهان غریب، برای غربتِ روحم عجیب بود، عجیب

و عاشقان غریبی که گم شدند به مه / و عابران همیشه گرفته خاطر بود

به من بگو به کجا می‌کشانی‌ام اصلاً؟

هزار گنجِ غزل، اشک، گل، طلا، رؤیا... قبول کن که مرا باختی عزیزم یا ــ من اعتراف کنم عاشقی در این دنیا، شکست‌خورده‌ترین شیوهٔ تجارت بود

نمی‌شود که به رؤیات دست هم بزنم! اسیر مسئلهٔ ناتوانی‌ام اصلاً!

بدون عشق، پیامی بدون معنایی بدون عشق صدایی بدون مفهومی

تو در منی! به کجا می‌تکانی‌ام اصلاً؟

من مُرده‌ام اما چرا هر شب، از خواب‌های من تو می‌رویی؟

عجیب نیست که غرقِ خودت شدی اما، نیاز من به تماشایت از تو بیشتر است

دست مرا برای چه هی پرت می‌کنی؟ دیوانه دستِ من یکی از دوستان توست!

تو چشم‌های منی پس مرا نمی‌بینی تو هر دو پای منی... پس همیشه در راهی تو شانه‌های منی... پس همیشه تنهایم تو دست‌های منی... پس مرا نمی‌خواهی... مرا که بی‌تو شکستم مرا که من نشدم مرا که لایق این دوست داشتن نشدم درون آینهٔ من فقط تویی، نه خودم! به من نگاه کن ای من! نگاه کن، گاهی

موعود فردایی ــ چه قدیسی! فردا که می‌آیی چه بانویی!

شبی که نام به ماه و ستاره بخشیدند / حروف نام تو در ذهن شب درخشیدند سحر شدی و درخشیدی و نفهمیدند / که روشناییِ معنایت از تو بیشتر است فقط مسافرِ پاهای توست دنیایم / مدام سمت تو می‌آیم و نمی‌آیم من از تو کوچک و کوچک‌تر است دنیایم / تویی که وسعت دنیایت از تو بیشتر است تو ای خیال تو سرگیجهٔ مدامِ زمین! / سحر طلوع کن از پشت اشک‌هام و ببین ـ که اشتیاق من ــ این بی‌تو ناامیدترین، برای دیدن فردایت از تو بیشتر است