بریده‌هایی از کتاب شهری که در آن مرگ از آن می‌خواند؛ مجموعه رباعی

یک سایه درونِ من سراپا در خون برپاست همیشه قتلِ‌عامی در من

بر دار کشید شاعری را یک حرف مرگِ کلمه مرگِ همه مرگِ خداست

فهمید خدا کودکیِ آدم‌هاست

یک لحظه نیامد و زمان در را بست یک عمر کسی پشتِ درِ بسته نشست

شاید که زمان، توهّمِ دانشِ ماست افسانه‌ی هست‌ونیست، از ریشه خطاست شاید سفری‌ست عمر، از هیچ به هیچ شاید که کسی نیست‌، همان نیست خداست

می‌گفت که بی‌مرگ جهان زندان است در ذهنِ خرافات، زمان پنهان است این جغد، طلسمِ سرزمینی در باد این سایه نمادِ غربتِ انسان است

فریاد از این نیست که با هست نشست فریاد از آن‌دست که درها را بست فریاد از این کتاب و آن کاتبِ کور فریاد از این راویِ ابلیس‌پرست

در پیچ‌وخم باد نشانی گم شد سهراب کجاست؟ خانه‌ی دوست کجاست؟

ما را ز طلوع صبح غافل کردند شب را نفس گرم محافل کردند درویش به نان فروخت ایمانش را سهراب کجاست؟ آب را گل کردند

هر راه، معمای جهان بود و سفر هر راه، دوراهی چرا بود و اگر : ای راه، نگاه کن به آغاز به من ای راه تو را نشان دهم راه دگر