بریده‌هایی از کتاب شهری که در آن مرگ از آن می‌خواند؛ مجموعه رباعی

هربار رسیدم، نرسیدن جان یافت

شب بود و زمین از آسمان پُر شده بود

شب از ابدیتی روان پُر شده بود هر ثانیه از بهت زمان پُر شده بود می‌خواند خدا زیر درختی در باد شب بود و زمین از آسمان پُر شده بود

ما را ز طلوع صبح غافل کردند شب را نفس گرم محافل کردند درویش به نان فروخت ایمانش را سهراب کجاست؟ آب را گل کردند

روی تن خاک، ردپایم پیداست صحرا پدر و مادر پیرم دریاست فردا که گذشت آسمان از سر من هر جا که درختی است مزارم آن‌جاست

فریاد کشید: عقل من شکل خداست در پوست من هزار حلّاج رهاست فهمید که جایی‌ست پُر از دور... پُر از... فهمید که جایی‌ست، نفهمید کجاست...

این‌جا نه شب و نه روز، این‌جا دور است این‌جا همه‌چیز از تماشا دور است نه باد نه آسمان نه باران نه زمین جایی‌ست که در من است، اما دور است

شاید که زمان نباشد و من باشم پیدا و نهان نباشد و من باشم شاید نه زمین نه ماه باشد روزی شاید که جهان نباشد و من باشم

آن دست سیاه، بی‌صدا از همه‌سو تیغی به گلوی واژه می‌کرد فرو آن دست سیاه خانه را آتش زد ای وای به من... وای به تو... وای به او...

شب، از نفس سرد زمان می‌خواند از روحِ مِه‌آلود جهان ‌می‌خواند بر سردرِ هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می‌خواند

ما را ز طلوع صبح غافل کردند شب را نفس گرم محافل کردند درویش به نان فروخت ایمانش را سهراب کجاست؟ آب را گل کردند

این‌جاست که انتها از آغاز شب است با بُهت دقیقه‌ها هم‌آواز شب است این واقعه را چگونه تعبیر کنم خورشید در آسمان ولی باز شب است

شب، از نفس سرد زمان می‌خواند از روحِ مِه‌آلود جهان ‌می‌خواند بر سردرِ هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می‌خواند

شب، چشم گشود: بند از بند گسست شب، سنگ پراند شیشه‌ی عرش شکست شب، خونِ همه ثانیه‌ها را نوشید شب، جمجمه‌ی روز گرفته‌ست به دست

بی‌مرگ جهان زندان است

شهری تاریک کودکانی در خون سرهای بریده بادبادک بودند

خورشید، سیاه بود و هر سایه سپید یک مرد که سر نداشت در شهر دوید دنبالِ سرش به خانه‌ها سر می‌زد یک شهرِ به‌خواب‌رفته از خواب پرید

کابوس... وضو گرفتنِ تاریکی... می‌خواند بدونِ سر اذان... مردی که...

گویی که هزار سال در پُشتِ درند هم باخبر از هم‌اند و هم بی‌خبرند خورشید، سیاه آسمان، زخمی و سرخ این قوم همه گورکنِ یکدگرند

شک، باز در آغوشِ حقیقت خوابید شک، پیرهنی نو به تنِ فکرم شد