بریده‌هایی از کتاب شلتاق؛ مجموعه غزل

نه چنان سابقْ غمگین هستی نه چنان سابق شادی به چه روزی افتادی ای دل به چه روزی افتادی

تو با کدام خزانی که من بهار ندارم اگر قرار نداری... چرا قرار ندارم؟ تو با کدام تبر با کدام اره رفیقی که من امید رسیدن به برگ‌وبار ندارم تو با نویدِ دویدن به ایستگاه چه کردی که من امید رسیدن به این قطار ندارم چه کرده‌ای که من تیزچنگِ چشم‌دریده میان این‌همه آهو دل شکار ندارم چه رفته است که من با هزار برگ برنده دودل نشسته‌ام و جرئت قمار ندارم

دل بی‌دست‌وپای من بنشین فتح این شهر در توان تو نیست سهم تو از جهان همین خانه‌ست گرچه این خانه هم از آن تو نیست دل من نیمهٔ پُری داری بدتر از نیم خالی لیوان هر چه رنج است در جهانِ تو هست هر چه شادی‌ست در جهان تو نیست

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود که عشق حادثه‌ای جز تب نخست نبود برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود من و تو زود شکستیم و دیر فهمیدیم که آسمان گذر بال‌های سست نبود به آسمان زدن و در فراز جان دادن مناسب هوسی که به بال توست نبود سفر به ساحت دریا درست بود ولی سزای چشمه که دست از جهان نشست نبود

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود که عشق حادثه‌ای جز تب نخست نبود برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود من و تو زود شکستیم و دیر فهمیدیم که آسمان گذر بال‌های سست نبود

نه من که بال هزاران چو من به خون غلتید ولی بنای قفس در جهان خراب نشد هزار پرتو نور از هزار سو نیزه به شب زدند و جهان غرق آفتاب نشد به خواب رفت جهان آن‌چنان که تا به ابد صدای هیچ خروسی حریف خواب نشد

تو با کدام تبر با کدام اره رفیقی که من امید رسیدن به برگ‌وبار ندارم

دل من نیمهٔ پُری داری بدتر از نیم خالی لیوان هر چه رنج است در جهانِ تو هست هر چه شادی‌ست در جهان تو نیست سینه‌به‌سینه سوختی اما دیده بر دیده دوختی اما هستی‌ات را فروختی اما هیچ جز هیچ در دکان تو نیست

برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود

مؤمن تویی که در ره دینت مرددی؟ یا من که در تداوم کفرم مصممم؟

پرنده جهل ندارد پرنده جاه ندارد پرنده هیچ نیازی به شیخ و شاه ندارد پرنده روی تمام پرندگان جهان را نظاره می‌کند و خوفی از گناه ندارد

منم آن قطره کز دریا جدا گشت و به مرداب شما افتاد چه می‌داند کسی شاید شبی از قلب باران سر درآوردم

ای مثل رنگ موی درختان عوض‌شده با این‌که من همیشه جوانم چگونه‌ای ای نور ماورای بنفش بهارها در من که آفتاب خزانم چگونه‌ای؟

پیوند بین من و عشق از روز اول چنین بود من بودم و عهد بستن او بود و پیمان شکستن من بودم و با همین کفر تا پای جان ایستادن او بود و با ذکر ایمان سوگند قرآن شکستن

شده که بی‌هوا گمان بکنی قفس سینه‌ات پُر از سنگ است؟ بعد عمری گشاده‌دل بودن ناگهان حس کنی تنت تنگ است؟ شده برعکس سال‌ها یک روز عکس خود را دقیق دیده و بعد حس کنی برخلاف تصویرت چشم‌هایت چه‌قدر کمرنگ است؟

کوتاه بیا شیخ! خدایی که تو خواندی آن‌قدر بزرگ است که انگار یکی نیست با وعدهٔ آسایش و آتش سخنانش آن‌قدر دوپهلوست که انگار یکی نیست

من آن ابرم که بودم عازم قونیه و شیراز و نیشابور چرا از آسمان تنگ بی‌قانون تهران سر درآوردم؟!

چون رود سر به کوه‌وکمر می‌زنم ولی از هر طرف نرفته به مرداب می‌خورم آن ماهی‌ام که از قِبل بخت خوب خویش در تُنگ هم به تیغهٔ قلاب می‌خورم

سی و شش شده که بی‌هوا گمان بکنی قفس سینه‌ات پُر از سنگ است؟ بعد عمری گشاده‌دل بودن ناگهان حس کنی تنت تنگ است؟ شده برعکس سال‌ها یک روز عکس خود را دقیق دیده و بعد حس کنی برخلاف تصویرت چشم‌هایت چه‌قدر کمرنگ است؟ شده که ناگهان به یاد آری زن کف‌بین چه گفت و حس بکنی بین تقدیر و خط دستانت فاصله صد هزار فرسنگ است؟ بعد عمری هنر پرستیدن حالت از گیجی‌ات به‌هم بخورد؟ گِل بپاشی به هر چه نقاشی بد بگویی به هر چه آهنگ است؟ با من از آن‌چه کاشتیم نگو از امیدی که کاشتیم نگو تن نگو تکه چوب پوسیده‌ست دل نگو آهنی پُر از زنگ است

تف به ذاتت که با دوتا نقطه حرف‌حرف مرا حذف کردی به هوای دمیدن خورشید عمر ماه مرا تلف کردی زندگی‌ای ضیافت واهی دیگر از جان ما چه می‌خواهی تو که صدها هزار مریم را بر سر سفره بی‌شرف کردی زندگی‌ای صعود وارونه شرمگین نیستی که این‌گونه میوه را دم‌خور مداوم کِرمْ غنچه را سگ‌خور علف کردی