بریده‌هایی از کتاب شلتاق؛ مجموعه غزل

چه رفته است که من با هزار برگ برنده دودل نشسته‌ام و جرئت قمار ندارم

من بودم و با همین کفر تا پای جان ایستادن او بود و با ذکر ایمان سوگند قرآن شکستن

بر آن سری که بیایی ولی یقین دارم کلاه هیچ فریبی به این گشادی نیست

پیمبری که به شوق رسالتی ابدی درون غار فنا گشت و انتخاب نشد

فریب خورده‌ای دل که در دلت دل نیست که آن‌چه در نظرت ایستاده ساحل نیست دوباره در دل دریا سراب می‌بینی به غیر موج و خطر هیچ در مقابل نیست هنوز اول راهی به سوی من برگرد که راه برگشت از آخرین مراحل نیست چه‌قدر گفتمت از عقل دل نکن نگفتی هر آن‌که در سفر عشق نیست عاقل نیست به گریه دادمت از پیچ‌وخم حذر گفتی سفر برای منِ صاف‌وساده مشکل نیست به سوی موج بلا می‌روی و می‌دانم کسی چنین که تویی دوست‌دار قاتل نیست

نه نگاه هیز دارم نه جسارت جوانی که لبی بخواهم از تو به زبان بی‌زبانی نه جسارتی که یک روز بپرسم از تو نامی نه شجاعتی که یک شب بدهم به تو نشانی عطش زمینی‌ام را تب بوسه‌چینی‌ام را به چه حیله‌ای بگویم به دو چشم آسمانی به تبسمی لبم را به تو دادم و ندیدی چه کنم؟ نگفته بودم سخنی به این عیانی به سرم زده برایت غزلی بگویم اما دودلم که می‌گذاری به حساب مهربانی

این روزها که می‌گذرد مطلقاً بدم حال جهان زیاد مهم نیست من بدم گه‌گاه تن که به شود از درد روح بد گاهی که روح به شود از درد تن بدم دردم به جسم نیست که با مرگ به شود هم با بدن بدم من و هم بی‌بدن بدم چون کودکان بی‌کس در روز مدرسه مثل زنان بیوه در روز زن بدم حافظ همین که رفت به شیراز خوب شد بیچاره من که در همه‌جای وطن بدم حال من خراب شبیه هوای شهر گاهی کمی خوش است ولی اکثراً بدم

دل بی‌دست‌وپای من بنشین فتح این شهر در توان تو نیست سهم تو از جهان همین خانه‌ست گرچه این خانه هم از آن تو نیست دل من نیمهٔ پُری داری بدتر از نیم خالی لیوان هر چه رنج است در جهانِ تو هست هر چه شادی‌ست در جهان تو نیست سینه‌به‌سینه سوختی اما دیده بر دیده دوختی اما هستی‌ات را فروختی اما هیچ جز هیچ در دکان تو نیست سال‌ها دست‌وپا زدی اما از کجا تا کجا زدی اما یک وجب از زمین از آن تو نیست آسمان سهم کودکان تو نیست ای در این روزهای قطعاً بد احتمال غم تو صد درصد حیف این ماه‌های بی‌مقصد فصل پایان داستان تو نیست

کدام نقش می‌ارزد؟ به درد بودن و دیدن کدام گنج قدیمی به رنج نقشه کشیدن...؟ کدام عطر می‌ارزد به دنگ‌وفنگ تنفس کدام طعم می‌ارزد به چندوچون چشیدن؟

سلام ای که شکستی بلور جان مرا زدی به خونِ جگر لقمه‌لقمه نان مرا سلام ای که سپردی به جرم خیره‌سری زمانه تخته کند دکهٔ دهان مرا به دست چرخ‌فلک پتک آهنی دادی که تکه‌تکه کند مغز استخوان مرا مرا به آتش سیگار رهنمون گشتی که دود محو کند سرخی زبان مرا به مرغ هم‌قفسم وعدهٔ جنان دادی که تنگ‌تر بکند حیطهٔ جهان مرا به نام عشق مرا از خودم بریدی و بعد گره به سنگ زدی قلب مهربان مرا چه بود نیتت از خلقتم که این‌همه سال به سنگ‌ها زده‌ای چشمهٔ روان مرا بیا و تمام کن این قهر را و از سر مهر به احترام سلامم بگیر جان مرا

گوش کن در نظر آن‌که فریبت داده‌ست هر که دیوانهٔ دنیا نشود عاقل نیست پشت کردن به کر و فرّ شما غفلت نیست غافل آن است که از کار جهان غافل نیست

به سودای نسیمی آمدم از چنگ توفان سر درآوردم که من در نقطهٔ آغاز خود از خط پایان سر درآوردم

زندگی شبیه جاده نیست خط عابرپیاده نیست کوچه‌ای پُر از چم‌وخم است یک مسیر صاف‌وساده نیست

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود که عشق حادثه‌ای جز تب نخست نبود برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود من و تو زود شکستیم و دیر فهمیدیم که آسمان گذر بال‌های سست نبود

او که قرار بود فلک را نیز با دست روی خاک فرود آرد کز کرده کنج خانه‌ای و اکنون دستش نمی‌رسد به دهان حتا او که قرار بود رجزخوان فتح هزارخوان جهان باشد عمری دریده است گلویش را اما نگشته مرثیه خوان حتا او که برای سبز شدن در باغ امیدوار باغ بهاری بود از ریشه خشک گشته و دیگر نیست در انتظار باد خزان حتا