بریده‌هایی از کتاب تفکر انتقادی

آیا دلیلی برای ترجیح استفاده از یک شیوهٔ استدلال در مقابل شیوهٔ دیگر وجود دارد؟ معمولاً زمانی از قیاس استفاده می‌کنبم که می‌خواهیم اطلاعات تجربی را در مقدمات قضایای خود بگنجانیم. در هر حال، بیشتر مواردی که با آنها روبه‌رو می‌شویم، اندازه‌گیری‌های تجربی را به چالش می‌کشانند. در این گونه موارد از استقرا استفاده می‌کنیم. استدلال زیر در مورد قانون آمریکا و بریتانیا را در نظر بگیرید: ۱. اگر سقط جنین همیشه غیرقانونی است، پس حکم تاریخی دیوان عالی فدرال ایالات متحدهٔ آمریکا در خصوص قانونی شدن سقط جنین و عمل سقط جنین باید لغو شود. ۲. سقط جنین همیشه غیرقانونی است. - بنابراین، حکم تاریخی دیوان عالی فدرال ایالات متحدهٔ آمریکا در خصوص قانونی شدن سقط جنین و عمل سقط جنین باید لغو شود. این استدلال، در مقدمهٔ اول قانونی را بیان می‌کند و پس از آن، همان قانون را در مقدمهٔ دوم تأیید می‌کند. اگر با این دو مقدمه موافق باشید، هیچ راهی برای گریز از نتیجه وجود نخواهد داشت. حتی لازم نیست با مقدمه‌ها موافق باشید.

در مقابل، استدلال استقرایی، زنجیره‌ای از دلایل است که در آن، صحیح بودن مقدمه‌ها، صحیح بودن نتیجه را تضمین می‌کند. این بدین معناست که اگر تمام مقدمات استدلال صحیح باشند، نتایج نیز باید صحیح باشند. استدلال‌های قیاسی معمولاً می‌توانند به استدلال استقرایی تبدیل شوند و برعکس. آنچه در ادامه آمده، تفسیری استقرایی از استدلال قیاسی بالا است. ۱. در صورتی که در یک‌صد سال اخیر، هر سال ماه دسامبر در نیویورک برف باریده باشد، دسامبر امسال نیز برف در آنجا خواهد بارید. ۲. در طول یک‌صد سال اخیر، در ماه دسامبر در نیویورک برف باریده است. - بنابراین، در ماه دسامبر امسال نیز در نیویورک برف خواهد بارید. این استدلال، نویسنده را مجبور می‌کند به الگوهای هواشناسی گذشته اعتماد کند. وی بدون توجه به برآوردهای آماری، در مقدمهٔ ۱، قاعده‌ای کلی را بیان می‌کند و سپس در مقدمهٔ ۲ به تأیید آن قاعده می‌پردازد و بدین ترتیب به نتیجه‌ای ناگزیر می‌رسد. این استدلال استقرایی ثابت می‌کند که بی‌تردید در ماه دسامبر در نیویورک برف خواهد بارید. آیا استدلال قیاسی این کار را نمی‌کند؟