بریده‌هایی از کتاب تفکر انتقادی

شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد.

استدلال‌های تمثیلی به این علت که بسیار قانع‌کننده‌اند، خطرناک‌اند.

«کسی که در باب موضوعی، تنها از آراء موافق با نظر خود آگاهی دارد، دربارهٔ آن موضوع بسیار کم می‌داند.» (جان استوارت میل)

هرجا که باشید، دیدگاه شما در مورد موضوعی که با آن روبه‌رو می‌شوید، شما را صاحب عقایدی خواهد ساخت، اما تنها داشتن عقاید، برای موفقیت شما در کاری که می‌کنید، کافی نیست. شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد. هر کسی می‌تواند استدلال کند، اما بیایید این واقعیت را بپذیریم که: بعضی استدلال‌ها بهتر از استدلال‌های دیگرند.

واقعیت وحشتناکی که وجود دارد، این است که خطاهای منطقی واقعی بیشتر در بخش‌های بررسی‌نشدهٔ ذهنتان اتفاق می‌افتند

علمای منطق به‌عمد، معتبر بودن را بخشی از تعریف مستدل بودن شمرده‌اند تا شما را وادار کنند ساختار یک استدلال را پیش از آن که محتوای آن را بررسی کنید، اصلاح کنید. آنها می‌دانستند که این کار برای شما دشوار خواهد بود! مردم، زمانی که برای اولین بار به استدلالی توجه می‌کنند، به اقتضای طبیعت خود، ابتدا محتوای آن را ارزیابی می‌کنند؛ این اشتباه است، برای آن که اگر ساختار اشتباه باشد، در هر حال، مجبورید از اول شروع کنید. با مقایسهٔ زیر می‌توانیم این نکته را اثبات کنیم. فرض کنیم شما مأمور بازدید و ارزیابی خانه‌ها هستید و شما را برای ارزیابی یک خانهٔ متروک فرستاده‌اند. وقتی پیش می‌روید، از پنجره می‌بینید که داخل خانه پر از اشیاء جالب و عجیب است. زود داخل می‌شوید تا نگاهی بکنید، اما متأسفانه فراموش کرده‌اید که ساختار آن را بررسی کنید؛ کف زیر پایتان فرومی‌ریزد و شما می‌افتید روی سیمان کف زیر زمین و می‌میرید! این مقایسه، یک اخطار است: همیشه اول به ساختار توجه کنید، پیش از این که به محتوا بپردازید.

افکار و اندیشه‌های ما بدون بررسی از خاطرمان می‌گذرند.

زیبایی، بدون ساختار، بی‌معناست و نیرومندترین ساختاری که می‌توان تصور کرد، «منطق» است.

استقرا به ما می‌گوید که اگر مقدمه‌ها صحیح باشند، بی‌تردید نتایج نیز باید صحیح باشند، اما نمی‌تواند تضمین کند که مقدمه‌ها نیز حقیقتاً صحیح باشند.

مردم در گفت‌وگوهای روزانه از اصطلاح «معتبر است» یا «اعتبار دارد»، جهت اعلام موافقت و هم‌رأیی خود استفاده می‌کنند. گاهی نیز می‌گویند نکتهٔ معتبری است؛ این یک کاربرد غیررسمی است که در مباحثات منطقی باید کنار گذاشته شود.