بریده‌هایی از کتاب فراتر از بودن

ذکاوت یعنی این که انسان آن چه را برایش ارزشمند است، در اختیار دیگران قرار دهد و تمام تلاش خود را به کار بندد تا دیگران در صورت نیاز از آن بهره‌مند شوند؛ ذکاوت یعنی عشق به همراه آزادی...

عشق هم مانند مرگ سهمگین است

«زندگی همین است، خیلی چیزها محال است و بهتر است نه حرفش را بزنیم و نه فکرش را بکنیم.»

همهٔ ما روزی می‌میریم و فقط آن زمان، زمان مناسبی برای استراحت است.

برای درک عشق تنها باید به تو خیره شد: نامعقول، آشفته، توصیف‌ناپذیر، زنده، زنده، زنده...

در خانواده مادرها و تنها مادرها، حضوری تمام وقت دارند و پدرها، همچون سایه‌ای هستند با کمی سر و صدا.

و مرده‌ها تنها یک مطلب را به ما گوشزد می‌کنند: باز هم زندگی کنید و خودتان را آزار ندهید و همیشه خندان باشید

برای بیان عشق همواره نیازی به واژه‌های عاشقانه نیست، بلکه زیر و بم و اشک و لبخند لازم است.

قدیسه‌ای وجود ندارد... این را حتی قدیسه‌ها هم می‌گویند.

آه، ژیسلن: چه‌قدر یک تابوت برای گنجاندن این همه خوبی، تنگ است.

دیگر کسی نیست تا به کلمه‌های روزمرهٔ زندگی، لطافت ابریشمی نرم را ببخشاید

آن چه می‌دانم این است که مرگ مانند دزدی که به گنجی می‌رسد، ولع دارد و با شتاب هر چه تمام‌تر، آن را می‌بلعد و در یک هزارم ثانیه چشم‌ها تهی می‌شوند و زبان خاموش، و این یعنی پایان، پایان، پایان...

بهترین مادرها، تمام وجودشان را می‌بخشند و می‌روند.

می‌توان گفت بهترین مادرها کسانی هستند که در دنیا بدترین مادرها خوانده می‌شوند، مادرانی که تنها به فکر فرزندان‌شان نیستند و باز هم می‌توان گفت: بهترین مادرها کسانی هستند که در عین مادر بودن، فراموش نمی‌کنند به همان اندازه همسر، معشوق و فرزند نیز هستند.

خدا می‌داند که تو را چه چیز دیگری می‌نامند. تو به معنای واقعی، نابغه بودی: نابغه از عشق، کودکی و باز هم از عشق...»

یک منطقه برای یک قلب، وسعت زیادی دارد، در حالی که تمام عرض سرزمین من بیست و یک سانتی متر و طول آن بیست و نه سانتی متر است؛ تمام مساحت یک صفحه کاغذ سفید...

چه‌قدر یک تابوت برای گنجاندن این همه خوبی، تنگ است.

تو کندترین زنی بودی که در طول عمرم دیده بودم...

تو کندترین زنی بودی که در طول عمرم دیده بودم...

دوستت دارم... این کلام زنده می‌ماند و تمام طول زندگی‌ام، مدت زمانی است که برای بیان آن لازم است، نه کم‌تر و نه بیش‌تر.