بریده‌هایی از کتاب فراتر از بودن

من در این ۱۶ سال پرکارترین مرد دنیا بودم: نشسته در سایه، همواره محو تماشای تو ...

دوستت دارم... و این جمله‌ای است که هرگز آن را به زمان گذشته نخواهم نوشت..

بهترین مادرها، تمام وجودشان را می‌بخشند و می‌روند.

ستاره‌های قرمز رنگ، همچون بارانی از شهاب سنگ، درون سرت فرو می‌ریزد. آنوریسم یا سکتهٔ مغزی. این چیزی است که پزشک‌ها می‌گویند و نامی است که برای گفتن ناگفتنی‌ها به کار می‌برند.

صد بار شدم عاشق و مردم صد تابوت خودم به گور بردم صد بار من غّره از این که صد نفر گول زدم دل غافل از آن که گول خوردم صد بار

«کودکان به ملکوت پروردگار نزدیک‌ترند... و خدا آن چیزی است که کودکان می‌شناسند، نه بزرگسالان؛ بزرگسالان وقت خود را برای غذا دادن به گنجشکان هدر نمی‌دهند.»

من در این ۱۶ سال پرکارترین مرد دنیا بودم: نشسته در سایه، همواره محو تماشای تو ...

«کودکان به ملکوت پروردگار نزدیک‌ترند... و خدا آن چیزی است که کودکان می‌شناسند، نه بزرگسالان؛ بزرگسالان وقت خود را برای غذا دادن به گنجشکان هدر نمی‌دهند.»

همهٔ ما به غم اعتبار و اهمیت بیش‌تری می‌دهیم تا به شادی؛ برای غمی که تمام گذشته و وزن و عمقش را به رخ ما می‌کشد. در حالی که شادی هیچ گذشته، وزن و عمقی ندارد. همان لحظه که متولد می‌شود، در حال پرواز است. شادی پرارزش‌ترین و در عین حال کم ارزش‌ترین موجود در دنیاست، چیزی که تنها کودکان می‌توانند به راستی آن را ببینند و حس کنند

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

سلّاخی زار می‌گریست... به قناری کوچکی دل باخته بود!

و جلال‌الدین محمد بلخی، قرن‌ها پیش چه زیبا توانست از حقیقت و آینهٔ شکسته بنویسد: «حقیقت همچون آینه‌ای بود در ازل که بر زمین افتاد و آدمیان هر کدام به قدر خویش از آن برداشتند.»

تو اگر می‌دانستی که چه دردی دارد خنجر از دست عزیزان خوردن دگر امروز نمی‌پرسیدی که تو ای مرد چرا تنهایی...

چه‌قدر یک تابوت برای گنجاندن این همه خوبی، تنگ است.

دوستت دارم... این کلام زنده می‌ماند و تمام طول زندگی‌ام، مدت زمانی است که برای بیان آن لازم است، نه کم‌تر و نه بیش‌تر.

دوستت دارم... این رمزگونه‌ترین کلامی است که شایستهٔ تعبیر تو در طول قرن‌هاست؛ کلامی که وقتی به درستی بیان می‌شود، تمام هدف و لطافتش را هدیه می‌کند.

این که بسیاری از افراد و چیزهای دور و برم به قطارِ شهربازی می‌مانند؛ گرچه همراه شدن و در کنارشان بودن برای مدت کوتاهی سرگرم‌کننده و لذت‌بخش است، اما هیچگاه مرا به جایی نمی‌رسانند و در درازمدت حاصلی جز سرگیجه و تهوع ندارند...

برای آن که بتوان کمی، حتی شده کمی زندگی کرد، باید دو بار متولد شویم: ابتدا تولد جسم‌مان است و سپس تولد روح‌مان. هر دو تولد مانند کنده شدن‌می‌مانند. تولد اول بدن را به این دنیا می‌کشاند و تولد دوم، روح را به آسمان پرواز می‌دهد.

هیچ فرقی نمی‌کند چقدر خوب و وفادار باشم، زیرا همیشه کسانی هستند که لیاقتش را ندارند...

بهترین مادرها کسانی هستند که در عین مادر بودن، فراموش نمی‌کنند به همان اندازه همسر، معشوق و فرزند نیز هستند.