بریده‌هایی از کتاب فراتر از بودن

آدمی نمی‌داند آن کلامی که می‌آموزد یا آن جمله‌ای را که به قلم می‌آورد، به چه سرانجامی می‌رسد؛ ولی اگر تنها یکی از شاگردان تو از این کتاب در افکارش برای تصمیم‌گیری دربارهٔ خودش و دنیای پیرامونش کمک گرفته باشد، تمامی تلاش‌هایت به ثمر رسیده‌اند.

بنابراین شادی، کمیاب‌ترین احساس در این دنیاست.

سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

نوجوان‌هایی که وقتی در دوازده سالگی به آن‌ها نگاه می‌کنیم، هنوز در حال تیله‌بازی هستند و هنگامی که سه سال بعد روی برمی‌گردانیم، به غول‌هایی بدلباس تبدیل شده‌اند که با خودشان درگیرند...

«عشق هم مانند مرگ سهمگین است.»

ملایمت نه مهربانی است و نه راحتی... زیرا زندگی خشن است، عشق خشن است، ملایمت نیز خشن است.. اما با این حال همه ما در برابر خشونت مرگ غافلگیر می‌شویم.

همهٔ ما روزی می‌میریم و فقط آن زمان، زمان مناسبی برای استراحت است.

شگفتا که چه زمانی باید سپری شود تا ما حقیقت مرگ را بپذیریم.

در خانواده مادرها و تنها مادرها، حضوری تمام وقت دارند و پدرها، همچون سایه‌ای هستند با کمی سر و صدا.

ژیسلن، دوستت دارم... و این جمله‌ای است که هرگز آن را به زمان گذشته نخواهم نوشت...

انسان همیشه به محبوب‌هایش چیزهای زیادی را اهدا می‌کند: کلام، آسایش و احساس لذت... و تو ارزشمندترین همهٔ این‌ها را به من هدیه کردی: فقدان...

تو اگر می‌دانستی که چه دردی دارد خنجر از دست عزیزان خوردن دگر امروز نمی‌پرسیدی که تو ای مرد چرا تنهایی...

در این زندگی هیچ چیز بیهوده آفریده نشده؛ هیچ چیز این زندگی متعلق به ما نیست، این زندگی به ما بخشیده شده و به همراه آن خیلی چیزهای دیگر، خیلی بیش از آن‌چه روز مرگ‌مان از دست می‌دهیم....

آدمی وقتی در درون چیزی قرار دارد نمی‌تواند آن را ببیند، پس در این زندگی فقط باید از بیرون نگاه کرد؛ یعنی همیشه باید در حاشیه بود؛ اصلا هیچ کس نمی‌تواند به طور کامل درون زندگی باشد. در درون ما، همیشه کسی هست که نیست؛ کسی که نگاه می‌کند و بی‌صدا می‌ماند و به ندرت برایش واقعه‌ای اتفاق می‌افتد.

انسان همیشه به محبوب‌هایش چیزهای زیادی را اهدا می‌کند: کلام، آسایش و احساس لذت... و تو ارزشمندترین همهٔ این‌ها را به من هدیه کردی: فقدان... نمی‌توانستم به راحتی از تو بگذرم... حتی در زمانی که می‌دیدمت، برایت دلتنگ می‌شدم. خانهٔ ذهن من، خانهٔ دل من، قفل شده بود و تو همهٔ قفل‌ها را شکستی و هوا به درون پاشید. هوای سرد و نیز هوای گرم و آتشین و تمام روشنی‌ها... و این گوهری است که تو برای من به یادگار گذاشتی... گوهری که همیشه جاودان است...

«در این زندگی همیشه آن‌هایی که با شهامت خوانده می‌شوند، بدترین‌ها را به وجود آورده‌اند.»

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

مرگ، بیشتر ما را، به این حال می‌اندازد و ما را به سوی رفتارهای کودکانه می‌کشاند؛ گویا انسان می‌خواهد زندگی را تنبیه کند، چرا که تصور می‌کند زندگی او را تنبیه کرده است. پس مانند کودکان قهر می‌کند و بلافاصله آشتی می‌کند، بدون این که بداند چگونه...

ذکاوت یعنی این که انسان آن چه را برایش ارزشمند است، در اختیار دیگران قرار دهد و تمام تلاش خود را به کار بندد تا دیگران در صورت نیاز از آن بهره‌مند شوند؛ ذکاوت یعنی عشق به همراه آزادی...

«من دوست‌تان دارم، پس با شما می‌جنگم.»