بریده‌هایی از کتاب دیوانه‌وار

هنگامی که انسان فقط به عشق اعتقاد داشته باشد، عادت به سحرخیزی ندارد و ترجیح می‌دهد زمان بیش‌تری را در بستر خود بماند، چون عشق را در همان جا درمی‌یابد.

همهٔ ما به شکلی، در زندگی یکدیگر مؤثریم و من فکر می‌کنم اصلی‌ترین هنر این است که همیشه فاصله‌ها را حفظ کنیم. اگر بیش از حد به هم نزدیک شویم، می‌سوزیم و اگر بیش از حد از یکدیگر دور شویم، یخ می‌بندیم. باید بیاموزیم که فاصلهٔ مناسب را حفظ کنیم و از آن جا تکان نخوریم. این آموختن نیز همانند دیگر چیزهایی که از اعماق وجود می‌آموزیم، تنها با تجربه‌ای سخت امکان‌پذیر است. باید بابت آن بهایی بپردازیم تا متوجه‌اش شویم.

من فکر می‌کنم اصلی‌ترین هنر این است که همیشه فاصله‌ها را حفظ کنیم. اگر بیش از حد به هم نزدیک شویم، می‌سوزیم و اگر بیش از حد از یکدیگر دور شویم، یخ می‌بندیم. باید بیاموزیم که فاصلهٔ مناسب را حفظ کنیم و از آن جا تکان نخوریم. این آموختن نیز همانند دیگر چیزهایی که از اعماق وجود می‌آموزیم، تنها با تجربه‌ای سخت امکان‌پذیر است. باید بابت آن بهایی بپردازیم تا متوجه‌اش شویم. این اولین درس دوران کودکی‌ام بود.

عشق و قنّادی رابطهٔ نزدیکی با هم دارند؛ مهمترین مسأله، تازگی آن‌هاست و مخلّفاتی که با آن‌ها مخلوط می‌کنی، که تنها در این صورت تلخ‌ترین مواد، به شیرین‌ترین مواد تبدیل می‌شوند.

بهتر است بدانی تمام رویدادهای واقعی زندگی ما، به طور مخفیانه غارت شده است. قدم زدن زیر نم‌نم باران، لذت بردن از صدای کفشی در خیابان، انتخاب یک عبارت از کتاب و قرار دادن آن روی قلب‌مان، میوه و قهوه خوردن کنار پنجره، و خیلی چیزهای دیگر... به جرأت می‌توانم بگویم که تمام این‌ها عین خیانت است؛ چراکه از جهان بیرونی لذتی می‌بریم که آن را از همسرمان هدیه نگرفته‌ایم

من تنها نیستم. مردی چاق همراه من است. او با من حرف می‌زند و من فقط گوش می‌دهم. با آن که این اتاق بسیار کوچک است، اما او فضای زیادی را اشغال نمی‌کند: تنها در یک کاست و ضبط صوت جای می‌گیرد! نامش سباستین باخ است.

من زنبورها را دوست دارم و به این‌جا آمده‌ام تا همانند آن‌ها عسلی بسازم؛ با این تفاوت که عسل من از جنس سکوت و تنهایی است.

وقتی کسی را با نامی جدید صدا می‌زنید، گویا خونی تازه در رگ‌هایش جاری می‌سازید. این یک اقدام کاملا عاشقانه است و تنها عاشق و معشوق اجازهٔ چنین کاری را دارند.

مادرم، تنها با صدای خنده‌هایش در ذهنم تداعی می‌شود؛ خنده‌هایی که در فضای اتاق طنین می‌اندازد، سپس تمام جهان را پر می‌کند؛ همانند نغمهٔ پرنده‌ای که یکباره تمام جنگل را، از آسمان گرفته تا برگ‌های سوخته‌اش که بر زمین ریخته، سرشار می‌کند و به همین دلیل من مادرم را «پرندهٔ جزایر ناشناخته» می‌نامم. من همیشه فکر می‌کنم مادرم دیوانه است و برای تمام کودکان دنیا، آرزوی یک چنین مادر دیوانه‌ای را دارم. دیوانه‌ها می‌توانند بهترین مادرهای دنیا باشند، زیرا با قلب پرخاشجویانهٔ کودکان بیش‌ترین سازگاری را دارند.

همیشه در زندگی چیزهایی وجود دارد که انسان مجبور به پذیرش آن‌هاست و یا خیال می‌کند که مجبور است آن‌ها را بپذیرد، ولی در واقع هر دوی این‌ها یکی است

می‌دانستم پدر گرفتار بیماری سختی است. در زندگی چند نوع بیماری را می‌توان یافت، به طور مثال بیماری مادرم این است که هیچ‌گاه چیزی را جدی نمی‌گیرد. این بیماری خطری ندارد و هیچ‌کدام از موارد حیاتی زندگی را تهدید نمی‌کند، اما پدرم بیماری درمان ناپذیری دارد به نام «بیماری کمال‌گرایی»! همه چیز باید بهترین باشد و آن بهترین هیچ وقت وجود ندارد...

این فکر بسیار تأثیرگذار و اندوهگین است؛ این تصور که تمام وابستگی‌های دو نفر به یکدیگر، غیرواقعی و تلخ است. گاه به نظر می‌آید که همهٔ احساسات ما، حتی ژرف‌ترین آن‌ها، بسیار مضحک است. ژرفای احساسات ما، اغلب به عشق مربوط نمی‌شود، بلکه به خودخواهی ما مرتبط می‌شود. ما فقط به خودمان علاقه‌مندیم و تنها به حال خود گریه می‌کنیم.

نگاه انسان‌ها، از نگاه گرگ‌ها نیز ناپایدارتر است و آن‌چه در نگاه انسان‌ها دیده می‌شود، به مراتب وحشتناک‌تر از نگاه گرگ‌هاست.

دقیق نمی‌دانم از کدام جنگ سخن می‌گوید، اما تنها چیزی که از آن صحبت‌ها دریافته‌ام این است که هر لحظه از زمان می‌تواند نویددهندهٔ شادی یا پیام‌آور مرگ باشد، و نیز این که دوباره از مرگ رهایی یافته‌ام و تا لحظه‌ای دیگر همه چیز از نو آغاز می‌گردد... و من تصمیم دارم هر لحظه از زندگیم را با همین تصوّر بگذرانم. در واقع دوست دارم از هر لحظه چنان وارد لحظهٔ بعد شوم که گویا از درّه‌ای به درّهٔ دیگر پرواز کنم تا بتوانم از رودخانه‌ای عمیق بگذرم، وارد آن شوم و از قطرات آن خیس و در عین حال خنک و پرطراوت گردم، بدون این که هرگز غرق شوم.

به اعتقاد من کسانی که ما را دوست دارند، از آن‌ها که از ما نفرت دارند خطرناک‌ترند، زیرا انسان قادر نیست در مقابل آن‌ها از خود مقاومتی نشان دهد. هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازهٔ یک دوست، انسان را به انجام کاری وادارد که درست برخلاف میل اوست

همهٔ ما به شکلی، در زندگی یکدیگر مؤثریم و من فکر می‌کنم اصلی‌ترین هنر این است که همیشه فاصله‌ها را حفظ کنیم. اگر بیش از حد به هم نزدیک شویم، می‌سوزیم و اگر بیش از حد از یکدیگر دور شویم، یخ می‌بندیم. باید بیاموزیم که فاصلهٔ مناسب را حفظ کنیم و از آن جا تکان نخوریم. این آموختن نیز همانند دیگر چیزهایی که از اعماق وجود می‌آموزیم، تنها با تجربه‌ای سخت امکان‌پذیر است. باید بابت آن بهایی بپردازیم تا متوجه‌اش شویم.

به اعتقاد من، تنها عشق پراهمیت و باارزش، عشق مادری است.

من فکر می‌کنم اصلی‌ترین هنر این است که همیشه فاصله‌ها را حفظ کنیم. اگر بیش از حد به هم نزدیک شویم، می‌سوزیم و اگر بیش از حد از یکدیگر دور شویم، یخ می‌بندیم. باید بیاموزیم که فاصلهٔ مناسب را حفظ کنیم و از آن جا تکان نخوریم. این آموختن نیز همانند دیگر چیزهایی که از اعماق وجود می‌آموزیم، تنها با تجربه‌ای سخت امکان‌پذیر است

راه درست برای فرزندان هیچ‌گاه آن راهی نیست که پدر و مادرشان رفته‌اند، هیچ‌گاه.

عشق و قنّادی رابطهٔ نزدیکی با هم دارند؛ مهمترین مسأله، تازگی آن‌هاست و مخلّفاتی که با آن‌ها مخلوط می‌کنی، که تنها در این صورت تلخ‌ترین مواد، به شیرین‌ترین مواد تبدیل می‌شوند.»