بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

آسمان بزرگ‌تر از هر اسم و ملت و تاریخ و ساعتی است. تمامِ نگرانی‌های دنیویِ ما در قیاس با آسمان بسیار فانی و زودگذر هستند. در طول زندگی‌مان، در سرتاسرِ هر فصل از تاریخ بشریت، آسمان همیشه همان آسمان بوده. و البته که وقتی به آسمان نگاه می‌کنیم، در حال نگاه کردن به چیزی خارج از خودمان نیستیم. در واقع در حال نگاه کردن به نقطه‌ای هستیم که از آنجا آمده‌ایم. فیزیکدان، کارل سِیگِن در شاهکار خود "کیهان" می‌نویسد: "نیتروژنِ درون دی‌ان‌ایِ ما، کلسیوم درون دندان ما، آهنِ درون خونِ ما و کربنی که در کیک پایِ سیبِ ما وجود دارد، در قلبِ ستاره‌های نسل‌های پیشین به وجود آمده‌اند. ما از ستاره‌ها به وجود آمده‌ایم."

حالا هربار که زندگی‌ام از چرندیاتِ بی‌ارزش و غیر ضروری و اضطراب‌آور پُر می‌شود، سعی می‌کنم اتاقِ بیمارستان را به خاطر آورم. همان جایی که بیمارها حتی از تماشای منظره بیرون از پنجره و تماشای تابش نور آفتاب و درختان افرا نیز شکرگزار بودند. همان جایی که زندگی، به خودیِ خودش یعنی همه چیز.

نیت کنید تا تک تک لحظاتتان را حس کنید، تا فردا را نادیده بگیرید، تا تمام نگرانی‌ها و حسرت‌ها و ترس‌هایی که مفهومِ زمان در شما ایجاد کرده را از یاد ببرید. نیت کنید تا قدم بزنید و به هیچ چیز جز قدم زدن فکر نکنید. نیت کنید تا وقتی دراز می‌کشید و خوابتان نمی‌برد، هرگز نگران خوابیدنتان نباشید. فقط در همان حال باشید و از شرینیِ این دراز کشیدن لذت ببرید؛ فارغ از تمام نگرانی‌های دیروز و فردا.

خواستنِ چیزی مشکلی ندارد. خواستنِ شهرت، ظاهرِ جوان، گرفتنِ ۱۰ هزار لایک، اندام ورزیده یا حتی دونات. اما خواستن به معنای کمبود و فقدان نیز هست. معنای "خواستن" یعنی همین. پس باید مراقب آنچه می‌خواهیم باشیم و حواس‌مان باشد که تنها به ایجاد حفره‌هایی بی‌شمار در ما منجر نشوند. در غیر این صورت، همچون سطل آبی ترک خورده، شادمانی و رضایت از درون ما به بیرون چکه خواهد کرد. لحظه‌ای که چیزی می‌خواهیم همان لحظه‌ای است که از چیزی ناراضی هستیم. هرچه بیشتر بخواهیم، بیشتر رضایت را از خودمان دور خواهیم کرد.

ما در عصر فتوشاپ و جراحی‌های زیبایی هستیم و به زودی در عصر روبات‌های طراح قرار خواهیم گرفت. شاید اکنون بهترین زمان باشد تا به جای تلاش در جهت رسیدن به کمالِ پوچ روبات‌ها، پذیرای ویژگی‌های انسانیِ خودمان باشیم.

"وقتی احساس می‌کنیم که همه چیز می‌خواهیم احتمالاً دلیلش این است که به شکل خطرناکی در مرز هیچ چیز نخواستن قرار گرفته‌ایم."

شوکه شدن شاید برای یک فرد یا یک جامعه تجربه ناخوشایندی باشد اما قطعاً ابزار سیاسیِ بسیار مفیدی نیز هست. می‌توانید از هرکسی که دچار حمله استرسیِ تمام عیاری شده سوال کنید و متوجه شوید که این حس باعث می‌شود به هیچ چیز جز ترس فکر نکنید. وقتی شوکه می‌شوید سردرگم هستید. درست فکر نمی‌کنید. منفعل می‌شوید. همان جایی می‌روید که دیگران از شما می‌خواهند.

آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

شیوه تمرکز مجلات مد بر لباس‌هایی که به شکلی غیرقابل دسترس گران هستند، با القای احساس فقیر بودن به افراد، تنها احساس بدبختی را در آنها تشدید می‌کنند. چمبرز اضافه می‌کند: "در این حرفه ما دائماً در تلاشیم تا افراد را به خرید آنچه که نیازی به آن ندارند ترغیب کنیم. ما واقعاً به کیف و کفش و لباس بیشتری "نیاز" نداریم. تنها افراد را فریب می‌دهیم یا آنها را متقاعد می‌کنیم تا به خرید کردنشان ادامه دهند."

برونی وِیر، پرستاری که در مرکز مراقبت از بیمارانِ در حال مرگ کار می‌کند، در کتاب "پنج پشیمانیِ بزرگ در زمان مرگ" تجربه اش را از صحبت با افرادی که در پایان زندگی‌شان بودند به اشتراک می‌گذارد. بیشترین و بزرگ‌ترین پشیمانی، پشیمانی از "ترسیدن" بود. بسیاری از بیمارانِ برونی از اینکه تمام زندگی‌شان را در نگرانی گذرانده‌اند در اندوهی بس عمیق فرو رفته بودند. چه زندگی‌هایی که با ترس به هدر رفته. نگرانی از اینکه دیگران در مورد آنها چه فکری می‌کنند. نوعی نگرانی که آنها را از صادق بودن با خودشان بازداشته.

فعلِ آموختن اگر نه به خاطرِ آنچه که در خودش دارد، که به خاطر آنچه در آینده برای شما به ارمغان می‌آورد در نظر گرفته شود، می‌تواند از حس کنجکاوی انسان بکاهد.

وقتی حرف از مفهومِ تحریف‌شدهٔ مساوات به میان می‌آید، به نظر می‌رسد که بیشتر تلاش می‌کنیم تا به جای رها کردنِ همگان از نگرانی، همه را به طوری مساوی در نگرانی فرو ببریم.

آینده واقعی نیست. آینده مفهومی انتزاعی است. تمامِ آنچه که از آن خبر داریم لحظه است.

به خاطر داشته باشید احساسِ وقتِ کافی نداشتن لزوماً به معنای نداشتنِ وقت کافی نیست. احساسِ زشت بودن لزوماً به معنای زشت بودنِ شما نیست. احساس اضطراب لزوماً به این معنا نیست که باید اضطراب داشته باشید. احساسِ موفق نبودن لزوماً به معنای موفق نبودنِ شما نیست. احساس نقص لزوماً به معنای کامل نبودنِ شما نیست.

همین مسئلهٔ مصرف‌گرایی تماماً بر اساس میلِ ما بنا شده؛ میلی که به جای توجه بر آنچه که "اکنون" داریم، بر خواستن "چیزهایی دیگر" معطوف است.

زمانی که اتفاق وحشتناکی رخ دهد دیگر گزارش شاهدین عینی و گمانه زنی‌ها و فیلم‌هایی که با موبایل ضبط شده‌اند کمکی نمی‌کنند. تمامی این‌ها فقط احساسات‌اند، نه اطلاعات. اگر می‌بینید اخبار اوضاع ذهنی شما را به شدت وخیم‌تر می‌کنند، تنها کاری که باید انجام دهید "خاموش کردن تلویزیون" است.

سعی کنید در صورت امکان طوری کار کنید که کار کردن شما جهان را به جای بهتری تبدیل کند.

بخش عمده‌ای از کار کردن‌های زندگی ما کارِ زیاد و بهرهٔ کم است. فعالیتِ زیاد همیشه به معنای موفقیت نیست.

در کار کردن مینیمالیست باشید. مینیمالیست بودن در کار یعنی انجام کارِ کم با بهرهٔ زیاد.

نگاه کردن به آسمان نیز مفید است.