بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

با تماشای اخبار حتی در روزی کم خبر هم می‌توانیم دچار استرس شویم

"جهانِ ما جهانی پُر از غول‌های هسته‌ای و خالی از اخلاق است؛ ما بیش از اینکه درباره زندگی کردن بدانیم، در مورد کُشتن می‌دانیم."

ما نمی‌توانیم تمام مدت حیاتِ هستی را زندگی کنیم. نمی‌توانیم تمام فیلم‌ها را ببینیم و تمام کتاب‌ها را بخوانیم و به هر گوشه از این دنیای زیبا سفر کنیم. به جای اینکه آزادیِ انتخاب سدی در مسیر ما باشد، باید به اصلاحِ آن بپردازیم. باید آنچه را که برایمان خیر و سعادت است پیدا و هرآنچه که باقی می‌ماند را رها کنیم

اکنون بیش از هر زمان دیگری می‌توانیم به اطلاعاتِ بیشتر، فیلم‌های بیشتر، کتاب‌های بیشتر و هر چیز دیگری دسترسی پیدا کنیم.

شخصاً باید بدانم که چرا از کُند بودن و راکد بودن وحشت دارم؛ انگار اتوبوسی هستم که با سرعت در حال حرکت هست و اگر سرعتش را به کمتر از ۵۰ کیلومتر در ساعت برساند، منفجر می‌شود. می‌خواهم بفهمم که آیا سرعتِ من به سرعتی که جهان به خودش گرفته مرتبط است یا نه.

این کتاب بر آن است تا ثابت کند احساس ما درست به اندازهٔ دارایی‌های ما ارزش و اهمیت دارد؛ بر آن است تا ثابت کند که سلامت ذهن درست به اندازه سلامت جسم اهمیت دارد (البته که سلامت ذهن بخشی از سلامت جسم است) و اینکه بر اساس این گفته‌ها، یک جای کار می‌لنگد. اگر دنیای مدرن باعث می‌شود احساس بدی داشته باشیم دیگر اهمیتی ندارد که چه مزایایی داریم، چراکه احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

مشکل اینجاست که هر عصر، مجموعه‌ای منحصر به فرد و پیچیده از چالش‌ها را شکل می‌دهد.

چگونگی زندگی ما در دنیای مدرن می‌تواند تعیین‌کنندهٔ چگونگی "احساس" ما در دنیای مدرن باشد؟ این موضوع نه فقط به مسائل روزمره و پیش پا افتادهٔ زندگی مدرن، که به ارزش‌های آن نیز مربوط می‌شود. ارزش‌هایی که باعث می‌شوند بیش از آنچه که داریم طلب کنیم؛ ارزش‌هایی که باعث می‌شوند کار را همیشه بر تفریح ارجح بدانیم؛ ارزش‌هایی که باعث می‌شوند بدترین‌های خود را با بهترین‌های دیگران مقایسه کنیم؛ ارزش‌هایی که باعث می‌شوند همیشه احساس "نقص و کمبود" کنیم.

تصادف اتومبیل‌ها، سیگار کشیدن، آلودگی هوا، پیتزای بیرون‌بر، تشعشعات رادیویی و چهارمین لیوان از یک نوشیدنی. حتی استفاده از لپ‌تاپ نیز می‌تواند به تهدیدی برای ستون فقرات تبدیل شوند. حتی یکبار چشم پزشک به من گفت که عفونت چشم‌ها و مسدود شدن مجرای اشک چشمم نتیجهٔ نگاه کردن بیش از اندازه به صفحهٔ نمایشگر است چرا که ظاهراً هنگام استفاده از کامپیوتر و خیره شدن به صفحهٔ نمایشگر، کمتر پلک می‌زنیم.

اغلب مردم می‌دانند که زندگی مدرن می‌تواند اثرات فیزیکی نیز داشته باشد؛ آنها می‌دانند که در کنار تمام پیشرفت‌ها، جنبه‌هایی از زندگی مدرن برای جسم و اندام ما خطرناک هستند؛

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند.

قلبم در تلاطم بود. در سینه‌ام سنگینی و فشار احساس می‌کردم. یا بجنگ یا بمیر. در دنیای اینترنت نسبت به کسی که چندهزار کیلومتر با من فاصله داشت و هرگز هم قرار نبود ملاقاتش کنم احساس نگرانی و مورد تهدید واقع شدن کرده بودم. با این وجود آن شخص همچنان داشت آخر هفته‌ام را به نابودی می‌کشاند.

"ما به ندرت متوجه می‌شویم که به عنوان مثال، شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسیده." آلِن واتس، فرهنگِ ضد فرهنگ

با تماشای اخبار حتی در روزی کم خبر هم می‌توانیم دچار استرس شویم چرا که حقیقتاً دیگر چیزی با عنوان روز کم خبر اصلاً وجود ندارد.

حرفم این است که اگرچه من از نظر اعتقاد سیاسی کاملاً با افرادی که با آنها بحث می‌کنم فرق دارم اما از نظر روانی با احساسِ خشمی مشابه، در حال تحریک کردنِ یکدیگر هستیم. این یعنی تضادی سیاسی و تشابهی احساسی.

در سال ۱۸۵۹، فلورانس نایتینگل در اثر خود به نام "یادداشت‌هایی در ارتباط با پرستاری" نوشت: "وقتی درب اتاق بیماران بسته می‌شود، آنچه که بیش از هرچیزی آنها را آزار می‌دهد، تاریکی است. آنها نه فقط نور، بلکه تابش مستقیم نور را می‌خواهند."

شاید شادمانی به آنچه که می‌توانیم "به دست آوریم" مربوط نمی‌شود. شاید شادمانی به آنچه که "می‌بخشیم" مرتبط است.

ما در تمام طول دوران تحصیل‌مان نوعی آگاهیِ معکوس را آموزش می‌بینیم. نوعی تحصیلات که در لباس دروسی همچون ریاضیات و ادبیات و تاریخ و برنامه‌ریزیِ کامپیوتر و زبان فرانسه، به ما یاد می‌دهند تا به زمانی غیر از زمانی که در آن هستیم فکر کنیم. زمان امتحان. زمان کار. زمانی که بزرگ شده‌ایم.

مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند.