بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

آنجایی که اضطراب یکی از محرک‌های مصرف‌گرایی است، احساس آرامش و رضایت داشتن احتمالاً در نقطه مقابلِ اهداف مراکز خرید قرار می‌گیرد.

آنچه این روزها احساس می‌کنیم (اینکه هر سال از سالِ پیش بدتر می‌شود)، فقط یک احساس است. بیش از هر زمان دیگری درگیر وحشت و مضحکهٔ دنیای خبری هستیم و تاثیر چنین رخدادی می‌تواند محزون کننده باشد. این اتفاق نوعی احساسِ درهم رفتگیِ جمعی است. و نگرانی اصلی اینجاست که مبادا خودِ همین ترسِ شدت گرفته، دنیا را به مکانی بدتر تبدیل کند.

یک آرزو ای کاش می‌توانستم برای آن جوانکی که بودم، چیزی را توضیح دهم. ای کاش می‌توانستم به خودم بگویم که تنها نبودم. ای کاش می‌توانستم بگویم که کارهای زیادی از عهده‌ام برمی‌آمده.

"یادگیریِ رها کردن بر یادگیریِ به دست آوردن ارجح است."

۳. دوست‌دارِ کاستی و عدم کمال باشید. بر آنها تاکید کنید. همین نواقص و کاستی‌ها هستند که شما را از روبات‌ها متمایز می‌کنند. شخصیت ناتالی در داستان "آنا کارنینا" می‌گوید: "اگر به دنبال کمال باشی، هرگز احساس رضایت را تجربه نخواهی کرد."

بله، شما می‌توانید در اینترنت دوستانی واقعی پیدا کنید اما واقعیتِ غیر دیجیتالی همچنان معیاری سودمندتر برای محک زدنِ آن دوستی است. همین که برای یک دقیقه، یک ساعت، یک روز یا یک هفته از اینترنت فاصله بگیرید، از اینکه چگونه آن دوستی از ذهن شما پاک می‌شود شوکه خواهید شد.

تئودور روزولت می‌گوید: "مقایسه کردن، لذت بردن را به تاراج می‌برد."

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

تمومش کن. از زمان استفاده نکن، خودِ زمان باش. کند و سریع حرکت کن اما همیشه مطمئن شو که خودت رو با خودت همراه کرده باشی. از پارو زدن در دریای وجود لذت ببر."

کسی باشید که شهامتِ حقیقی بودن و صادق بودن را دارد.

ما به زندگی در زمان حال تشویق نشده‌ایم. آموزش دیده‌ایم تا جایی دیگر زندگی کنیم؛ جایی به نام آینده.

"من" بزرگ‌ترین کلمه در زبان است. درست مثل عروسک‌های تو در توی روسی، پشت هر "تو"، "تویی" دیگر است و پشت آن، تویی دیگر و تویی دیگر.

بیش از اینکه زمان به ما خدمت کند، ما در حال خدمت کردن به زمان هستیم. ما نگران زمانیم و نسبت به آن اضطراب داریم. ما در شگفتیم که زمان چطور سرآمده. ما با زمان درگیریم.

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

اما همه‌چیز برایم دشوار بود. حتی اینکه صبح‌ها چه لباسی بپوشم نیز می‌توانست اشکم را درآورد.

درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

به طور کلی هرچه مردم عصبی‌تر می‌شوند، نگرانی‌ها در مورد شکل ظاهری نیز افزایش پیدا می‌کند. بر اساس یافته‌های مولفانِ تحقیقی دیگر (برای مرکز ملیِ اطلاعات بیوتکنولوژی در سال ۲۰۱۷)، افرادی که از ظاهر خود ناراضی بودند، "اضطراب بیشتری" داشتند، آشفته‌تر بودند، وابستگی‌های همراه با ترس داشتند و ساعات بیشتری را به تماشای تلویزیون اختصاص می‌دادند.

"حضور داشتن‌های کوتاه‌مدت در دل طبیعت، تاثیر مثبتِ قابل توجهی بر سلامتِ روان دارد."

خواندن برای من نه عملی غیراجتماعی بلکه کاملاً اجتماعی بوده. در واقع این کار ژرف نوعی ممکن از اجتماعی شدن بود؛ ارتباطی بسیار عمیق با قوهٔ تخیلاتِ انسانی دیگر. راهی برای ارتباط، بی نیاز از چندین و چند فیلتری که معمولاً جامعه نیازمند آن است.

آرام بمان. به حرکت ادامه بده. انسان بمان. پیشرو بمان. مشتاق بمان. عالی بمان. از پنجره بیرون را نگاه کن. متمرکز بمان. رها بمان. زبان درازی‌ها را نادیده بگیر. تبلیغات اینترنتی بیهوده و افکار بیهوده را نادیده بگیر. تمسخر کردن‌ها را دور بریز. کنجکاو بمان. حقیقت را دو دستی بچسب. عاشق بمان. به خودت اجازه ویژگیِ انسانیِ اشتباه کردن را بده. فضایی به خودت اختصاص بده و دورش حصاری بکش. کتاب بخوان. کتاب بنویس. تلفنت را تا حد ممکن از جسمت دور نگه دار. وقتی همگی در اطراف تو آرامش‌شان را از دست می‌دهند، تو آرام بمان. نفس بکش. زندگی را استشمام کن.