بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

شاید بهتر باشد برای لذت بردن از زندگی، دست از فکر کردن به آنچه که هرگز قادر به خواندن و گفتن و تماشا کردنش نیستیم برداریم و به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم با وجودِ محدودیت‌هایمان از زندگی لذت ببریم

با تمامِ اینها، بسیاری از ما در زندگی مان حسابی گرفتاریم و سرمان شلوغ است. جملاتی از این دست زیاد به زبان می‌آوریم: "اگر فرصتش را داشتم دوست داشتم بیشتر بخوانم / نوعی ساز یاد بگیرم / باشگاه بدنسازی بروم / کار خیر انجام دهم / خودم غذا درست کنم / توت‌فرنگی پرورش دهم / هم‌مدرسه‌ای‌های قدیمی‌ام را ببینم / برای دوی ماراتون تمرین کنم و ...." همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست. مشکل اینجاست که بارِ سنگینی از "همه چیز" را بر دوش می‌کشیم.

ما کامل به دنیا می‌آییم. فقط آب و خوراک و سرپناه در اختیارمان بگذارید، برایمان آوازی بخوانید، قصه‌ای بگویید، کسی را در اختیارمان قرار دهید که با او صحبت کنیم و به او اهمیت دهیم و عاشقِ او شویم و تمام. این یعنی "زندگی".

النور روزولت می‌گوید: "هیچ‌کس نمی‌تواند باعث شود احساس حقارت کنید مگر اینکه خودتان بخواهید."

آسمان است که به ما می‌گوید: چیز بزرگ‌تری از زندگی ما نیز وجود دارد و ما نیز عضو آن هستیم و آن چیز به معنای واقعیِ کلمه، جهان هستی است. شگفت‌انگیزترین چیزِ ممکن. و تو باید همچون یک درخت یا یک پرنده، هر از گاهی سهیم بودن و نقش داشتن در نظام طبیعیِ جهان را احساس کنی. تو شگفت‌انگیزی. تو هم هیچ هستی و هم همه چیز. هم تنها یک لحظه هستی و هم جاودانی. تو جهانِ در جنبشی. درود بر تو!

کتابخانه‌ها از معدود مکان‌هایی هستند که کیف پول ما را بیش از خود ما دوست ندارند.

دستِ آخر، مهربان بودن با خودمان و مهربان بودن با سیاره‌مان هر دو یک چیز هستند.

فرهنگ کاریِ ما اغلب از ویژگی‌های انسانی به دور است. بایستی بفهمیم که آیا کارِ ما، ما را ناراضی و بیمار می‌کند یا نه. چه میزان فشار را صرفاً به این دلیل که حس می‌کنیم عقب هستیم، روی شانه‌های خود می‌گذاریم؟ انگار که زندگی مسابقه‌ای است که در آن در حال شکست خوردنیم. و در این تقلای بی حد و اندازه است که شهامتِ مکث کردن و فکر کردن به اینکه چه چیزی برایمان خوب است، از ما سلب می‌شود.

وقتی عادی بودن به دیوانگی بدل می‌شود، بهترین راه برای رسیدن به سلامت عقل، شهامتِ متفاوت بودن است؛ این شهامت که کسی باشی که در ورایِ تمام درهم ریختگیِ جسمانی و آوارهای ذهنیِ ناشی از زندگیِ مدرن، وجودیت دارد.

الگوی اعتیاد (نارضایتی، راه حل موقتی و سپس نارضایتیِ بیشتر)، سر مشقی برای اغلبِ فرهنگ‌های مصرف‌کننده و همین‌طور سرمشقی برای بسیاری از روابطِ ما با تکنولوژی است. خطر استفادهٔ بیش از حد از تکنولوژی بیش از هر زمان دیگری آشکار و روشن است.

قضاوت نکردن مردم به خاطر ابتلا به یک "بیماری" سخت نیست؛ قضاوت نکردنِ آنها به خاطر "رفتارِ" ناشی از بیماری‌شان است که به شدت دشوار است. دلیلش هم این است که دیگران دلیل چنین رفتارهایی را به چشم نمی‌بینند و درک نمی‌کنند.

خواستنِ چیزی مشکلی ندارد. خواستنِ شهرت، ظاهرِ جوان، گرفتنِ ۱۰ هزار لایک، اندام ورزیده یا حتی دونات. اما خواستن به معنای کمبود و فقدان نیز هست. معنای "خواستن" یعنی همین. پس باید مراقب آنچه می‌خواهیم باشیم و حواس‌مان باشد که تنها به ایجاد حفره‌هایی بی‌شمار در ما منجر نشوند.

شخصیت ناتالی در داستان "آنا کارنینا" می‌گوید: "اگر به دنبال کمال باشی، هرگز احساس رضایت را تجربه نخواهی کرد."

"تلاش مداوم در جهت پنهان کردن رنج روانی تنها بارِ این رنج را افزایش می‌دهد. اینکه بگویی "دندانم درد می‌کند" خیلی ساده‌تر از این است که بگویی "قلبم شکسته"." ما باید جهان را به مکانی تبدیل کنیم که در آن صحبت از رنج‌هایمان کار آسانی باشد.

روزنامه‌ها و مجلات گاهی طوری از "اعتراف" چهره‌های مشهور به افسردگی و اضطراب و اختلال غذایی یا اعتیاد سخن می‌گویند که انگار مرتکب جرم شده‌اند. و جالب اینجاست که آن چیزهایی که "حقیقتاً" جرم هستند را محصول بیماری می‌دانند. کشتار جمعی و تجاوز جنسی به جای اینکه به تروریسم یا جرایم جنسی ربط داده شوند، در حوزه "مشکلات سلامت ذهنی" و یا "اعتیاد" قرار می‌گیرند. در دنیای واقعی، افرادِ مبتلا به بیماری‌های ذهنی در اغلبِ مواقع "قربانی" این جرایم هستند نه "عاملِ" آن.

شخصیت حقیقیِ خود را با شخصیتی فرضی مقایسه نکنید. خودتان را در دنیایی از "ای کاش"ها غرق نکنید. با فکر کردن به نسخه‌هایی دیگر از خود که در جهان‌هایی موازی تصمیمات دیگری گرفته‌اند، ذهنتان را دچار درهم ریختگی نکنید. عصرِ اینترنت انسان‌ها را به انتخاب کردن و مقایسه کردن تشویق می‌کند اما شما دست به این کار نزنید.

جیدو کریشنامورتیِ فیلسوف می‌گوید: "تمایز قائل شدن میان مردم بر اساس عقیده و ملیت و سنت، زایندهٔ خشونت است."

تغییر نه با تمرکز بر نقطه‌ای که قصد فرار از آن را داری بلکه با تمرکز بر نقطه‌ای که خواهانِ رسیدن به آن هستی رخ می‌دهد.

وسوسهٔ ما برای توییت کردن خشممان نسبت به بی عدالتی‌های دنیا وسوسه‌ای انسانی است اما کافی نیست. این کار نهایتاً چند ناله و زاریِ دیگر به مجموعهٔ ناله و زاری‌های ناشی از آن شوک اضافه می‌کند؛ اتفاقی که تنها برای صاحبان قدرت و یا سیاسیونی که قصدِ منحرف کردن حواس ما را دارند سودمند است.

موضوع فقط آنچه که "اتفاق می‌افتد" نیست. به هر حال همیشه در هر کجای دنیا اتفاقی وحشتناک در حال رخ دادن بوده. این بار اما تفاوت در این است که به لطف دوربین‌های موبایل و اخبار فوری و شبکه‌های اجتماعی و اتصال سریعِ ما به اینترنت، ما آنچه که در جایی دیگر در حال رخ دادن است را به وضوح و با تمام وجود و به شکلی وحشتناک‌تر از همیشه "تجربه" می‌کنیم. این تجربه تکثیر و از هزاران زاویهٔ مختلف میان انسان‌ها پخش می‌شود.