بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

دیدگاهتان را در هنگام تماشای عکس‌های خودتان تغییر دهید. هرعکسی که اکنون به آن نگاه می‌کنید و می‌گویید که وای چقدر پیر شده‌ام، در آینده به عکسی تبدیل خواهد شد که به آن نگاه می‌کنید و می‌گویید وای چقد جوان بوده‌ام! به جای اینکه از دیدگاه فردی جوان، احساس پیری کنید، از دیدگاه فردی سالخورده احساس جوانی داشته باشید.

فرهنگ را نیز به فرهنگ بالا و پایین تقسیم می‌کنیم. کتاب‌هایی که ما را بخندانند یا قلبمان را به لرزه درآورند را کم‌ارزش‌تر از کتاب‌هایی می‌دانیم که ما را به "فکر" می‌اندازند.

شما خودتان هستید. گذشته گذشته است. تنها زمانی که می‌توان از آن زندگیِ بهتری ساخت زمان حال است. تمرکز بر پشیمانی‌ها، جز تبدیل کردن زمانِ حال به حسرتی دیگر که ای کاش تصمیم دیگری گرفته بودید فایدهٔ دیگری ندارد.

به خودتان بوتاکس تزریق نکنید. در عوض به عمل جراحیِ ذهن که نیازی هم به تیغ جراحی ندارد دست بزنید. تصور خود از زیبایی را تغییر دهید. نسبت به بازار، سرکش و طغیانگر باشید. در انتظارِ یک دورانِ پیریِ خردمندانه باشید؛ نمونه‌ای پیچیده و باشکوه از شمعی در حال ذوب شدن. نقشه‌ای با ۱۰ هزار جاده. آن خورشیدِ نارنجی رنگِ در حال غروبی باشید که بر آفتابِ زرد رنگِ صبحگاهی برتری دارد. کسی باشید که شهامتِ حقیقی بودن و صادق بودن را دارد.

هملت به روزنکرانتز می‌گوید: "هیچ خوب و بدی وجود ندارد؛ این فکرِ ماست که خوب و بد می‌سازد."

تلاش برای جوان به نظر رسیدن، ترس از پیر شدن را تشدید می‌کند.

کم‌کم دارم به این نتیجه می‌رسم که بعضی امیال و آرزو هایم تا چه اندازه اشتباه بوده‌اند. تا چه اندازه خودم را دور از زمانِ حال یافته‌ام. می‌فهمم که تا چه اندازه همیشه چیزی "بیشتر" از آنچه درست در مقابلم قرار داشته می‌خواستم. باید راهی برای ساکن شدن در زمان حال پیدا کنم و به قول مادربزرگم، "از آنچه که دارم لذت ببرم و راضی باشم".

به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

من نیز مثل این جمله از تی.اس الیوت در اثر چهار کوآرتِت شده بودم: "عواملِ حواس پرت کننده، حواس مرا از پرت شدنِ حواسم پرت کردند."

اگر انسانی با عقیده شما مخالف است بگذار زندگی‌اش را بکند

مشکل اینجاست که زندگیِ ما نیز درهم ریخته شده. چالشِ ما شناختِ خودمان در میان انبوهی از خودمان است.

همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست.

وقتی در مورد مسئله‌ای هیچ‌کاری برای انجام دادن وجود نداشته باشد، دلیلی برای نگرانی نیز وجود نخواهد داشت.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند.

به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

آسمان است که به ما می‌گوید: چیز بزرگ‌تری از زندگی ما نیز وجود دارد و ما نیز عضو آن هستیم و آن چیز به معنای واقعیِ کلمه، جهان هستی است. شگفت‌انگیزترین چیزِ ممکن. و تو باید همچون یک درخت یا یک پرنده، هر از گاهی سهیم بودن و نقش داشتن در نظام طبیعیِ جهان را احساس کنی. تو شگفت‌انگیزی. تو هم هیچ هستی و هم همه چیز. هم تنها یک لحظه هستی و هم جاودانی. تو جهانِ در جنبشی. درود بر تو!

اگر دنیای مدرن باعث می‌شود احساس بدی داشته باشیم دیگر اهمیتی ندارد که چه مزایایی داریم، چراکه احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

همه‌چیز برایم دشوار بود. حتی اینکه صبح‌ها چه لباسی بپوشم نیز می‌توانست اشکم را درآورد. اصلاً مهم نبود که پیش از این هم چنین حسی را تجربه کرده بودم. صِرفِ اینکه قبلاً سوزش گلو را تجربه کرده‌اید باعث نمی‌شود این‌بار گلویتان کمتر بسوزد.

قرن بیست و یکم قرنِ هیولاهای دیجیتالی است؛ قرنِ گجت‌های قوطی کبریتیِ درون جیب‌مان، قرنِ دیوهای اینترنتی. قرنِ نقاب‌هایی که روی صورت گذاشتیم تا کسی باشیم که نیستیم و کسی باشیم که دیگران دلشان می‌خواهد باشیم.