بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.» هاوارد گفت: «آمین!»

بدون‌شک به کلاس آداب معاشرت یا یک همچین‌چیزی نیاز داشت.

قبرستان باید خیلی... مُرده‌تر باشد. هاها گل گفتم! اولین جوک قبرستانیِ رسمی من؛ و اولین چشم‌غُرهٔ رسمی من به جوک قبرستانی خودم.

لحظه‌ای از ذهنم گذشت بگویم مثل این است که یک جزیره باشی... که می‌توانی توی اتاقی پر از آدم باشی و همچنان احساس تنهایی کنی و اقیانوسی از درد بخواهد از هر طرف به تو هجوم بیاورد...

فکر می‌کنم منطقی است، اما زندگی در قبرستان باعث شده اغلب به مرگ فکر کنم. اینجا نظمی هست که در زندگی واقعی وجود ندارد و به‌طرز عجیبی برایم آسایش به ارمغان می‌آورد. شاید این زیباییِ مرگ است. دیگر هیچ‌چیز به‌هم‌ریخته نیست؛ همه‌چیز مُهروموم‌شده و نهایی است.

فکر می‌کردم به عشقی آتشین نیاز داشتم، اما کاشف‌به‌عمل می‌آید چیزی‌که واقعاً محتاجش هستم، کسی است که صبح زود برای تماشای طلوع آفتاب بیدارم کند.

من مجبور بودم بقیهٔ زندگی‌ام را بدون او سر کنم؛ واقعاً مجبور بودم.

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

لحظه‌ای از ذهنم گذشت بگویم مثل این است که یک جزیره باشی... که می‌توانی توی اتاقی پر از آدم باشی و همچنان احساس تنهایی کنی و اقیانوسی از درد بخواهد از هر طرف به تو هجوم بیاورد... اما کلمه‌ها را با بالاترین سرعتی که می‌توانستم، قورت دادم. حتی وقتی از تو سؤال می‌کنند، نمی‌خواهند به استعاره‌های عجیبِ غم و اندوهت گوش کنند.

چیزی‌که واقعاً محتاجش هستم، کسی است که صبح زود برای تماشای طلوع آفتاب بیدارم کند.

و چرا باید درباهٔ من می‌گفت ساکت؟ از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم.

یادمه یه نظر به مادرت با پیرهنِ مذکور انداختم. به‌گمونم رفتم توی دیوار

این فصلی جدید است. زندگی من... و من با آغوش باز به‌طرفش می‌دوم. هر کار دیگری، فقط اتلاف وقت است.

او حتی برایم یک پاکت بزرگ آب‌نبات خرید و هرچند تمامش را خوردم، مزه‌اش را نفهمیدم.

و من؛ ناجورترین سوغاتی دنیا.

رن سر تکان داد و گفت: «متأسفم... ای‌کاش می‌تونستم بگم به‌خاطر مست بودنشه... ولی، درواقع وقتی هشیاره، بدتره.»

می‌روم، چون نرفتنم ترسناک‌تر است!

نمی‌دونم چه‌جوری به‌هم رسیده‌ن. ویدئوهای دوستی‌های عجیب حیوانات رو دیدی که یه خرس و یه اردک دوست‌های صمیمی می‌شن؟ اونا هم همون‌طورن!

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.