بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

حداقل یک ساعت بلندبلند گریه کردم؛ چون خیلی می‌ترسم! اما چه چاره‌ای دارم؟ لحظه‌ای که نامهٔ پذیرش دانشکدهٔ هنر در دستم بود، می‌دانستم آن را بیش‌از هرچیزی می‌خواستم. می‌روم، چون نرفتنم ترسناک‌تر است!

عاشق غذاهای اینجا می‌شی. اینجا پیتزا کاملاً متفاوت با چیزیه که آدم توی شهر خودش دیده.

شاید این زیباییِ مرگ است. دیگر هیچ‌چیز به‌هم‌ریخته نیست؛ همه‌چیز مُهروموم‌شده و نهایی است.

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»

بدون‌اینکه به عقب نگاه کنم، آنجا را ترک کردم. ترسیدم لبخند درخشانی را که به سرتاسر صورتم چسبیده بود، ببیند

باعث شده بود رُخدادهای اجتماعی حکم سفر به قلهٔ اورست را پیدا کنند. به‌علاوه، این‌روزها به میزان هُشداردهنده‌ای با خودم حرف می‌زدم.

پرسیدم: «جناب کیه؟» «پدرم. نمی‌دونم چه‌جوری به‌هم رسیده‌ن. ویدئوهای دوستی‌های عجیب حیوانات رو دیدی که یه خرس و یه اردک دوست‌های صمیمی می‌شن؟ اونا هم همون‌طورن!» اودت قاه‌قاه خندید. «اُه، دست بردار! ما اون‌قدرام متفاوت نیستیم... ولی کنجکاو شدم. توی همچین سناریویی، من رو خرس درنظر گرفتی یا اردک؟» «من ادامه نمی‌دم.»

هروقت عاشق کسی می‌شی، معلوم می‌شه که اون عاشق کس دیگه‌ایه... و توی این دایرهٔ بزرگِ درهم‌برهم، هیشکی به کسی که می‌خواد، نمی‌رسه

به حمام رفتم. خیلی تمیز بود؛ انگار هاوارد هر هفته آنجا را با وایتکس می‌سابید. شاید او و مادرم به‌همین‌دلیل باهم کنار نیامده بودند. مادرم به‌طرز غیرقابل‌باوری شلخته بود. مثلاً یک‌بار ظرف پلاستیکی پاستا را روی میزش پیدا کردم که مدت طولانی آنجا مانده بود؛ طوری‌که رنگش آبی شده بود؛ آبی.

بعداز بلعیدن نیمی از نان و لیس‌زدن تهِ کارتن ماست (بهترین ماستی بود که خورده بودم)، کابینت‌ها را گشتم و یک جعبه گرانولا پیدا کردم که روی آن به ایتالیایی نوشته بود شکلاتی. زدم توی خال. شکلات به هر زبانی با من حرف می‌زد.

«داشتم فکر می‌کردم می‌تونیم اطراف دوئومو قدم بزنیم و بعد پیتزا بخوریم.»

سرم را تکان دادم و دوباره دویدم... اما راننده چند متر به جلو حرکت کرد و در کنار من ایستاد. عالیه! بعداز چهار سال دویدن، نژاد چنین پسرهایی را کاملاً می‌شناختم. نمی‌دانم چه کسی به آنها گفته تنهایی بیرون دویدن، رمزی است به این معنی که لطفاً من را سوار کن! اما من یاد گرفته بودم اینکه به آنها بگویی علاقه‌ای به این کار نداری، کافی نیست. آنها فقط فکر می‌کردند می‌خواهی برایشان ناز کنی.

آیا در صحنه‌ای از منوی باغ زیتون می‌دویدم؟ خیلی زیبا بود. جاده-که در دو طرف آن ردیفی از درخت وجود داشت-با پیچ ملایمی از خانه‌ها و ساختمان‌های روستایی که رنگ‌های ملایم روغنی داشتند، عبور می‌کرد. در دوردست، تپه‌های رنگارنگ گسترده شده بودند و پشت نیمی از خانه‌ها تاکستان‌های واقعی بود. پس مردم ایتالیا همیشه درمورد این صحبت می‌کردند. عجیب نیست که مردم همیشه شیفته‌اش می‌شدند.

امکان نداره به ایتالیا برم.» پرستار گفت: «اُه! ولی عزیزم، تو باید بری. این تجربه فقط یه‌بار توی زندگی اتفاق می‌افته.»

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

اگر ادی یک قهرمان بود، قدرتش تواناییِ کمک‌کردن به بهترین دوست برای داشتن حسی خوب بود

از آن دوست‌هایی بود که می‌دانستی احتمالاً لیاقتش را نداری.

ولی وقتی آدم قولی رو تحت شرایط غیرواقعی داده باشه، بازم اون قول به قوّت خودش باقیه؟

از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم.

وقتی همه غذا کشیدند، من با چنگال به لازانیا حمله کردم. می‌دانستم که احتمالاً شبیه یک ماستودونِ وحشی به‌نظر می‌رسم؛ اما بعداز یک روزِ کامل خوردنِ غذای هواپیمایی، نمی‌توانستم جلوی خودم را بگیرم. غذاهای هواپیما در پُرس‌های خیلی کوچک سِرو می‌شد. وقتی بالاخره برای نفس‌کشیدن سرم را بالا آوردم، سونیا و هاوارد هر دو به من زُل زده بودند؛ و هاوارد کمی ترسیده بود. سونیا پرسید: «خُب، لینا... تو چه چیزایی رو دوست داری؟» دستمالم را برداشتم. «غیراز ترسوندن آدم‌ها با رفتارم سر میز؟»