بریده‌هایی از کتاب آوای یخ و آتش (جلد اول)

حتا از مرده‌ها هم می‌شود چیزی یاد گرفت.

«هیچ کدام ما هرگز آماده نیستیم.» «برای شوالیه‌گری؟» «برای مرگ.»

«چرا؟ چرا حالا؟ جان آرین برای چهارده سال وزیر بود. چه کار کرد که او را کشتند؟» واریس گفت: «سوال پرسیدن.» رفت و در را بست.

«اگر یک جادوگر برای کشتنش بفرستند؟» دزموند شمشیرش را کشید. «بگذار بفرستند. اگر سرشان را بزنی جادوگرها هم مثل بقیه می‌میرند.»

«رابرت از تو می‌پرسم برای چه ما علیه آیریس تارگرین قیام کردیم؟ مگر نمی‌خواستیم به کشتن بچه‌ها پایان بدهیم؟» شاه غرید: «برای این‌که به تارگرین‌ها پایان بدهیم.»

«اعلاحضرت در کشتن دشمن در میدان جنگ افتخاری هست اما در کشتن نوزادی در شکم مادرش هرگز.

گفت: «سم اسلحهٔ ترسوهاست.» ند به اندازهٔ کافی شنیده بود. «می‌خواهی برای کشتن یک بچهٔ چهارده ساله مزدور اجیر کنید و هنوز نگران شرافتش هستی؟»

حاکمی که پشت جلادهای مزدورش پنهان می‌شود خیلی زود فراموش می‌کند مرگی نیز هست.

هرگز فراموش نکن که چه کسی هستی، دنیا که اصلا فراموش نمی‌کند. بعد آن را نقطهٔ قوت خودت کن. دیگر نمی‌تواند نقطه ضعفت باشد. مثل زره بپوشش تا نشود به تو آسیبی زد

دستانش را از سر خوشی به شکمش زد و لبخند زد. «می‌دانی دربارهٔ شاه و وزیرش چه می‌گویند؟» ند می‌دانست. «هر چه شاه آرزو می‌کند وزیر می‌سازد.» «یک روز با دختر ماهی‌فروشی بودم و فهمیدم عوام این مفهوم را چقدر بهتر می‌رسانند. می‌گویند شاه می‌خورد گهش به وزیر می‌رسد.»