بریده‌هایی از کتاب آوای یخ و آتش (جلد اول)

حاکمی که پشت جلادهای مزدورش پنهان می‌شود خیلی زود فراموش می‌کند مرگی نیز هست.»

حاکمی که پشت جلادهای مزدورش پنهان می‌شود خیلی زود فراموش می‌کند مرگی نیز هست.

تاریخ گواه است که سخت‌ترین آزمون‌ها برای سرسخت‌ترین مردان است.

مردی که حکم می‌دهد باید شمشیر را بِکشد. اگر بخواهی جانی را بگیری این دین را به گردنش داری که به چشمانش بنگری و آخرین وصیتش را بشنوی و اگر جرأت چنین کاری را نداشته باشی شاید آن مرد مستحق مرگ نیست.

طنین خنده‌اش تاریکی را شکافت. انگار تمام نیاکان وینترفل با نگاهی سرد و خشمگین به او می‌نگرند.

اغلب مردان واقعیتی که داشتند را انکار می‌کردند. این جملهٔ کوتوله بود. جهان پر از احمق‌هایی بود که خود را قهرمان نشان می‌دادند. این شجاعت بود که کسی مثل سامول تارلی خودش را بزدل می‌دانست.

«اگر زنده بماند افلیج خواهد شد. بدتر از فلج. یک موجود مشمئزکننده. همه مسخره‌اش می‌کنند. من اگر چنین بشوم مرا سریع بکش.» تیریون با یک لحن دو پهلو گفت: «مشمئزکننده را توضیح بده. من موافق نیستم. مرگ خیلی پایان غم‌انگیزی است. زندگی پر است از راه‌ها و امکانات.»

حاکمی که پشت جلادهای مزدورش پنهان می‌شود خیلی زود فراموش می‌کند مرگی نیز هست.

برن کمی فکر کرد، گفت: «می‌شود یکی هم شجاع باشد و هم ترسیده باشد؟» پدر گفت: «این تنها زمانی است که یک مرد می‌تواند شجاع باشد.

اگر مدرکی پیدا کنم که لنیسترها جان آرین را کشته‌اند...» کاتلین در آغوشش لرزید. دستان زخمی ترسانش را به او چفت کرد. «اگر پیدا کنی چه می‌شود عشقم؟» این خطرناک‌ترین بخشش بود. ند می‌دانست. «بعد شاه باید عدالت را اجرا کند. وقتی واقعیت را بفهمم پیش رابرت می‌روم.» در دلش دعا کرد که رابرت هنوز همان مردی باشد که می‌شناخت نه مردی که می‌ترسید شده باشد.