بریده‌هایی از کتاب سوپرمارکت شبانه روزی

«اگر از اینجا بروم زندگی‌ام دوباره تهدید می‌شود. به‌عنوان یک مرد از آدم انتظار دارند کار کند و ازدواج کند. وقتی هم که ازدواج کنی نوبت بیشتر پول درآوردن و بچه‌دار شدن است. آدم بردهٔ قبیله است. جامعه در تمام عمرت به تو فرمان می‌دهد که کار کنی. حتی بیضهٔ من متعلق به قبیله است. با این قضیه که رابطهٔ جنسی نداری طوری برخورد می‌کنند انگار داری اسپرم‌هایت را هدر می‌دهی

«برای اینکه بفهمم جامعه چه موقع از مسیر درستش خارج شد، کتاب‌های تاریخی می‌خوانم اما هرقدر عقب‌تر می‌روم، صد سال پیش، دویست سال پیش، هزار سال پیش، همیشه جامعه مشکل‌دار بوده است. حتی اگر تا دوران عصر حجر عقب بروی!»

«اگر از من بپرسی، جامعهٔ ما یک جامعهٔ ازکارافتاده و به‌دردنخور است و ازآنجایی‌که ناکارآمد است من به حق خودم نرسیدم.»

سؤالی ساده به ذهنم رسید؛ پس آن را با شیراهارا در میان گذاشتم. «شیراهارا، چرا اصلاً خودت آمدی اینجا کار کنی؟» «دنبال مورد مناسبی برای ازدواج هستم.» این جمله را طوری گفت که انگار مسئلهٔ پیش‌پاافتاده‌ای است. جا خورده بودم، گفتم: «چی؟» انواع دلایل را برای کار کردن در فروشگاه شنیده بودم: «چون نزدیک خانه‌مان است» یا «چون با کار کردن در اینجا به آدم خوش می‌گذرد» اما این اولین‌بار بود کسی را می‌دیدم که به‌خاطر پیدا کردن جفت مناسبی برای ازدواج آمده بود در فروشگاه کار کند.

«می‌توانی به سؤال‌های شخصی یک جواب بی‌سروته بدهی، آن‌ها خودشان برای خودشان یک نتیجهٔ دل‌خوش‌کننده سرهم می‌کنند.» این را خواهرم به من گفته بود.

شاید افرادی تصور می‌کردند آزار دیده‌اند، وقتی دیگری را آزار می‌دادند اندکی حالشان بهتر می‌شد.

تا موقعی که جلد آدمی را که عادی محسوب می‌شود بر تن داری و براساس دستورالعمل رفتار می‌کنی از قبیله اخراج نمی‌شوی یا سربار محسوب نمی‌شوی.»

وقتی چیزی عجیب به‌نظر برسد، همه این حق را برای خودشان متصور می‌شوند که تمام زندگی‌تان را لگدمال کنند تا علت ماجرا را پیدا کنند. این مسئله به نظر من خودخواهانه و اعصاب‌خردکن است. گاهی دلم می‌خواهد با بیل بزنمشان تا خفه شوند؛ مثل همان کاری که در دوران ابتدایی انجام دادم.

«اگر از اینجا بروم زندگی‌ام دوباره تهدید می‌شود. به‌عنوان یک مرد از آدم انتظار دارند کار کند و ازدواج کند. وقتی هم که ازدواج کنی نوبت بیشتر پول درآوردن و بچه‌دار شدن است. آدم بردهٔ قبیله است. جامعه در تمام عمرت به تو فرمان می‌دهد که کار کنی. حتی بیضهٔ من متعلق به قبیله است. با این قضیه که رابطهٔ جنسی نداری طوری برخورد می‌کنند انگار داری اسپرم‌هایت را هدر می‌دهی.»

شاید افرادی تصور می‌کردند آزار دیده‌اند، وقتی دیگری را آزار می‌دادند اندکی حالشان بهتر می‌شد.

از نقطه‌نظر من دو دسته افراد پیش‌داوری می‌کردند ـ آن‌هایی که پیش‌داوری ریشه در عمق وجودشان داشت و آن‌هایی که لیچارهایی را که قبلاً جایی شنیده بودند، فکرنکرده مسلسل‌وار تکرار می‌کردند.

طرز نگاه افرادی که از موضع بالا و پرافاده برخورد می‌کنند برایم جذاب است؛ نگرانی و ترس از مخالفت با آن‌ها را می‌بینم یا بعضی‌اوقات شعلهٔ کوچک سرکشی را که با کوچک‌ترین انتقادی آمادهٔ گُر گرفتن است. اگر از این رفتارشان آگاه نباشند، برق بیش از حد چشمانشان که در مایعی مخلوط از سرخوشی و حس خودبرتربینی غوطه‌ور است، آن‌ها را لو می‌دهد.

وقتی چیزی عجیب به‌نظر برسد، همه این حق را برای خودشان متصور می‌شوند که تمام زندگی‌تان را لگدمال کنند تا علت ماجرا را پیدا کنند. این مسئله به نظر من خودخواهانه و اعصاب‌خردکن است.

من و فروشگاه، حتی وقتی‌که از آنجا نیز دور هستم، با یکدیگر در ارتباط هستیم. در ذهنم تصویر فروشگاه پرجنب‌وجوش و پرنوری را مجسم می‌کنم و به‌آرامی دست راستم را تکان می‌دهم، ناخن‌هایش به‌دقت کوتاه شده‌اند تا راحت‌تر بتوانم با دکمه‌های صندوق کار کنم.

«می‌توانی به سؤال‌های شخصی یک جواب بی‌سروته بدهی، آن‌ها خودشان برای خودشان یک نتیجهٔ دل‌خوش‌کننده سرهم می‌کنند

هرگاه در را باز می‌کنم، جعبه‌ای روشن از نور انتظارم را می‌کشد ـ جهانی عادی و قابل‌اتکا که همیشه زنده است. من به جهان درون این جعبهٔ روشن از نور ایمان دارم.

وقتی‌که بی‌خواب می‌شوم، به جعبهٔ شیشه‌ای پرنوری فکر می‌کنم که در تاریکی شب همچنان روشن است و به کارش ادامه می‌دهد. ا

از ورای پنجره‌های بدون لکهٔ فروشگاه پیکر مردمی که شتابان در حال عبور هستند قابل‌رؤیت است. این آغاز یک روز دیگر است، زمانی که جهان بیدار می‌شود و چرخ‌دنده‌ّهای جامعه حرکتشان را شروع می‌کنند. من هم یکی از این چرخ‌دنده‌ّها هستم، می‌چرخم و می‌چرخم. من هم به یک قطعهٔ کارآمد از این جهان تبدیل شده‌ام و در این ساعت از روز که به آن صبح می‌گویند به حرکت درمی‌آیم.

وقتی چیزی عجیب به‌نظر برسد، همه این حق را برای خودشان متصور می‌شوند که تمام زندگی‌تان را لگدمال کنند تا علت ماجرا را پیدا کنند. این مسئله به نظر من خودخواهانه و اعصاب‌خردکن است.

وقتی‌که بی‌خواب می‌شوم، به جعبهٔ شیشه‌ای پرنوری فکر می‌کنم که در تاریکی شب همچنان روشن است و به کارش ادامه می‌دهد. ا