بریده‌هایی از کتاب معرفت نفس (جلد سوم)

چهارمین مرتبه و موضوعی که قرآن کریم برای حفظ عفاف مطرح می‌فرماید و به زنان اختصاص ندارد و مردان را نیز شامل می‌شود، مسئلهٔ نوع گفتار و طرز صحبت‌کردن است که باید همراه با "قاطعیت" باشد. اگر زن به‌نوعی صحبت کند که نظر مرد را جلب کند، کار حرامی انجام داده است: فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیطْمَعَ الَّذی فی قَلْبِهِ مَرَضٌ قرآن شریف از حرف‌زدنی که جلب‌توجّه کند منع می‌فرماید

بنابراین برای رفع مفاسد اخلاقی، ابتدا باید مردها و زن‌ها، مراقب نگاه‌های خود باشند و از چشم‌چرانی و نگاه آلوده به‌شدّت برحذر باشند

عفّت و غیرت دو فضیلت بزرگ و مهم در اسلام هستند که هردو از میوه‌های فضیلت "حیا" شمرده می‌شوند.

جوانان عزیز! هرچه می‌خواهید انجام دهید، امّا به این مطلب توجّه داشته باشید که در محضر خدا و پیغمبر اکرم (ص) و ائمّه طاهرین (ع) هستید؛ چنان‌که اکنون همهٔ ما در محضر امام زمان (عج) هستیم و عمل و نیّت ما در حضور ایشان است.

این نمازهای سرسری خوب است و رفع تکلیف می‌کند، امّا اینطور نیست که انسان را به مراتب و مقامات بالا برساند. نماز ادب می‌خواهد، نماز نافله می‌خواهد، نماز حضور قلب می‌خواهد. نماز باید مکالمه و معاشقه بین بنده و خدا شود.

از امام صادق (س) پرسیدند: برترین چیزی که انسان را به خداوند نزدیک می‌کند چیست؟ حضرت فرمودند: من بعد از معرفت، چیزی به جز نماز سراغ ندارم: "مَا أَعْلَمُ شَیئاً بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ أَفْضَلَ مِنْ هَذِهِ الصَّلَاةِ"

نماز هم در امور معنوی و هم در امور مادی اثرگذار است.

مرحوم نخودکی (ره) مرد عجیبی بوده است و در زمان پهلوی، برای اینکه در محیط گناه نباشد، به دهی به نام نخودک در نزدیکی مشهد رفت و در آنجا زندگی می‌کرد.

در روایات اهل‌بیت (ع)، وفای به عهد و نداشتن خلف وعده، از نشانه‌های مؤمن شمرده شده است: "الْکرِیمُ إِذَا وَعَدَ وَفَی" انسان کریم و گرامی، هرگاه وعده‌ای بکند، به آن وفادار خواهد بود و خلف وعده از او سر نمی‌زند. همچنین از واجبات مؤکّد، ادای شهادات در محاکم صالحه و نزد قاضی با شرایط خاصّ خود است که در مقابل آن، کتمان شهادت قرار دارد و از محرّمات شمرده می‌شود. قرآن شریف کتمان شهادت هنگام ادا را، گناه قلبی دانسته و آن را از علامت‌های پلیدی دل برمی‌شمرد: وَ لا تَکتُمُوا الشَّهادَةَ وَ مَنْ یکتُمْها فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ

بالاترین لذّات برای اهل‌بیت (ع)، موقعی بود که به دیگران خدمت می‌کردند و انفاق می‌نمودند. برای حضرت زهرا (س) انفاق‌کردن و افطاری خود را برای خدا به دیگران دادن، بالاترین لذّات را دارد؛ گرچه افطار نکردند، امّا بالاترین لذّت‌ها را چشیدند: إِنَّما نُطْعِمُکمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُریدُ مِنْکمْ جَزاءً وَ لا شُکورا ما نیز اگر بتوانیم قانون مواسات را پیاده کنیم، بالاترین لذّت‌ها را پیدا خواهیم کرد؛