بریده‌هایی از کتاب به تاریکی خواهم رفت

اگر مرتکب قتل شوی و بعد ناپدید شوی، آن‌چه به جا می‌گذاری، نه‌فقط درد که فقدان هم هست؛ پوچی عظیمی که بر هرچیز دیگری غالب می‌شود. قاتلی ناشناخته همیشه مثل این است که پشت دری باشی و دستگیره‌اش را که هرگز باز نمی‌شود، بپیچانی. اما قدرت قاتل، لحظه‌ای که او را بشناسیم، دود می‌شود و به هوا می‌رود.

«برای همین است که من به زنده‌ماندن ادامه می‌دهم؛ نمی‌خواهم تا وقتی نفهمیدم، بروم.»

حرفم این نیست که مصیبتی را اعلام کنم؛ بلکه بر اهمیت و آوازه تأکید دارم: در شهری که افراد محلیِ سرسختی ساکنش هستند و پر از مجرمان بی‌رحم است، یک متجاوز به‌چشم آمد. این نکته شاید به فهم این‌که ساکرامنتو در دههٔ هفتاد چگونه بود، کمک کند. چیز دیگری هم باید دربارهٔ متجاوز منطقهٔ شرقی بدانید: تابه‌حال پیش نیامده وقتی به بومی‌ای که در حال پرس‌وجو از او هستم، می‌گویم که دارم دربارهٔ متجاوزی زنجیره‌ای از ساکرامنتو می‌نویسم، بپرسد کدام‌یکی.

«اکثر افراد در ربط‌دادن هوش به دزدی‌ای پیچیده هیچ مشکلی ندارند. اما تجاوز، شکنجهٔ عملیِ فاسد و منحرفانه‌ای است که آن‌ها اصلاً نمی‌توانند درکش کنند. بنابراین آن‌ها در نسبت‌دادن هوش به چنین مجرمانی مقاومت می‌کنند. این قضیه حتی برای افسران پلیس هم صادق است.»

من در مکاتباتِ ایمیلی دمدمی هستم، و کمی خجالت می‌کشم تأیید کنم که گاهی چند روز یا بیش‌تر طول می‌کشد تا جواب ایمیلی را بدهم.

خاطرخواهی‌های دوران مدرسه‌ام بی‌اندازه در انواعِ فیزیکی و شخصیتی متغیر بودند؛ اما می‌توانم با اطمینان بگویم که همه‌شان یک وجه مشترک داشتند: همهٔ آدم‌هایی که خاطرخواه‌شان بودم، در کلاس، جلوی من می‌نشستند. بقیهٔ آدم‌ها می‌توانند نسبت‌به آدم‌هایی که کنار یا پشت‌شان می‌نشینند، احساسی پیدا کنند، اما من نه. این کار مستلزم ارتباطی بیش‌ازحد مستقیم با یک نفر است. گاهی حتی باید گردنت را دراز کنی تا ارتباط چشمیِ کامل برقرار کنی، زیادی واقعی.

رابطه‌ام با مادرم پیچیده‌ترین رابطه در زندگی‌ام بود و همیشه هم خواهد بود. الان که این‌ها را می‌نویسم، دو حقیقتِ متضاد آزارم می‌دهند: این‌که هیچ‌کس بیش‌تر از مادرم از این کتاب لذت نمی‌بُرد، و این‌که شاید تا وقتی مادرم نمرده بود، برای نوشتنش احساس آزادی نمی‌کردم.

دو سال بعد دخترم آلیس به دنیا آمد. در دو هفتهٔ اول تسلاناپذیر بودم. شوهرم برای دوستان‌مان توضیح می‌داد «افسردگیِ بعد از زایمان»؛ اما غم‌زدگی‌ام مربوط به آدمی نبود که به‌تازگی مادر شده است. غم‌زدگی‌ام برای مادری باتجربه بود. با بغل‌کردنِ دخترم که تازه به دنیا آمده بود، متوجه شدم؛ متوجه عشقی شدم که دلت را خالی می‌کند، حس مسئولیتی که دنیایت را به یک جفت چشمِ محتاج محدود می‌کند.

ما در زندگی با کمبودهای‌مان همراه می‌شویم یا مسیری را انتخاب می‌کنیم که برخلاف‌شان است. مادرم به راه‌هایی تشویقم کرد که خودش تشویق نشده بود.

حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، حس می‌کنم در مهمانی‌ای به دنیا آمدم که از خیلی قبل‌تر داشت تمام می‌شد.

به آدم‌هایی که ذهن‌شان درگیر جنگ داخلی امریکاست، ذهنی که پر از جزئیات، ولی محصور است، حسودی‌ام می‌شود. در قضیهٔ من، هیولاها عقب‌نشینی می‌کنند؛ ولی هیچ‌وقت ناپدید نمی‌شوند. وقتی می‌نویسم، آن‌ها خیلی‌وقت‌پیش مُرده‌اند یا به دنیا آمده‌اند.

بعداً متوجه شدم برای دو سال متوالی کادوهای سالگرد ازدواجش به‌نوعی مربوط به متجاوز منطقهٔ شرقی بوده است. اما این حتی آشکارترین نشانهٔ این نیست که او چقدر بر زندگی‌ام غلبه کرده است. آشکارترین نشانه این واقعیت است که من فراموش کرده بودم برای پتن حتی یک کارت تبریک بگیرم.

ازنو شروع‌کردن، بهترکردن، دوباره اجراکردن.

آدمی معمولی قبل از این‌که ناامید شود، با چه تعداد بن‌بست می‌توانست مواجه شود؟

ما آدم‌های جویای الگوییم، همگی. نگاهی اجمالی می‌اندازیم به طرح کلی نامیزانی از چیزی که دنبالش می‌کنیم، و نظرمان به آن جلب می‌شود، و گاهی وقتی می‌توانستیم رها شویم و به زندگی ادامه دهیم، همچنان گیرافتاده باقی می‌مانیم.

همان‌طور که قبلاً گفتم، درگیرشدن فکر و ذهن به یک مظنون خیلی شبیه به اولین موج عشقی کورکورانه در یک رابطه است. تمرکز به چهرهٔ یک فرد محدود می‌شود. جهان و صداهایش مانند صدای پس‌زمینهٔ محوی هستند برای فیلمی زندگی‌نامه‌ای، بی‌صدا و قدرتمند که تمام مدت داری در ذهنت تدوین می‌کنی. هیچ میزان اطلاعاتی دربارهٔ هدف مشغلهٔ ذهنی‌ات کافی نیست. بیش‌تر تقلا می‌کنی، و همیشه بازهم بیش‌تر.

«هیچ‌کس هیچ‌وقت مجرم‌های واقعی رو نمی‌گیره. اون‌ها همیشه درمی‌رن.»

این کاری است که همهٔ ما می‌کنیم، همگی. با حسن‌نیت قول مراقبت می‌دهیم، قولی که همیشه نمی‌توانیم به آن عمل کنیم. «مراقبتم.»

اکثر جنایت‌کارانِ بی‌رحم، آنی و بی‌برنامه عمل می‌کنند و به‌راحتی دستگیر می‌شوند. بخش گسترده و زیادی از قتل‌ها را افرادی انجام می‌دهند که قربانی، آن‌ها را می‌شناسد و به‌رغم تلاش برای فریب‌دادن پلیس، این مجرمان معمولاً شناسایی و دستگیر می‌شوند. اقلیت کمی، شاید حدود ۵ درصد از جنایت‌کاران هستند که بزرگ‌ترین چالش‌ها را به وجود می‌آورند: کسانی که جنایات‌شان جنونی ازقبل برنامه‌ریزی‌شده و بدون پشیمانی را نشان می‌دهد.

دنبال‌کردن رشد درنده‌جویی قاتل، مثل تماشای فیلمی ترسناک از انتها به ابتدا بود؛ اما بازبینی اهمیت داشت.