بریده‌هایی از کتاب به تاریکی خواهم رفت

جامعه شروع کرد به دیدن ترس در چشم‌های معاونان کلانتر. متجاوز منطقهٔ شرقی پاورچین در سرهای‌شان پرسه می‌زد، سر همه‌شان. غروب، وحشتی جمعی تولید می‌کرد. غیرممکن به‌نظر می‌رسید که او هیچ‌وقت دستگیر نشود. قانونِ احتمال درنهایت بالاخره گیرش می‌انداخت؛ اما چه‌کسی می‌خواست آن احمقی باشد که برای این اتفاق منتظر بماند؟

مرداک و هولز به‌رغم اختلافِ سنی‌شان، متوجه شدند وجه اشتراکی دارند: آن‌ها در علم از همه بهتر بودند؛ اما داستان‌ها بود که آن‌ها را جذب می‌کرد.

باور عمومی می‌گفت که مجرمان زنجیره‌ایِ شدیداً بی‌رحم، دست از کشتن برنمی‌داشتند؛ مگر این‌که مرگ، معلولیت یا زندانی‌شدن جلوی‌شان را می‌گرفت.

نوجوانی جسور که کاملاً سرکشانه برخورد می‌کند، می‌تواند باثبات‌ترین خانواده‌ها را از هم بپاشد؛ این‌که زندگی چری در حال تغییر و تحت استرس هم بود، وضعیت را بدتر می‌کرد.

دبی می‌گوید: «نمی‌دونستم بدبینی چیه، تا این‌که رفتم راهنمایی.»

خاطرات دوازده سالِ اولِ زندگی دبی برایش به‌رنگ نور کهربایی گرمی است: چری که شیرینی‌های شکری خانگی را تقسیم می‌کرد، و پیک‌نیک‌های ناهار در پارک نوجوکی فالز. دبی عاشق این بود که والدینش جوان‌اند، از آن مدل‌هایی که ازروی نیمکت پارک تماشایت نمی‌کردند؛ بلکه روی میله‌های بارفیکس در پارک تو را بالا می‌کشیدند و در ساحل دنبالت روی سنگ‌ها می‌پریدند.

ذهن هر مادری حول رشته‌ای از چیزهای وحشتناکی می‌چرخد که شاید برای فرزندش رخ بدهد. به‌ندرت برعکسش رخ می‌دهد. چرا باید این‌طور باشد؟ مخصوصاً برای نوجوان‌هایی که بین دیدن والدین‌شان به‌عنوان خدا و بعد، دیدن‌شان به‌عنوان انسان، موقتاً آن‌ها را یک مانع می‌بینند، و به‌ویژه دری سنگین که اصلاً تکان نمی‌خورد.

گل کاغذی ارغوانی در سانتا باربارا می‌توانست حواست را از نقص‌های این شهر پرت کند.

چری شاهد بود که شهر دخترش را می‌بلعید و نگران بود. سانتا باربارا اغفال می‌کرد. فریب می‌داد. نوید داستان عاشقانه بر آن حکم‌فرما بود و احتمال خطر مخفی وجود داشت.

وقتی از پلیس‌ها دربارهٔ بخش موردعلاقه در شغل‌شان می‌پرسند، اکثراً یاد زمان‌هایی می‌افتند که مخفیانه کار کردند؛ آدرنالینی که با شروع هویت جعلی‌ات همراه است و اصلاً نمی‌دانی که قرار است چه اتفاقی بیفتد.

جنل با نوعی خیرگی نامنظم و جست‌وجوگرانه در زندگیِ یکنواختش پرسه زد. شوکی که دنبالش بود، یعنی عشق، هیچ‌وقت به‌سراغش نیامد.

پلیس‌ها و جرم‌شناسان به یکدیگر نیاز دارند؛ اما ازنظر خلق‌وخو بسیار باهم متفاوت‌اند.

اولین نسل کارآگاه‌هایی که روی پرونده کار کرده بودند، حالا مشکلات سلامتی داشتند. نسل دوم کارآگاه‌ها که هروقت زمانی گیر می‌آوردند، روی پرونده کار می‌کردند، به‌زودی بازنشسته می‌شدند. زمان داشت از دست می‌رفت.

داشتن دی‌ان‌ای قاتل گلدن استیت همیشه یکی از امتیازهای این تحقیقات بود. اما دی‌ان‌ایِ یک قاتل به تنهایی کافی نیست، پایگاه‌های داده‌ای که می‌توانیم دی‌ان‌ای را با آن‌ها مقایسه کنیم هم مهم هستند. هیچ مطابقتی در سیستم فهرست دی‌ان‌ای ترکیبی وجود نداشت. هیچ مطابقتی هم در پایگاه دادهٔ ایگرگ‌اس‌تی‌آر سیستم کیفری کالیفرنیا نبود.

داده‌هایی بیش‌تر از حدِ کفایت برای ساختن یک پروفایل جغرافیایی وجود دارد تا محله‌هایی که به‌احتمال زیاد متجاوز منطقهٔ شرقی در آن‌ها زندگی می‌کرده، مشخص شود. از منظر پروفایل جغرافیایی، این مناطق معروف‌اند به مناطق حائل. مناطق حائل مثل چشمِ گردبادند و با تمایل‌نداشتنِ معمولِ مجرم زنجیره‌ای برای حمله به نقاطی که زیادی نزدیک به خانه‌اند، مشخص می‌شوند.

داده‌برداری جغرافیایی یک تکنیک تحقیقاتی و تخصصیِ جنایی است؛ شاید مفیدتر و علمی‌تر از داده‌برداری رفتاری باشد که به‌شکل بحث‌برانگیزی بیش‌تر به هنر نزدیک است تا علم. در داده‌برداری رفتاری مکان‌های کلیدی در مجموعه‌ای به‌هم‌متصل از جنایات، با این هدف تحلیل می‌شوند: تعیین احتمالی نقاط تکیهٔ مجرمی زنجیره‌ای، مثل خانه، کار، و...،. این کار به فرد اجازه می‌دهد بر افرادی مجزا درون گروهی گسترده‌تر از مظنون‌ها تمرکز کند.

درست وقتی خواننده‌ای متوسط شاید از زیادیِ اطلاعات دربارهٔ واقعیت خسته شود، میشل جمله‌بندی را تغییر می‌دهد یا جزئیاتی آشکار را نشان می‌دهد که همه‌چیز را دوباره معنادار می‌کند.

میشل همه چیز را برای من و هرکسی که در اطرافش بود بهتر کرد. این کار را هم در سکوت و با وجودش انجام داد.

ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که پر است از نرم‌افزارهای قرارگذاشتن و وابسته به کلیک و بحث‌های ۱۴۰ حرفی و ویدئوهای سی‌ثانیه‌ای که به‌سرعت همه‌گیر می‌شوند. جلب‌توجه یک نفر آسان است؛ اما نگه‌داشتن توجهش تقریباً غیرممکن است.

حقیقت این است که خاطرات محو می‌شود. کاغذ پوسیده می‌شود. اما فناوری پیشرفت می‌کند.