بریده‌هایی از کتاب به تاریکی خواهم رفت

در پرونده‌های دزدی، تجاوز یا قتل زنجیره‌ای، فهرست‌های مظنون‌ها اغلب به‌بزرگیِ چندهزار اسم و فراتر از آن است. دشواری مدیریت فهرستی با چنین اندازه‌ای، نیاز به ساختن یک سیستم اولویت‌بندی را تشدید می‌کند، سیستمی که در آن رتبهٔ مظنون با عواملی تعیین شود، عواملی مثلِ ارتکاب جرم‌های قبلی و تماس‌ها با پلیس، دسترس‌پذیری برای تمام جنایات در مجموعه‌ها، مشخصات فیزیکی، و اگر داده‌برداری جغرافیایی انجام شده باشد، آدرس محل کار و خانهٔ مظنون.

«دانشمندهای شما این‌قدر درگیر تونستن یا نتونستن بودن که یه لحظه فکر نکردن اصلاً باید این کار رو بکنن یا نه.»

میشل همیشه می‌گفت برایش مهم نیست چه‌کسی این پرونده را حل کند، مهم حل‌شدنش است.

تحقیق حرفه‌ای میشل، توجهش به جزئیات و میل واقعی‌اش به شناسایی مظنون، به او اجازه داد که تعادلی بین حریم شخصی افرادی که رنج می‌کشیدند و آشکارکردن مظنون به‌شیوه‌ای که شاید کسی بشناسدش، ایجاد کند.

«به‌دست‌آوردن اعتماد تعداد زیادی کارآگاه در تعداد زیادی حوزهٔ قضایی خیلی آسان نیست. اما میشل توانست این کار را بکند و این‌را می‌توانستی از شهرتش، پشتکارش و این واقعیت که به پرونده اهمیت می‌داد، بفهمی.»

می‌دونم اون تنها کسی بود که می‌تونست کاری رو که توی پرونده کرد، انجام بده، کسی که به‌عنوان یه آدمِ بیرونی کارش رو شروع کرد و در طول زمان به یکی از ما تبدیل شد. فکر می‌کنم این شراکت خصوصی/ عمومی حقیقتاً توی تحقیق جنایی منحصربه‌فرد بود.

کتابی که تازه تمام کرده‌اید، نزدیک‌ترین چیزی بود که میشل به دست آورد. همیشه می‌گفت:‌ «برام مهم نیست اگه من اون کسی باشم که گیرش می‌ندازه. فقط می‌خوام دستبند به دست‌هاش بخوره و پشت‌سرش در سلول بسته بشه.» این حرف را جدی می‌زد. میشل با قلب و ذهن واقعیِ یک پلیس به دنیا آمده بود؛ دنبال عدالت بود و نه شهرت.

متجاوز دارای غرایز اسرارآمیزی بود که می‌دانست قبل از این‌که احتیاط‌ها کم شود، چقدر زمان باید بگذرد. مسلماً نامطمئن نگه‌داشتنِ اجتماعات و قربانیان نسبت‌به حضورش، به او مزیتی راهبردی می‌داد.

بعضی آدم‌ها می‌توانند چیزهای وحشتناک و ضربات روحی را تحمل کنند و به زندگی ادامه بدهند.

کارآگاه‌ها در خویشتن‌داری و درواقع از هر نظرِ دیگری با آدم‌های صنعتِ نمایش متفاوت‌اند. کارآگاه‌ها گوش می‌دهند. کارآگاه‌ها بامعلومات‌اند. افراد صنعتِ سرگرمی فقط معلوماتی دارند تا نفوذشان را در جمعی بسنجند.

کارآگاه‌های خوب خلأهای مکالمه‌ایِ طولانی می‌سازند که تو به‌طور غیرارادی پُرشان می‌کنی؛ یک راهبرد بازجویی که ازطریق پرحرفیِ تأسف‌آورم به خودم ثابت شده که اعتراف‌ها چقدر ساده می‌توانند از زیر زبان کشیده شوند، آن‌ها انعطاف‌پذیری کمی در صورت دارند یا بهتر است بگویم از آن خودداری می‌کنند؛ هرگز کارآگاهی را ندیده‌ام که قیافه‌ای بگیرد، آن‌ها منقلب نمی‌شوند یا چشم‌های‌شان گشاد نمی‌شود.

بچه‌های کوچک احساسات بزرگی دارند و احساسات من هم باید مهار می‌شد.

این نوعی بازی قدرت و نشانه‌ای از حضور همیشگی بود. من هیچ‌جا نیستم و همه‌جا هستم. شاید فکر نکنی که وجه اشتراکی با همسایه‌ات داری؛ اما داری: من.

خواندن گزارش‌های پلیس مثل داستان‌هایی است که ربات‌ها تعریف کرده باشند. آن‌ها کوتاه و علامت‌گذاری‌شده، با فضای کمی برای قضاوت یا احساسات هستند.

بچه هم هروقت دربارهٔ علاقه‌اش برای هر کارآگاهی که ممکن بود سر راه تحقیقش قرار بگیرد، توضیحی خلاصه می‌نوشت، همین را می‌گفت. او با استفاده از فاعل سوم‌شخص می‌گفت علاقه‌اش «به‌طور خلاصه توضیح‌ناپذیر است؛ جز این‌که این سؤالِ بزرگی با جوابی ساده است و او مشتاق است که جواب را بداند».

جست‌وجوی دیوانه‌وار ما بازتاب‌دهندهٔ رفتار ناخواستهٔ کسی است که به‌دنبالش هستیم، رفتارهایی همچون باغچه‌های لگدمال‌شده، رد خراش روی توری‌های پنجره، تماس‌های عجیب‌غریب.

حالا متوجه می‌شوم که هیجان‌زده‌شدن دربارهٔ یک مظنون، بسیار شبیه به اولین موج عشقِ احمقانه در یک رابطه است؛ در حالتی که به‌رغم زنگ هشدارهای مبهم، به‌سختی جلو می‌روی و متقاعد شده‌ای که مظنون همان آدم مدنظر است.

اعضای اتاق گفت‌وگو گرایش دارند گروهی بدبین، با اسامی مستعارِ سخت باشند و احتمالاً برای کسانی که زمان زیادی را در اینترنت صرف بحث دربارهٔ قتل زنجیره‌ای می‌کنند، جای تعجب ندارد که تضادهای شخصیتی هم وجود دارد.

آزمایشگاه‌های جرم‌شناسی که بودجهٔ دولتی دارند، همهٔ نوسانات اقتصادی معمول را که یک نفر انتظار دارد، تجربه می‌کنند. مقامات منتخب می‌دانند که تعدیل نیروی پلیس کار محبوبی نیست، پس تعدیل شغلی اغلب در موقعیت‌های کم‌تر برجسته‌ای مثل دانشمندانِ پزشکی قانونی اتفاق می‌افتد.

پلیس‌ها دوست دارند بگویند: «ما همیشه آدم‌های احمق رو دستگیر می‌کنیم.» آن‌ها می‌توانستند ۹۹ جعبه از میان ۱۰۰ جعبه را با چنین نوعِ دستگیری‌هایی علامت بزنند. بااین‌حال آن جعبه بدون علامت ماند. می‌توانست آن‌قدر انسان را خشمگین کند که باعث مرگ زودهنگام بشود.