بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

ما، برخلاف تمام آمارها، عمیقاً به عاقبت عشق خود خوش‌بینیم و هیچ آمار و ارقامی نمی‌تواند ایمان ما را به عشق‌مان ذره‌ای متزلزل کند. هزاران رابطه را در میان اطرافیان‌مان می‌بینیم که به جدایی منجر شده، اما عشق خود را با همهٔ آنها متفاوت می‌دانیم.

عشقْ مستلزم کامل بودن نیست

به این دلیل دچار توهم بی‌ایراد بودن هستیم که دیدن بُعد ایراددار خود قبل از ورود به یک رابطه دشوار است.

در خاطرخواهی، از روی یک رشته جزئیات مختصر دربارهٔ فرد کلیّت وی را تصور می‌کنیم و تنها به واسطهٔ چند نشانهٔ کوچک مثل عمق نگاه، جذابیت چهره یا چند نظر جالب به‌سرعت دست به تصویرسازی می‌زنیم و ارتباطی عمیق و سال‌ها خوشبختی با درک و تفاهمی عمیق و دوطرفه را برای خود پیش‌بینی می‌کنیم.

دوم اینکه، رابطهٔ ما با والدین‌مان دوطرفه نبود. آنها سخت مراقب و متوجه ما بودند، و خودشان می‌دانستند و کاملاً توجیه بودند که ما به فکر نیازهای آنها نیستیم. ثانیه‌ای هم فکرش را نمی‌کردند که مشکلات‌شان را بر دوش ما بگذارند و از ما کمک بخواهند. از ما انتظار نداشتند جویای احوال روزمره‌شان باشیم. سرخوش بودیم و فقط یک مسئولیت ساده داشتیم: تنها کاری که لازم بود برای خشنودی آنها انجام دهیم این بود که وجود داشته باشیم. ساده‌ترین حرکات ما، مثل غلت زدن روی شکم یا چنگ زدن به بیسکوییت با دستان کوچک‌مان، آنها را سرمست و آرام می‌کرد. از آنها عشق دریافت می‌کردیم، اما مجبور نبودیم به آنها عشق بورزیم. این است تفاوت بین انواع عشق

ممکن است در بزرگسالی بعضی از گزینه‌های خوب را، نه به جهت نامناسب بودن، بلکه به خاطر زیادی متعادل بودن (زیادی بالغ، زیادی فهیم یا زیادی معتمد بودن) رد کنیم. چراکه این حد از درستی برایمان ناآشنا و غیرمتعارف به نظر می‌آید و تصور می‌کنیم آنها «خسته‌کننده» یا به لحاظ جنسی «غیرجذاب» هستند. در عوض، به سمت گزینه‌هایی می‌رویم که ناخودآگاه‌مان می‌گوید مطابق معمول سرخورده‌مان خواهند کرد.

در خاطرخواهی، از روی یک رشته جزئیات مختصر دربارهٔ فرد کلیّت وی را تصور می‌کنیم و تنها به واسطهٔ چند نشانهٔ کوچک مثل عمق نگاه، جذابیت چهره یا چند نظر جالب به‌سرعت دست به تصویرسازی می‌زنیم و ارتباطی عمیق و سال‌ها خوشبختی با درک و تفاهمی عمیق و دوطرفه را برای خود پیش‌بینی می‌کنیم

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

، انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کنندهٔ نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

ایراد کار اینجاست که ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم.

یک عاشق نمونه باید در آنِ واحد روانکاو، پزشک‌یار، معلم، مهمان‌دار، آشپز، پرستار، و ملازم باشد.

تنها زمانی می‌توان دلایل وصلت را واقعی دانست که تجرد و تأهل شرایط برابری داشته باشند.

هیچ‌کس هیچ‌گاه مرا درست درک نکرد، من هیچ‌گاه کسی را کامل درک نکردم، و هیچ‌کس هیچ‌کس دیگری را درک نمی‌کند.

ذهنیت ما از یک رابطهٔ زناشویی شاد بر اساس تصور دوران کودکی‌مان از آرامش، امنیت کامل، ارتباطات غیرکلامی، و رفع بی‌زحمت نیازها شکل می‌گیرد.

خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم.

در روز ازدواج، دو شخص با تمام نواقصی که دارند متعهد به تحمل مادام‌العمر مجموعه‌ای از مشکلات طاقت‌فرسا می‌شوند.

همهٔ ما در تنهایی می‌میریم. به این معنی که بسیاری از دردها را فقط خودمان تحمل می‌کنیم. ممکن است دیگران سخنانی برای دلگرمی‌مان بگویند، اما هر کسی در لحظاتی، هنگام غرق شدن در اقیانوس متلاطم زندگی، دیگران را، حتا بهترین آنها را، می‌بیند که در کنار ساحل ایستاده‌اند و برای دلگرمی دادن به او فقط برایش دست تکان می‌دهند.

منظور از مخفی کردن و نگفتن کل واقعیت خودداری از ارائهٔ اطلاعات مهم به قصد کینه‌ورزی و آزار رساندن نیست، بلکه مقصود جانفشانی برای آزار ندیدن طرف مقابل از وجوه آسیب‌رسان سرشت خودمان است. در نهایت اینکه اصرار به افشای تمام رازهای شخصی به هیچ وجه نشانهٔ خوش‌قلبی نیست.

هرگاه قبول کنیم که میزان رضایت ما از یک رابطه منوط است به میزان اشتیاق‌مان به بازگشت به مدرسه‌ای که متأسفانه هیچ‌وقت به نیازهای واقعی ما توجه نکرد، آنگاه آمادهٔ آغاز رابطه هستیم