بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

قرار بود اوضاع بهتر از این باشد

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم

ما به این دلیل دچار توهم بی‌ایراد بودن هستیم که دیدن بُعد ایراددار خود قبل از ورود به یک رابطه دشوار است. وقتی تنهاییم، هنگام عصبانیت فریاد نمی‌زنیم، چون کسی نیست که به آن گوش دهد. بنابراین قدرت واقعی و نگران‌کنندهٔ خود برای ابراز خشم را فرومی‌خوریم. یا فقط به این خاطر که کسی نیست که برای شام صدایمان کند، تمام‌وقت کار می‌کنیم و متوجه نیستیم که چقدر دیوانه‌وار داریم از کار برای حفظ حس کنترل بر روی زندگی استفاده می‌کنیم و اگر کسی مانع کارمان شود، قابلیت ساختن چه جهنمی را داریم.

مقدمه ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند

کسی که تحمل نگه‌داشتن رازها را ندارد و به نام «صادق بودن» حقایق آزاردهنده و فراموش‌نشدنی را فاش می‌کند عاشق نیست.

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم. درک این امر خود یک گام مهم و تسلی‌بخشِ رو به جلو محسوب می‌شود.

هیچ‌گاه نباید از فردی بخواهیم که همه‌چیز ما باشد.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم. وقتی بدون خصومت، قدر و اهمیت امور منزل را بپذیریم، به حقیقت عشق می‌رسیم.

همهٔ ما در تنهایی می‌میریم. به این معنی که بسیاری از دردها را فقط خودمان تحمل می‌کنیم.

«هیچ‌کس هیچ‌گاه مرا درست درک نکرد، من هیچ‌گاه کسی را کامل درک نکردم، و هیچ‌کس هیچ‌کس دیگری را درک نمی‌کند.»

یک عاشق نمونه باید در آنِ واحد روانکاو، پزشک‌یار، معلم، مهمان‌دار، آشپز، پرستار، و ملازم باشد.

ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند. خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم. هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم اَبَرانسان باشیم. اغلب اوقات رفتار احمقانه‌ای داریم و چندان مهربان نیستیم. بدرفتاریْ موضوع دور از ذهنی نیست، بلکه جزئی از خصایص نژاد انسان است.

اگر، مطابق مکتب واقع‌گرایی رمانتیک، به چالش‌آفرینی عشق اعتقاد داشته باشیم و دغدغه‌های آن را، نه به عوامل تصادفی و منحصربه‌فرد، بلکه به عوامل ساختاری و ماهیت مهارناپذیر آن مرتبط بدانیم، به بی‌راهه نرفته‌ایم.

در اثر آرامش ناشی از صداقت است که عشق را احساس می‌کنیم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم.

ما سرمشق مناسب نداریم؛ هیچ‌کدام‌مان (طبیعتاً) تربیت کامل و بی‌نقصی نداشتیم؛ به جای توضیح دادن، دعوا می‌کنیم؛ به جای آموختن، عیب‌جویی می‌کنیم؛ به جای تحلیل نگرانی‌های خود، بدخلقی می‌کنیم؛ حس امنیت در ما متزلزل است؛ نه خود و نه دیگران را نمی‌توانیم درست درک کنیم؛ میلی به کشف حقیقت نداریم، و گرفتار ضعف فاجعه‌بارِ انکار به قصد خوش جلوه دادن واقعیت هستیم.