بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

قرار بود اوضاع بهتر از این باشد

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم

ما به این دلیل دچار توهم بی‌ایراد بودن هستیم که دیدن بُعد ایراددار خود قبل از ورود به یک رابطه دشوار است. وقتی تنهاییم، هنگام عصبانیت فریاد نمی‌زنیم، چون کسی نیست که به آن گوش دهد. بنابراین قدرت واقعی و نگران‌کنندهٔ خود برای ابراز خشم را فرومی‌خوریم. یا فقط به این خاطر که کسی نیست که برای شام صدایمان کند، تمام‌وقت کار می‌کنیم و متوجه نیستیم که چقدر دیوانه‌وار داریم از کار برای حفظ حس کنترل بر روی زندگی استفاده می‌کنیم و اگر کسی مانع کارمان شود، قابلیت ساختن چه جهنمی را داریم.

مقدمه ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند

کسی که تحمل نگه‌داشتن رازها را ندارد و به نام «صادق بودن» حقایق آزاردهنده و فراموش‌نشدنی را فاش می‌کند عاشق نیست.

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم. درک این امر خود یک گام مهم و تسلی‌بخشِ رو به جلو محسوب می‌شود.