بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

عامل مصائب امروز ما، معشوق امروزمان نیست. او نه به صورت غم‌انگیزی ناتوان است و نه به تمام معنا خودخواه. ایراد کار اینجاست که ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم. دلیل غمگین بودن ما این نیست که با فرد اشتباهی وارد رابطه شده‌ایم، بلکه به این خاطر است که (متأسفانه) مجبور بوده‌ایم بزرگ شویم.

بی‌شک هر انسانی می‌تواند ما را سرخورده، عصبانی، آزرده، آشفته، و دلسرد کند ــ و ما نیز متقابلاً همین کار را با آنها می‌کنیم.

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم

از آنجا که جامعهٔ ما هیچ‌گاه به هنجارسازی و صحبت صادقانه در زمینهٔ چالش‌های اساسی مسیر عشق نپرداخته، هر کدام‌مان فکر می‌کنیم تنها ماییم که نفرین شده‌ایم. احساس ناراحتی می‌کنیم، و با دیدن غم خود، غمگین‌تر می‌شویم

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم. درک این امر خود یک گام مهم و تسلی‌بخشِ رو به جلو محسوب می‌شود.

باید سعی کنیم به غم خود واقف باشیم. اگرچه صِرف داشتن آگاهی مشکل را حل نمی‌کند، اما اقلاً مشکلات را مشخص می‌کند، حس انزوا و رنج ما را کاهش می‌دهد، و باعث می‌شود بپذیریم که برخی از غصه‌ها کاملاً طبیعی هستند.

ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست. کمتر رنجی در دنیا با مصائب عشق برابری می‌کند. از دید ناظر بیرونی، عشق ممکن است حتا به‌اشتباه منبع یأس و سرخوردگی دیده شود.

باید به رفع درد بپردازیم، نه به سرزنش هم‌دردمان.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم.

متأسفانه، ابزار مناسب و تکنیک‌های درستِ خودشناسی و کسب موفقیت را نمی‌توان به‌سادگی پیدا کرد.

در رابطهٔ زناشویی باید محکم روی مواضع خود بایستیم. به‌زودی متوجه می‌شویم که نباید اجازه دهیم فرد مقابل‌مان بر ما سلطه پیدا کند. در مذاکره بر سر خرج و مخارج، نحوهٔ سپری کردن تعطیلات، مسئولیت آوردن فرزندان از مدرسه، رنگ مبل‌ها، و تمام مسائل خانه باید قاطع باشیم. اما در مقابل، رابطهٔ جنسی رضایت‌بخش نیازمند ذهنیت تن‌سپاری و بی‌دفاعی است.

باشد. با این حال، در عالم واقع تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است. چه مجرد باشیم چه متأهل، حس تنهایی یکی از خصایص ذاتی وجود پیچیدهٔ ماست.

عشق با این امید آغاز می‌شود که ـ حداقل ـ می‌توانیم به یک نفر خودِ واقعی و احساسات کامل‌مان را بروز دهیم. در اثر آرامش ناشی از صداقت است که عشق را احساس می‌کنیم. اما این میلِ به در میان گذاشتن رازها یک تصور نیرومند و بالقوه دردسرساز در ذهن ما ـ و در فرهنگ جمعی‌مان ـ شکل می‌دهد: اگر دو نفر عاشق هم هستند، آن دو باید همیشه در همهٔ موارد حقیقت را به یکدیگر بگویند.

واقع‌گرایی رمانتیک بر این یقین است که هیچ‌گاه نباید از فردی بخواهیم که همه‌چیز ما باشد. با پذیرش این حقیقت، می‌توانیم راه‌هایی برای تطبیق هر چه ملایم‌تر و مطلوب‌تر خود با حقایق ناخوشایند زندگی در کنار یک مخلوق هبوط‌کردهٔ دیگر بیابیم.

ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم. دلیل غمگین بودن ما این نیست که با فرد اشتباهی وارد رابطه شده‌ایم، بلکه به این خاطر است که (متأسفانه) مجبور بوده‌ایم بزرگ شویم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم. امتیازی که طبعاً عقل حکم می‌کند به‌هیچ‌وجه به کسی دیگری واگذارش نکنیم.

تنهایی به‌واقع مالیاتی است که در ازای پیچیدگی خاص ذهن‌مان مجبور به پرداخت آن هستیم. به عبارت دیگر، بخشی از وجود انسان هست که با اصطلاح (سنگین اما دقیق) تنهایی مابعدالطبیعی از آن یاد می‌شود و هیچ فردی، هر چقدر خوش‌نیت، قادر به تخفیف درد آن نیست.

تنهایی به‌واقع مالیاتی است که در ازای پیچیدگی خاص ذهن‌مان مجبور به پرداخت آن هستیم.

عامل مصائب امروز ما، معشوق امروزمان نیست. او نه به صورت غم‌انگیزی ناتوان است و نه به تمام معنا خودخواه. ایراد کار اینجاست که ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم. دلیل غمگین بودن ما این نیست که با فرد اشتباهی وارد رابطه شده‌ایم، بلکه به این خاطر است که (متأسفانه) مجبور بوده‌ایم بزرگ شویم.

انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کنندهٔ نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.