بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

ما همه هیولایم، چراکه همیشه این توهم را داریم که روی‌هم‌رفته زندگی مشترک با ما بسیار راحت است و، به خاطر همین توهمات، شریک زندگی‌مان را برای مشکلاتی که با ما خواهد داشت آماده نمی‌کنیم و به خاطر لطماتی که به او وارد می‌کنیم با میل و رغبت عذرخواهی نمی‌کنیم. ما به این دلیل دچار توهم بی‌ایراد بودن هستیم که دیدن بُعد ایراددار خود قبل از ورود به یک رابطه دشوار است. وقتی تنهاییم، هنگام عصبانیت فریاد نمی‌زنیم، چون کسی نیست که به آن گوش دهد. بنابراین قدرت واقعی و نگران‌کنندهٔ خود برای ابراز خشم را فرومی‌خوریم. یا فقط به این خاطر که کسی نیست که برای شام صدایمان کند، تمام‌وقت کار می‌کنیم و متوجه نیستیم که چقدر دیوانه‌وار داریم از کار برای حفظ حس کنترل بر روی زندگی استفاده می‌کنیم و اگر کسی مانع کارمان شود، قابلیت ساختن چه جهنمی را داریم.

ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم. دلیل غمگین بودن ما این نیست که با فرد اشتباهی وارد رابطه شده‌ایم، بلکه به این خاطر است که (متأسفانه) مجبور بوده‌ایم بزرگ شویم.

در عصر ما، این تصور که کسی توانایی برقراری رابطه را دارد، اما به‌عمد تجرد را انتخاب کرده، شدیداً وحشت‌آور است. شاید به این خاطر که ناخودآگاه حس می‌کنیم نوعی آزادی در تجرد وجود دارد که به آن حسادت می‌کنیم.

برای دوری از خودصالح‌پنداری و خشم‌زدگی باید بپذیریم که با فرد بی‌نقص وارد رابطه نشده‌ایم. باید سعی کنیم از پس این کار فوق‌العاه سخت برآییم. باید به رفع درد بپردازیم، نه به سرزنش هم‌دردمان.

تنها زمانی می‌توان دلایل وصلت را واقعی دانست که تجرد و تأهل شرایط برابری داشته باشند. در این صورت، وصلت کردن بر مبنای جذابیت متقابل و همبستگی روحی خواهد بود، نه برای فرار از ننگ اجتماعی. ما که تا این حد ادعای آزادی در این عصر را داریم، باید آخرین نوع آزادی را هم اعمال کنیم

بنابراین، عامل مصائب امروز ما، معشوق امروزمان نیست. او نه به صورت غم‌انگیزی ناتوان است و نه به تمام معنا خودخواه. ایراد کار اینجاست که ما تجربه‌مان از عشقِ دوران بزرگسالی را با معیارهای متفاوتِ عشق دوران کودکی‌مان می‌سنجیم.

اگرچه گاهی غمگین می‌شدیم، اما حداقل همیشه می‌توانستیم به یک آیندهٔ بهتر امید داشته باشیم. آن دوران، در مقایسه با این زندگی‌ای که الان داریم، خیلی رضایت‌بخش‌تر بود. اما حافظه به‌هیچ‌وجه قابل‌اعتماد نبوده و، از این رو، ابزار دقیقی نیست. از این نکته نباید غافل شد، زیرا قدرت حافظه تأثیر بسیار زیادی بر نحوهٔ ارزیابی ما از زندگی اکنون‌مان دارد. ما خوب بلدیم از دوران مجردی‌مان، به قصد زهرآلود کردن دوران تأهل خود، ایامی رؤیایی بسازیم. اگر از مدت‌ها پیش از آشنایی‌مان با کسی، فیلمساز کاربلدی از زندگی مجردی ما مستند دقیقی می‌ساخت، کمی از نارضایتی‌مان کاسته می‌شد.

خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم.

اعتراف به احساس تنهایی در یک رابطه بسیار سخت است. اصولاً اینطور فرض می‌شود که هیچ فرد محترمی نباید جز در زمان مجردی احساس تنهایی داشته باشد. با این حال، در عالم واقع تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است. چه مجرد باشیم چه متأهل، حس تنهایی یکی از خصایص ذاتی وجود پیچیدهٔ ماست. امکان ندارد کسی تمام تجربه‌های اساسی گذشتهٔ ما را داشته باشد که بتواند موقعیت فعلی ما را درک و با آن همدلی کند.

اما باید عاقل‌تر از آن باشیم که این باور را بپذیریم که عشق ذاتاً دشوار است. اگر عشق دشوار به نظر می‌رسد، به این خاطر است که مجموعه‌مهارت‌های مناسب برای مدیریت و تحمل سختی‌های آن را نداریم.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

تنها افراد تحسین‌برانگیز برای ما کسانی هستند که هنوز آنها را خوب نمی‌شناسیم.

شاید اینطور به نظر برسد که نگه‌داشتن یک راز خیانت به رابطه است. اما از طرفی، صداقت کامل هم ممکن است در نهایت پیوند دو نفر را با خطر جدی مواجه کند. بسیاری از حقایقی که دوست داریم دیگران بفهمند و بپذیرند ممکن است حتا کسی را که عاشق‌مان است بیازارد. بنابراین باید بین صداقت و مقبولیت یکی را انتخاب کنیم، که ما ـ به دلایلی تأسف‌آور ـ اکثراً دومی را انتخاب می‌کنیم. شاید ما بیش از حد به وجوه منفی مخفی کردن حساس شده‌ایم و به قدر کافی به دلایل مثبت و موجه آن توجه نمی‌کنیم که چرا، هر از گاهی، وفاداری محض ممکن است موجب شود که ما حرفی که می‌زنیم جزء بسیار کوچکی از کل حقیقت باشد. صداقت آنقدر برایمان مهم است که گاهی فضیلت ادب را فراموش می‌کنیم. منظور از مخفی کردن و نگفتن کل واقعیت خودداری از ارائهٔ اطلاعات مهم به قصد کینه‌ورزی و آزار رساندن نیست، بلکه مقصود جانفشانی برای آزار ندیدن طرف مقابل از وجوه آسیب‌رسان سرشت خودمان است.

ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست.

تنهایی به‌واقع مالیاتی است که در ازای پیچیدگی خاص ذهن‌مان مجبور به پرداخت آن هستیم.

در عالم واقع تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

صداقت مفهوم والایی است که تصور ما از رابطهٔ دو عاشق با یکدیگر را شکل می‌دهد. این تصورِ تحریک‌کننده مخصوصاً در ماه‌های ابتدایی آشنایی حضور پررنگ دارد. اما اگر بخواهیم به شریک‌مان لطف کنیم و خواهان حفظ عشق بین‌مان باشیم، نهایتاً مجبوریم بخش عظیمی از افکار خود را به زبان نیاوریم.

میزان رضایتمندی ما ارتباط مستقیمی دارد با عادی شمردن یا نشمردن رشته‌ای از مشکلات

اگر، مطابق مکتب واقع‌گرایی رمانتیک، به چالش‌آفرینی عشق اعتقاد داشته باشیم و دغدغه‌های آن را، نه به عوامل تصادفی و منحصربه‌فرد، بلکه به عوامل ساختاری و ماهیت مهارناپذیر آن مرتبط بدانیم، به بی‌راهه نرفته‌ایم.

با عقیده‌ای خودصالح‌پندارانه، بر این باوریم که اگر فردِ مناسب‌مان را پیدا کنیم، جفت معقول و مناسبی برای زندگی مشترک هستیم.