بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

ما تدوین‌گران باهوشی هستیم که خوب بلدیم از مستند دوران مجردی‌مان، به قصد زهرآلود کردن دوران تأهل خود، ایامی رؤیایی بسازیم.

برای دوری از خودصالح‌پنداری و خشم‌زدگی باید بپذیریم که با فرد بی‌نقص وارد رابطه نشده‌ایم. باید سعی کنیم از پس این کار فوق‌العاه سخت برآییم. باید به رفع درد بپردازیم، نه به سرزنش هم‌دردمان. ایرادگیریِ بیش ازحد از شخصیت خودمان را هم باید متوقف کنیم. ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند.

شاید اینطور به نظر برسد که نگه‌داشتن یک راز خیانت به رابطه است. اما از طرفی، صداقت کامل هم ممکن است در نهایت پیوند دو نفر را با خطر جدی مواجه کند.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم.

اولین خطای ما در احساسات عاشقانهٔ شتاب‌زده این است که یک حقیقت محوری را در مورد انسان‌ها نادیده می‌گیریم: هر کسی اگر شخصیتش به طور کامل شناخته شود، مشکلات اساسی‌اش دیده می‌شود.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند، ویژگی‌های شخصیتیش فراتر از قواعد عادی رابطه زندگی را تلخ می‌کند، و دردهایی حتا فزون‌تر از غم‌ها و غصه‌های موجود در فهرست تاریک و بلندبالای مکتب واقع‌گرایی رمانتیک به ما تحمیل می‌کند. اینجاست که باید بپذیریم که ادامهٔ رابطه نشانهٔ بلوغ ما نیست؛ در واقع، ما بی هیچ دلیلی در حال نابود کردن زندگی خود هستیم.

خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم. هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم اَبَرانسان باشیم. اغلب اوقات رفتار احمقانه‌ای داریم و چندان مهربان نیستیم. بدرفتاریْ موضوع دور از ذهنی نیست، بلکه جزئی از خصایص نژاد انسان است.

گام نخست در مسیر موفقیت خودشناسی است. تنها وقتی درک و تصور درستی از خودمان و شخصیت‌مان داشته باشیم می‌توانیم تصمیم‌های مطمئن، بخصوص در زمینهٔ مسائل عاطفی و کاری، بگیریم.

ترس‌ها و ضعف‌های ما به هزاران شکل خود را نشان می‌دهند و از ما فردی تدافعی یا تهاجمی، جاه‌طلب یا مردد، وابسته یا گوشه‌گیر می‌سازند.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

تنها افراد تحسین‌برانگیز برای ما کسانی هستند که هنوز آنها را خوب نمی‌شناسیم. هرچند، پذیرفتن اینکه هر کسی می‌تواند آزارنده باشد دلیل خوبی برای تسلیمِ یک رابطه شدن نیست؛ بلکه تذکری است به ما که باید، در نهایت، توجه ویژه‌ای به ماهیت و طبعیت بشر داشته باشیم.

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم

ما احساس می‌کنیم مجذوب فرد نامناسب شده‌ایم. بر این باوریم که در عشق به دنبال خوشنودی و خوشبختی هستیم، اما درواقع به دنبال نزدیکی و آشنایی هستیم و این موضوع می‌تواند تمام برنامه‌هایی را که برای خوشنودی و خوشبختی ریخته‌ایم به هم بریزد. ما همه تشنهٔ این هستیم که احساسات کودکی‌مان را در دوران بزرگسالی خود بازسازی کنیم. در کودکی برای اولین بار معنی عشق را فهمیدیم. اما متأسفانه برداشت‌هایی که داشتیم، مشخص و صریح نبودند. عشقی که می‌شناختیم با عوامل ناخوشایندی از قبیل کنترل شدن، تحقیر شدن، رها شدن، معاشرت نکردن، و، در یک کلام، محنت و مصیب تنیده شده است

به جای توضیح دادن، دعوا می‌کنیم؛ به جای آموختن، عیب‌جویی می‌کنیم؛ به جای تحلیل نگرانی‌های خود، بدخلقی می‌کنیم؛ حس امنیت در ما متزلزل است؛ نه خود و نه دیگران را نمی‌توانیم درست درک کنیم؛ میلی به کشف حقیقت نداریم، و گرفتار ضعف فاجعه‌بارِ انکار به قصد خوش جلوه دادن واقعیت هستیم. احتمال پرورش یک انسان خوب و کامل از دل حقایق مخاطره‌آمیز زندگی صفر است

یک فرد باید خیلی برایمان مهم باشد تا انگیزهٔ این را داشته باشیم که سر او داد بزنیم، در را محکم به روی او ببندیم یا او را هرزهٔ لعنتی خطاب کنیم.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند، ویژگی‌های شخصیتیش فراتر از قواعد عادی رابطه زندگی را تلخ می‌کند، و دردهایی حتا فزون‌تر از غم‌ها و غصه‌های موجود در فهرست تاریک و بلندبالای مکتب واقع‌گرایی رمانتیک به ما تحمیل می‌کند. اینجاست که باید بپذیریم که ادامهٔ رابطه نشانهٔ بلوغ ما نیست؛ در واقع، ما بی هیچ دلیلی در حال نابود کردن زندگی خود هستیم.

وقتی برای حل برخی تنش‌ها وقت و انرژی نمی‌گذاریم، پس از مدت کوتاهی، کارمان می‌شود نق زدن یا طفره رفتن.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم.

ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست. کمتر رنجی در دنیا با مصائب عشق برابری می‌کند.

انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کنندهٔ نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.