بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

هر چه بیشتر به معشوق‌مان در بزرگسالی محبت می‌کنیم، بیشتر به او احساس وفاداری و صمیمیتی را که در کودکی می‌شناختیم پیدا می‌کنیم و رابطهٔ جنسی‌مان با وی غیرمحتمل‌تر می‌شود. از این رو، جای تعجب نیست که بیشتر زوج‌ها پس از مدتی ترجیح می‌دهند با کسی غیر از فردی که هر روز سر میز صبحانه با او روبه‌رو می‌شوند رابطهٔ جنسی پرشور برقرار کنند.

تصور ما از یک رابطهٔ عاشقانهٔ خوب (و حس دوست داشته شدن) نه از مشاهدات دوران بزرگسالی‌مان، بلکه از یک منبع عجیب‌تر و قوی‌تر نشأت می‌گیرد. ذهنیت ما از یک رابطهٔ زناشویی شاد بر اساس تصور دوران کودکی‌مان از آرامش، امنیت کامل، ارتباطات غیرکلامی، و رفع بی‌زحمت نیازها شکل می‌گیرد.

بنابراین، انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کنندهٔ نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم. امتیازی که طبعاً عقل حکم می‌کند به‌هیچ‌وجه به کسی دیگری واگذارش نکنیم.

تنها افراد تحسین‌برانگیز برای ما کسانی هستند که هنوز آنها را خوب نمی‌شناسیم. هرچند، پذیرفتن اینکه هر کسی می‌تواند آزارنده باشد دلیل خوبی برای تسلیمِ یک رابطه شدن نیست؛ بلکه تذکری است به ما که باید، در نهایت، توجه ویژه‌ای به ماهیت و طبعیت بشر داشته باشیم.

ایرادگیریِ بیش ازحد از شخصیت خودمان را هم باید متوقف کنیم. ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند.

از آنجا که جامعهٔ ما هیچ‌گاه به هنجارسازی و صحبت صادقانه در زمینهٔ چالش‌های اساسی مسیر عشق نپرداخته، هر کدام‌مان فکر می‌کنیم تنها ماییم که نفرین شده‌ایم. احساس ناراحتی می‌کنیم، و با دیدن غم خود، غمگین‌تر می‌شویم

برای آنکه بتوانیم انتخاب‌مان را در کمال دقت و درایت انجام دهیم، باید احتمالِ سال‌ها تجرّد را کاملاً به جان بخریم.