بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

او آنقدر قوی هست که اعتراف می‌کند آسیب‌پذیر است. اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف. باید دیدگاه‌مان نسبت به خود را اصلاح کنیم و خودمان را کم‌وبیش فردی قابل‌اتکا برای نیاز دیگران ببینیم. ترس از افراد ”محتاج“ صرفاً گونه‌ای از خودبیزاری است که به شکل آزار معشوق بروز می‌کند.

برای تخفیف خودبیزاری لازم نیست خودمان را بالا ببریم (به خودمان بگوییم که چقدر خوبیم). باید یاد بگیریم خودمان را تحمل کنیم، نه اینکه اعتقاد پیدا کنیم خیلی خاص هستیم، بلکه با واقع‌بینی بپذیریم که هر فردی در عین حال هم خوب است و هم کمی حال‌به‌هم‌زن.

در اواسط قرن بیستم، دونالد وینیکات، روانکاو انگلیسی، برای کمک به پدر و مادرهای دلواپسی که تمام تلاش‌شان را می‌کردند که والدین بی‌نقصی باشند، اما مدام نگران بودند که مبادا کم‌کاری کرده باشند، از عبارت خاصی استفاده کرد و گفت: هدف واقعی این نیست که از هر جهت والدین ایده‌آلی باشید، فقط باید ”به قدر کافی خوب“ باشید.

رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند

ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

هر کدام از ما مسائل و احساسات بخصوصی داریم که برای دیگران بی‌اهمیت و گاهی مبهم و یا حتا مایهٔ سوءتفاهم است. مثلاً ممکن است ما افراد خاصی را که عموماً محبوبند دوست نداشته باشیم، یا مثلاً نسبت به چیزهایی احساس اضطراب می‌کنیم که برای دیگران آرامش‌بخش است. ممکن است غصه‌هایی داشته باشیم که هیچ‌کس دیگری ندارد، یا سلایق و علایقی داشته باشیم که دیگران هیچ حسی به آنها ندارند. بنابراین به احتمال زیاد شدیداً جذب کسانی می‌شویم که ویژگی‌های بخصوص ما را درک می‌کنند. به آنها عشق می‌ورزیم زیرا می‌توانند خصلت‌های نامعمول، حساس، و بخصوص‌مان را تأیید کنند.

یک دسته افراد مشخصاتی دارند که ما را جذب نمی‌کند، چرا که خودمان هم همین مشخصات را به‌وفور در خود داریم. مثلاً به کسی که به اندازهٔ خودمان آرام است نیازی نداریم؛ چراکه در این صورت زندگی‌مان وارد سکون هراس‌آوری می‌شود. بلکه به جای آن نیاز به کمی نوآوری و بی‌پردگی داریم. علایق ما به تناسب نقص‌هایمان متفاوت و متنوع است.

شاید حتا تا جایی پیش برویم که بگوییم اصلاً دوست ندارم شخصی را انتخاب کنم که با او خوشبخت باشم، بلکه می‌خواهم کسی را انتخاب کنم که برایم آشنا باشد. در این صورت، اگر محبتی که در کودکی دریافت کرده‌ایم توأم با درد و رنج بوده باشد، ترغیب می‌شویم همین درد و محنت را به طرزی دیگر بازآفرینی و تجربه کنیم.

قهر در روانشناسی عشق پدیدهٔ بسیار مهمی است و اهمیت آن در این است که ما با هر کسی قهر نمی‌کنیم و قهرهایمان را برای کسی نگه می‌داریم که باور داریم باید ما را درک کنند اما در شرایط خاصی درک‌مان نمی‌کند.

ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

راه بالا بردن اعتمادبه‌نفس این نیست که مدام در پی حفظ آبرو و منزلت‌مان باشیم؛ راهش این است که با این حقیقت انکارناپذیر کنار بیاییم که بشر ذاتاً موجود مضحکی است. رفتارهای احمقانه از ما سر می‌زند، در گذشته هم سر زده، و در آینده نیز سر خواهد زد. ــ هیچ ایرادی هم ندارد. انتخاب دیگری برای بشر باقی نمی‌ماند. وقتی یاد بگیریم خودمان را یک انسان با مجموعه‌ای از رفتارهای احمقانه ببینیم، دیگر برایمان چندان مهم نیست که یک بار دیگر هم مرتکب حماقت شویم.

ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف.

هیچ‌یک از ما اساساً کامل نیستیم: در شخصیت‌مان طیفی از کاستی‌های فیزیکی و روانی داریم. شاید فاقد ویژگی‌هایی همچون متانت، خوش‌ذوقی، مهارت، ذکاوت، قدرت یا حساسیت باشیم. انگار در نقطه‌ای از وجود خود نقصی را کشف کرده‌ایم و هرگاه نزدیک فردی می‌شویم که ویژگی مکمل ما را دارد مجذوب او می‌شویم و سعی می‌کنیم از طریق عشق نقص‌مان را رفع و خودمان را کامل کنیم.

تنها زمانی می‌توان گفت مردم به دلایل درستی تصمیم به ازدواج می‌گیرند که مطمئن شویم تجرّد به همان اندازهٔ تأهل امن، پرشور، و رضایت‌بخش است.

با تنها گزینهٔ بدیهی پیش رویمان کنار بیاییم: عشقِ اساساً ناکامل اما خالصانه نسبت به یک فرد ایراددار دیگر و تشکیل یک زندگی مشترک که ناگزیر پر از گرفتاری اما ارزشمند خواهد بود.

ازدواج کنی پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی باز هم پیشمان می‌شوی؛ ازدواج کنی یا نکنی، در هر حال پیشمان می‌شوی. به مسخره بودن دنیا بخندی، پیشمان می‌شوی؛ به حالش گریه کنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ به مسخره بودن دنیال بخندی یا به حالش گریه کنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. طالب زن بشوی، پیشمان می‌شوی؛ طالب زن نشوی، باز هم پیشمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا دار نزنی، در هر حال پیشمان می‌شوی؛ چه خودت را دار بزنی چه نزنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. بزرگوار، این است جان کلام فلسفه.

اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد. رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند.

تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است.