بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

اما احساسات ما آن رهنمون‌های رازآلود و در عین حال هوشمندی نیستند که آرزویش را داریم. این احساسات در اغلب مواقع کاملاً گمراه‌کننده‌اند. احساس عاشقی به‌ندرت پایه‌گذار خشنودی در بلندمدت می‌شود. اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم. غرضْ ترکِ غریزه نیست؛ بلکه استفادهٔ بهتر از آن است.

ما نیاز داریم که دوباره اهمیت قوّهٔ تخیّل در پیدایش عشق را دریابیم. وقتی قوّهٔ تخیّل ما از کار می‌افتد، دیگران را بر مبنای ظاهرشان قضاوت می‌کنیم. با یک فرد نازنین و دلپذیری دیدار می‌کنیم، اما بینی‌اش بزرگ است. پس نه. یا مهندس است و مهندس‌ها آدم‌های چشم‌وگوش‌بسته‌ای هستند. این هم نه. پولدار است، اما پولدارها افاده‌ای و ازخودراضی هستند. یک نه دیگر. شاید موهای سرش کم‌پشت است و آدم‌های تاس مطلوب ما نیستند. نه. یا دست‌هاش زمخت است؛ نه. وقتی نگاه‌مان فاقد تخیّل است، خیلی از گزینه‌ها را بلافاصله از لیست خط می‌زنیم. با این چارچوب ذهنی، انتخاب‌هایمان محدود به چند گزینه می‌شود که ما را جذب (یا دفع) می‌کنند.

برای خوب بودن گاهی لازم است رفتارهایی در قبال معشوق‌مان بکنیم که برای مقطعی خشمگین یا حتا شوکه‌اش کند. کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است. ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

واقعاً چرا عاشق افرادی بخصوصی می‌شویم و گزینه‌های دیگر را رد می‌کنیم؟

ما نمی‌توانیم عاشق هر کسی بشویم؛ ما تحت هدایت شدید ”سنخ“ خود هستیم. شاید بسیاری از گزینه‌های خوبی را که به ظاهر عالی به نظر می‌آیند رد کنیم و در توضیح کاستی‌های آنها تنها بتوانیم آرام و زیر لب بگوییم، «مناسب من نیست». در مقابل، ممکن است به دلایلی کاملاً فرای اختیار آگاهانه‌مان شدیداً جذب گزینه‌های دیگری شویم که چندان مناسب ما نیستند. ما بی‌نهایت و به طرز جالبی مشکل‌پسند هستیم.

اولین قدم برای بالا بردن اعتمادبه‌نفس در اغواگری این است که هر صبح، پیش از بیرون زدن از منزل، رسماً به خود بگوییم که انسان یک موجود احمق، کودن، هالو و ابله است که خیلی کم پیش می‌آید بتواند بیش از پانزده دقیقه شاد و خرسند باشد. پس انجام یکی دو کار احمقانهٔ دیگر چندان تفاوتی به حالش ندارد.

ما در واقع عاشق این فرد بخصوص نیستیم، بلکه دلبستهٔ یک رشته خصلت‌هاییم که اولین بار در او دیده‌ایم، به این علت طبیعی که او بارزترین نمونهٔ این مشخصات بوده است.

معشوق خود را خطاکار می‌دانیم، در صورتی که به احتمال زیاد مشکل از خودمان است. باید ببینیم چه چیزی باعث شده به الفاظ ”ساده‌لوح“ و ”محتاج“ برسیم. این به‌اصطلاح ساده‌لوحی آنها حاصل کار خود ماست. آنها فقط به این دلیل ما را خارق‌العاده می‌دانند که ما خودمان را اینطور نشان داده‌ایم. ما در پنهان کردن خصوصیات منفی‌مان فوق‌العاده موفق عمل کرده‌ایم. آنها ساده‌لوح نیستند، ماییم که دروغگوهای قهاری هستیم. طبیعی است که با اغواگری خصوصیات مثبت خود را برجسته کنیم. اما پدیده‌ای فراتر از این یعنی اغواگری مفرطی هم هست که طی آن تمام خصوصیات مشکل‌ساز خود را به‌دقت پنهان می‌کنیم. پشت این اغواگری مفرط نوعی خودبیزاری است. قلباً معتقدیم که آنقدر پسندیده نیستیم که اگر کسی خود واقعی ما را ببیند، واقعاً عاشق‌مان شود. به همین دلیل سعی می‌کنیم در مخفی‌کاری مهارت پیدا کنیم. این روش جواب می‌دهد، اما به قیمت تنهایی مرگ‌بار.

طغیان افکار برآشفته و نومیدانهٔ کی‌یر کگور در کتابش با عنوان «یا این یا آن» را بخوانیم: ازدواج کنی پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی باز هم پیشمان می‌شوی؛ ازدواج کنی یا نکنی، در هر حال پیشمان می‌شوی. به مسخره بودن دنیا بخندی، پیشمان می‌شوی؛ به حالش گریه کنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ به مسخره بودن دنیال بخندی یا به حالش گریه کنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. طالب زن بشوی، پیشمان می‌شوی؛ طالب زن نشوی، باز هم پیشمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا دار نزنی، در هر حال پیشمان می‌شوی؛ چه خودت را دار بزنی چه نزنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. بزرگوار، این است جان کلام فلسفه.

مهارت واقعی همیشه این نیست که سعی کنیم بهترین انتخاب‌ها را داشته باشیم، بلکه این است که با انتخاب‌های بد خود، که دست خودمان نبوده، کنار بیاییم.

به بیان دیگر، مواجهه با افراد کژرفتار بهترین فرصت را در اختیار ما می‌گذارد تا از الگوی کودک وارد الگوی بالغ شویم.

هر انتخابی که بکنیم تا حدی اشتباه خواهد بود، پس نباید زیادی نگران انتخاب‌هایمان باشیم. مهارت واقعی همیشه این نیست که سعی کنیم بهترین انتخاب‌ها را داشته باشیم، بلکه این است که با انتخاب‌های بد خود، که دست خودمان نبوده، کنار بیاییم. مدام به این فکر می‌کنیم که اگر دقت کرده بودیم و درست تصمیم گرفته بودیم، حال و روزمان بهتر از این می‌بود. اما کی‌یر کگارد قاطعانه با این باور خام مخالف است. ما باید با خوشحالی بپذیریم که در بدو امر نیز هیچ انتخاب مطلوبی مقابل خود نداشتیم. نه اینکه نفرین شده باشیم، این حقیقت تلخ در زندگی همه هست.

او آنقدر قوی هست که اعتراف می‌کند آسیب‌پذیر است

سلایق و علایقی داشته باشیم که دیگران هیچ حسی به آنها ندارند. بنابراین به احتمال زیاد شدیداً جذب کسانی می‌شویم که ویژگی‌های بخصوص ما را درک می‌کنند. به آنها عشق می‌ورزیم زیرا می‌توانند خصلت‌های نامعمول، حساس، و بخصوص‌مان را تأیید کنند. این افراد، درست عکسِ لشکر افراد بی‌احساس، حس ما را ”می‌فهمند“.

ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

ما متقاعد شده‌ایم که یک انتخاب بالقوه درست و تعداد زیادی انتخاب خیلی بد وجود دارد. برای همین است که بسیار محتاط، سخت‌پسند، و نگران هستیم

همیشه یک واکنش بالغانهٔ صحیح ـ عاری از اضطراب و آسیب‌پذیری ـ وجود دارد که می‌توانیم از آن استفاده کنیم

کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است

اگر فرد مجرد صرفاً تحت تأثیر فشارهای روانی تنهایی و نیازهای جنسی به سمت ازدواج برود، قطعاً در ادامهٔ زندگی با شریک خود به مشکل برخواهد خورد. جامعه باید به مردم این آموزش و امکان را بدهد که در انتخاب شریک زندگی با ذهن بازتر عمل کنند. تنها زمانی می‌توان گفت مردم به دلایل درستی تصمیم به ازدواج می‌گیرند که مطمئن شویم تجرّد به همان اندازهٔ تأهل امن، پرشور، و رضایت‌بخش است.

اگر بخواهیم با ملاحظه بگوییم، ما کمی ضعیف، کمی فریبکار، و کمی ابله‌ایم. ولی همه همین‌طورند. ما از نفر بغلی‌مان ابله‌تر و سرکش‌تر نیستیم. ما می‌توانیم صرفاً با توجه به همین کاستی‌ها و شکنندگی‌ها، درخواست دیگران را برای برقراری رابطه‌ای نزدیک و عمیق بپذیریم