بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

برای داشتن ازدواج موفق، باید به طور جدی از موقعیت کودک خارج شویم، و در جایگاه والد قرار بگیریم. باید آن آدمی باشیم که مشتاقانه نیازهای دیگران را به نیازهای خود ترجیح می‌دهد.

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد، ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است.

یک سؤال استاندارد در اولین قرارهای شام می‌تواند این پرسش ساده باشد که «چطور عصبانی می‌شوی؟»

غالباً بیشتر علاقه داریم ازدواج زیبایی داشته باشیم تا یک ازدواج قابل تحمل.

همهٔ ما یک جورهایی دیوانه‌ایم. مشخصاً عصبی، نامتعادل، و نابالغ هستیم، اما جزئیاتش را دقیق نمی‌دانیم، چون تا به حال هیچ‌کس زیاد ترغیب‌مان نکرده تا این جزئیات را کشف کنیم. بنابراین وظیفهٔ اولیه و ضروری هر عاشق این است که کم‌کم متوجه شود چطور عصبانی می‌شود. باید جیک و پوک همهٔ خل‌بازی‌هایش را بداند. باید علت آنها را کاملاً درک کند، بداند عصبانیت به چه کارهایی وادارش می‌کند، و مهم‌تر از همه، کدام آدم‌ها او را تحریک یا آرام می‌کنند؟

اگر مرتباً و عمیقاً از خودمان خجالت نمی‌کشیم، به خاطر این است که هنوز خودمان را خوب نشناخته‌ایم.

آدم بالغ کسی است که خودش به حماقت خودش کاملاً واقف باشد

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

وقت آن است که دیدگاه شهودمحور رمانتیسم به ازدواج را دفن کنیم و یاد بگیریم ازدواج را مثل اسکی روی یخ یا نواختن ویولن تمرین کنیم ــ دو فعالیتی که از ازدواج پیچیده‌تر نیستند و به آن اندازه نیاز به دوره‌های آموزشی نظام‌مند ندارند.

امپرسیونیسم به این موضوع علاقه‌مند است که چیزهایی که بیش از همه به آنها علاقه داریم تغییر می‌کنند، فقط مدت بسیار کوتاهی در دسترس ما هستند و سپس ناپدید می‌شوند. امپرسیونیسم آن نوع خوشبختی را می‌ستاید که چند دقیقه طول می‌کشد، نه سالیان سال.

همهٔ ما یک جورهایی دیوانه‌ایم. مشخصاً عصبی، نامتعادل، و نابالغ هستیم، اما جزئیاتش را دقیق نمی‌دانیم، چون تا به حال هیچ‌کس زیاد ترغیب‌مان نکرده تا این جزئیات را کشف کنیم. بنابراین وظیفهٔ اولیه و ضروری هر عاشق این است که کم‌کم متوجه شود چطور عصبانی می‌شود. باید جیک و پوک همهٔ خل‌بازی‌هایش را بداند. باید علت آنها را کاملاً درک کند، بداند عصبانیت به چه کارهایی وادارش می‌کند، و مهم‌تر از همه، کدام آدم‌ها او را تحریک یا آرام می‌کنند؟ یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

یک سؤال استاندارد در اولین قرارهای شام می‌تواند این پرسش ساده باشد که «چطور عصبانی می‌شوی؟»

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد.

بدون اینکه متوجه کارمان باشیم خودمان قسمت‌های ناقص را پر می‌کنیم. مغزمان یاد گرفته است نکات تصویری کوچک را بگیرد و کل تصویر را با آنها بسازد. وقتی نوبت به شخصیت همسر آینده‌مان می‌رسد هم همین کار را می‌کنیم. ما ـ بیش از آنچه تصور می‌کنیم ـ هنرمندان قهاری در زمینهٔ بسط و تفصیل هستیم، و این برایمان گران تمام می‌شود.

عهد سوم باید این باشد: «هر وقت بتوانم از کسانی که روزی عاشق من بودند تقلید می‌کنم و همانطور که آنها مراقب من بودند مراقب شریک زندگی‌ام خواهم بود. این کار غیرمنصفانه‌ای نیست یا با ماهیت واقعی عشق تضاد ندارد. این تنها نوع عشق است که شایستهٔ آن کلمهٔ متعالی است.»

شخصی که واقعاً برای ما مناسب‌ترین است کسی نیست که هم‌سلیقهٔ ما باشد، بلکه کسی است که بتواند دربارهٔ این اختلاف سلیقه‌ها هوشمندانه و عاقلانه گفتگو کند. به جای تصور موهوم فردی که ما را تکمیل کند، ظرفیت تحمل تفاوت‌ها نشانهٔ واقعی یک شخص «مناسب» است. سازگاری محصول عشق است، نه پیش‌شرط آن.

یک سؤال استاندارد در اولین قرارهای شام می‌تواند این پرسش ساده باشد که «چطور عصبانی می‌شوی؟»